Post: #233

#25. "A Change Is Gonna Come" by Sam Cooke (1964)
(#93) Ain't That Good News
Wielu śpiewało tę piosenkę, w tym i moja ulubiona Lauryn Hill, ale nikt, nikt, nikt nie jest w stanie pobić oryginału - to niemożliwe. Są utwory, przy którym dopiero z czasem dostrzegam przewagę pierwszej wersji nad coverami. W tym przypadku nigdy nie miałem żadnych wątpliwości. Cooke nie tylko jest rewelacyjnym wokalistą, ale przede wszystkim słuchając go słychać, że całym sobą czuje to, co śpiewa. Przeszywające. Klasyka soulu.

Inne utwory Sama Cooke'a:
#395. (—) "Another Saturday Night" (1964)


#24. "Bema pamięci żałobny - rapsod" Czesław Niemen (1969)
(—) Enigmatic
Zeszłej zimy zostałem zupełnie zaskoczony i poważnie poruszony przez Enigmatic, z "Bema pamięci żałobny - rapsod" na czele. Wcześniej Niemen istniał w mojej świadomości bardzo peryferyjnie i symbolicznie. Od tego momentu wszystko się zmieniło, pojawiła się wyraźna sylwetka prawdziwego poszukującego muzyka. Enigmatic na nowo tchnęło życie w teksty najznamienitszych polskich poetów, w tym tutaj mojego ulubionego - Norwida. To poważna, bardzo poważna, nawet nieco nadto patetyczna pieśń z chórem śpiewającym łacińskie strofy, potężnym głosiskiem Niemena, dostojnymi organami i idealnie przystającymi do tego obrazu słowami wiersza Norwida. Jest tutaj coś metafizycznego. Ból istnienia? Na pewno. Kwintesencja polskiej martyrologii. Najpewniej również. To tym bardziej fascynujące, że tożsame jedynie dla nas, Polaków. Przynajmniej mnie ta pieśń napawa dumą przy każdym odsłuchaniu. Warto dodać, że najwyżej notowany tutaj polski utwór.

Inne utwory Czesława Niemena:
#211. (—) "Jednego serca" (1969)


#23. "I Am the Walrus" by The Beatles (1967)
(—) Magical Mystery Tour
Kolejne wielkie niedopatrzenie zeszłorocznego zestawienia, choć wtedy geniusz "I Am the Walrus" był dla mnie rzeczą stosunkowo świeżą, więc musiała się trochę uleżeć i ustać, żeby ją z czystym sercem móc w szeregi topu wpuścić. I oto się ustała na pozycji #23. Absolutna czołówka moich ulubionych piosenek liverpoolskiej czwórki, choć nadal jeszcze nie sam szczyt. Wspaniały przykład psychodelicznego popu lat 60tych. Począwszy od tekstu, przez brzmienie, aż po teledysk (czy raczej sceny z filmu "Magical Mystery Tour"). Do tego zaskakujący, niemalże hip-hopowy beat i towarzyszące mu niepokorne smyczki. Mogę to opisywać, ale i tak nic z tego nie wyniknie, bo tego trzeba po prostu posłuchać!


#22. "By the People" by Van Dyke Parks (1968)
(—) Song Cycle
Drugi z kolei nietuzinkowy przykład psychodelii lat 60tych. Kompozycja wyciągnięta z nieskazitelnego koncepcyjnego Song Cycle genialnego Vana Dyke'a Parksa. Rzecz bardzo dziwna, kilkuczęściowa, czy może raczej kilkuwarstwowa. Rzecz dzieje się najpewniej w Rosji, a przynajmniej w bloku państw sowieckich po drugiej wojnie światowej, po (drugiej) stronie żelaznej kurtyny. Nie jestem do końca przekonany co dokładnie jest tematem piosenki, ze względu na bardzo bardzo pokrętny (jak to u Parksa) tekst, ale mam pewne wyobrażenie towarzyszące temu niezwykłemu utworowi. Niesamowicie miłuję te znikające i powracające skrzypce na końcu. Jak dla mnie bardzo zimowa piosenka.


#21. "Minisym #1" by Moondog (1969)
(—) Moondog
Najwyżej notowany klasyczny i jednocześnie instrumentalny utwór w tegorocznym topie. "Minisym", czyli najpewniej minisymfonia, bo tak to właśnie brzmi. Niesamowite bogactwo dźwięków, perfekcyjnie współgrające ze sobą instrumenty tworzące poruszającą tkaninę. Wszystko bardzo konkretne i wyraziste. Nie potrafię chyba opisywać muzyki Moondoga. To bardzo majestatyczna, ale nie patetyczna rzecz. Wręcz płynąca bardzo lekko, choć gwałtownie. Bardzo zachęcam do osłuchania, bo o Moondogu zapewne słyszało niewielu, a naprawdę warto go poznać. Ja przynajmniej jestem zachwycony!

Inne utwory Moodoga:
#101. (—) "Invocation" (1995)
#253. (—) "Symphonique #6 (Good for Goodie)" (1969)
#373. (—) "All Is Loneliness" (1971)