Post: #166

#90. "Rhythm Nation" by Janet Jackson (1989)
(—) Rhythm Nation 1814
"Rhythm Nation" już w zeszłym roku chodziło mi po głowie w związku z tym topem, ale wtedy nie udało mu się załapać do top 100. Przez ten rok przesłuchałem płytę i okazało się, że to bez dwóch zdań najlepszy album nurtu Contemporary R&B, jaki znam, a znam ich bardzo wiele. Także utwór na polu piosenkowych nie ma sobie równych (nie licząc może "Thrillera" starszego brata Janet i wszelkich neo-soulowych rzeczy). Jeśli mam ochotę tańczyć i nie jest to Buddy Holly, to najpewniej będzie to któryś z rewelacyjnych numerów z Rhythm Nation 1814. Poza utworem tytułowym, w topie znalazło się miejsce dla dwóch innych kawałków z tego samego albumu, bardzo wakacyjnych: "Miss You Much" i "Alright", które spokojnie mogą służyć za wzór przy produkowaniu przebojowego, ale nienachalnego popu z rhythm & bluesowym zacięciem.

Inne utwory Janet Jackson:
#261. (—) "Miss You Much" (1989)
#453. (—) "Alright" (1989)


#89. "Wah-Wah" by George Harrison (1970)
(—) All Things Must Pass
Myślę, że żaden prawdziwy fan Beatlesów nie może pozwolić sobie na nieznajomość All Things Must Pass, zwłaszcza, że to najpewniej najlepszy solowy album któregokolwiek z Beatlesów, a i bez wątpienia lepszy od większości wspólnych płyt grupy z Liverpoolu. To było dla mnie zaskoczenie. Wcześniej nie doceniałem Harrisona, zawsze jakoś pozostawał w cieniu Lennona i McCartneya, a tutaj taka płyta. I do tego potrójna! To niemały wyczyn nagrać tyle świetnego materiału, żeby potrójny album przeszedł do historii muzyki. "Wah-Wah" to jeden z moich ulubionych momentów, rewelacyjny psychodeliczny tytułowy efekt wah-wah ciągnący się przez cały kawałek, mocne rockowe gitary, superprzebojowa melodia.


#88. "Only the Good Die Young" by Billy Joel (1977)
(—) The Stranger
Któż nie zna "We Didn't Start the Fire"? A jednak przez długi długi czas nazwisko Billy Joel nie kojarzyło mi się zupełnie z niczym. Tymczasem w latach 70tych pan popełnił jeden z najlepszych popowych albumów, z jakimi miałem do czynienia. The Stranger to czysta przyjemność. Nic wielce skomplikowanego, progresywnego, bez niepotrzebnej wirtuozerii i patosu. Po prostu 9 cholernie dobrych piosenek utrzymanych w raczej pop/rockowym, czasem soulującym, a czasem rock & rollowym stylu. "Only the Good Die Young" nie jest odstępstwem od tej reguły. Ostatnio ciągle piszę najpierw o płytach, a dopiero później przechodzę do piosenek, ale to nie jest tak, że dobra płyta musi mieć koniecznie swojego reprezentanta w top 100. Znajdzie się kilka, które uważam za świetne, a żadnej piosenki z nich nie umieściłem w top 100, w top 200 czy może w ogóle w całym topie. "Only the Good Die Young" zawsze działa na mnie podbudowująco. To wbrew pozorom bardzo optymistyczny numer, napisany w celebracji życia, z bardzo trafną pointą.


#87. "Zagrajmy w kości jeszcze raz" Alibabki (1976)
(—) Zagrajmy w kości jeszcze raz
Jeden z najbardziej klimatycznych kawałków w historii polskiej piosenki. Delikatna soulująca, bossa-nova, świetnie zaaranżowana, z rewelacyjnym tekstem Agnieszki Osieckiej i przepięknymi harmoniami głosowymi Alibabek. Gdybym w zeszłym roku zdecydował się na włączenie do topu także polskich piosenek, to z pewnością ta także znalazłaby się w top 100.


#86. "Streets of Philadelphia" by Bruce Springsteen (1994)
(#83) Philadelphia OST
Choć w ciągu ubiegłego roku udało mi się nieco zaprzyjaźnić ze Springsteenem, szczególnie w obszarze takich płyt jak Born to Run i Nebraska, "Streets of Philadelphia" nadal pozostaje moim jego ulubionym utworem. Podbudowany sięgającym kilkunastu już lat sentymentem i bardzo surowym, miejskim klimatem tytułowych ulic Filadelfii w ustach Bruce'a.

Inne utwory Bruce'a Springsteena:
#124. (—) "Born to Run" (1975)