Post: #182

#75. "It Ain't Me, Babe" by Johnny Cash & June Carter Cash (1964)
(—) Orange Blossom Special
Wcześniej słuchałem co prawda trochę Casha, ale ten utwór usłyszałem po raz pierwszy w wykonaniu Joachina Phoenixa i Reese Witherspoon w Walk the Line, biograficznym filmie Casha sprzed kilku lat. A że później utwór cały czas za mną chodził, sprawdziłem wersję oryginalną. To było to. Może nie od razu, ale przez kilka kolejnych tygodni non stop miałem to w głowie. Aż kupiłem oryginalne Orange Blossom Special dla tej właśnie piosenki i nadal, choć płyta jest dobra, przy każdym odsłuchu zawsze czekam na "It Ain't Me, Babe". To w ogóle jest piosenka Boba Dylana, w oryginale do znalezienia na jego drugiej czy trzeciej płycie, ale tamta wersja jakoś mnie specjalnie nie kręci, choć słyszałem opinie, że cover Casha jest wielce nie


#74. "Let Us Go on This Way" by The Beach Boys (1977)
(—) Love You
Choć z Beach Boysami znam się trochę dłużej, ich najpóźniejsze wielkie dzieło Love You (czy raczej dzieło Briana Wilsona) odkryłem dopiero jakoś pod koniec poprzedniego roku. Sprawa była taka, że znalazłem jakąś aukcję z tą płytą na winylu i chciałem się przekonać czy warto licytować. Recenzje były generalnie dobre, dużo lepsze niż się spodziewałem, a sama płyta, choć na początku zabrzmiała mi dziwnie, wydawała się warta bliższego poznania. Bliższe poznanie oczywiście nastąpiło niedługo potem i pamiętam, że gdy wracałem do domu po ostatnim sylwestrze wśród wielkiej śnieżycy, słuchałem właśnie "Let Us Go on This Way" z tego krążka. Sam nie wiem, dla mnie to już wielka rzecz, to w sumie jedyna syntezatorowa płyta Beach Boysów, a brzmi jakoś tak... odrobinę dziwnie, ale generalnie jestem w niej wielce zakochany. I to upbeatowe "Let Us Go on This Way" z takim "tekstem przełomu" w niektórych chwilach naprawdę dodawało mi takiego aż chorego optymizmu, i nie myślę tu o chwilach jakiegoś załamania, ale o zwykłych momentach w życiu, kiedy przydałaby się odrobina kolorów, bo choć nie jest źle, to mogłoby być lepiej. I ta piosenka robi to "lepiej"


#73. "Pump It Up" by Elvis Costello & the Attractions (1978)
(—) This Year's Model
This Year's Model - najpierw potworne rozczarowanie, rok przerwy, a później szał szał szał. Elvis Costello jest w tej chwili bez żadnych wątpliwości w czołówce moich ulubionych wykonawców. Nie ogarnąłem jeszcze całej jego bogatej dyskografii, ale do niektórych tytułów nawet nieszczególnie mnie ciągnie. This Year's Model to jednak rzecz zupełnie podstawowa, przez niektórych uważana nawet za jego najlepszą płytę. Ja z tym krążkiem miałem początkowo dość trudną przeprawę, bo brzmiał mi przyzwoicie, ale jednak nie tak jak w owym czasie My Aim Is True (i nadal brzmi). I "Pump It Up" to utwór, którego przy tamtym stanie rzeczy w ogóle nie brałem pod uwagę jako kandydata do TWC, a tu proszę - rok później - miejsce #73. Bardzo świdrujące, new wave'owe gitary z całą masą rock & rollowej przebojowości. Elvis w ogóle miał początkowo bardzo ciekawe i w sumie dość unikalne brzmienie, to niesamowite, że pod koniec lat 70tych w Wielkiej Brytanii przemknął niepostrzeżenie między rockiem progresywnym a post-punkiem i znalazł swoją niszę w mediach. Bardzo dobrze się stało.


#72. "Tombstone Blues" by Bob Dylan (1965)
(#44) Highway 61 Revisited
Do tej chwili nie miałem pojęcia, że "Tombstone Blues" znalazło się w ubiegłorocznym topie. Zupełnie zapomniałem, myślałem, że nie udało mu się wejść, a tu się okazuje, że nie tylko było, ale było najwyżej notowanym utworem Dylana, wyżej od "Times They Are A-Changin'" (choć tym razem też jest) i "Like a Rolling Stone"! Jedna rzecz jednak przez ten rok się nie zmieniła. Nadal nie wiem co mam napisać przy tej piosence. Nie jestem pewien czy nadal uważam, że brzmi świeżo, bardzo orzeźwiająco, ale nadal to moja ścisła czołówka piosenek Dylana, nawet mimo spadku, który myślałem, że nie zaistnieje, bo nie sądziłem, że rok temu tak mnie poniosło. Na youtube niestety Dylana regularnie kasują...


#71. "Come On! Feel the Illinoise!" by Sufjan Stevens (2005)
(—) Sufjan Stevens Invites You to: Come on Feel the Illinoise
Illinoise to jedna z moich ulubionych płyt minionej dekady (mijającej, dla drobiazgowych). W zeszłym roku w topie umieściłem "Casimir Pulaski Day", ale nie do końca byłem pewien co do tego wyboru, a pod uwagę brałem właśnie "Come On! Feel the Illinoise!" i "Chicago", które znalazły się i w tym roku. Generalnie czasami podejmowanie decyzji w takich zestawieniach jest bardzo trudne i pewne rzeczy weryfikuje dopiero czas. Ja może faktycznie trochę marginalizuję znaczenie moich przeszłych przebojów na rzecz tych świeższych, ale tylko jeśli stają się już dla mnie niekoniecznie relewantne. "Come On! Feel the Illinoise!" wybiło się przed szereg dopiero niedawno, wcześniej było raczej trzecie niż pierwsze. Składa się z dwóch części, jest wspaniale zintrumentalizowane i choć może nie do końca jestem w stanie zinterpretować tekst, to generalnie podoba mi się i na tę chwilę tyle mi wystarczy.

Inne utwory Sufjana Stevensa:
#159. (#36) "Casimir Pulaski Day" (2005)
#316. (—) "Chicago" (2005)