Post: #146

#115. "The Man Who Sold the World" by David Bowie (1970)
(—) The Man Who Sold the World
Kolejny kawałek z serii tych, znanych od zawsze, odkrytych świadomie po latach. Davida Bowie jeszcze do niedawna nie znałem wcale. Wiedziałem, że istnieje i że moja mama go nie lubi, przy każdej jego piosence gdzieś w radiu czy telewizji wygłaszając długie elaboraty dlaczego Bowie jest przereklamowany. Może i trochę jest. Wertując jego "najlepsze płyty" nic szczególnie póki co nie rzuciło mnie na kolana. Było kilka rzeczy, które w przyszłości mogą mnie nękać, ale póki co nie, z wyjątkiem "The Man Who Sold the World". To nie był przebój w wykonaniu Bowiego, co mocno mnie zaskoczyło, ale jego wersja jest idealna. Psychodeliczne efekty nałożone na wokal, upiorne chórki, świdrujące gitary i taka zimna i obojętna nuta w głosie Bowiego. Przyprawia o dreszcze. Zresztą sama koncepcja utworu jest genialna. Pokłony dla tej piosenki, naprawdę!


#114. "Everybody Loves Somebody" by Dean Martin (1964)
(—) Everybody Loves Somebody
Był Sinatra, jest i Dean Martin. Obaj panowie zawsze mieli podobne udziały w moim muzycznym kapitale. Jakoś tak wyszło, że jakiś czas temu na wyprzedarzy trafiła mi się jakaś składanka największych hitów Martina za bardzo nikłą sumę, więc niewiele myśląc zakupiłem ją i natrafiłem na naprawdę miły zbiór utworów, w tym i kilku potencjalnych kandydatów do topu wszech czasów. Żadnemu z nich nie udało się póki co zakwalifikować, poza "Everyboy Loves Somebody", które znałem od zawsze, ale nigdy nie zwracałem na nie większej uwagi. Tymczasem to chyba jeden z najczęściej nuconych przeze mnie numerów, rzecz prawdziwie bajeczna, może i nawet nieco przesłodzona, ale to wspaniały standard i naprawdę nie jestem w stanie nic poradzić, że aż tak się mnie uczepił.


#113. "Mainline Florida" by Eric Clapton (1974)
(—) 461 Ocean Boulevard
Z 461 Ocean Boulevard od zawsze podobała mi się okładka, bardzo. Rozświetlone niebo, palmy, dom na plaży, całe zdjęcie mocno vintage. Coś zawsze podpowiadało mi, że to musi być świetna płyta. W końcu postanowiłem po nią sięgnąć i przy pierwszym przesłuchaniu trochę się zawiodłem. Wyszło trochę mętnie, jakoś tak bezdusznie, bez inspiracji. Ale okładka prześladowała mnie w dalszym ciągu, więc dałem albumowi drugą szansę i okazało się, że nie taki diabeł straszny. W końcu sprawiłem sobie winyl i obecnie to chyba mój ulubiony album Claptona. To w sumie płyta na lato, ewentualnie można ją połknąć w oczekiwaniu na lato. Bardzo słoneczny blues rock, Clapton w najlepszej formie. "Mainline Florida" zamykające podstawową część płyty, jakoś od początku się mnie uczepiło. Nic w sumie na to nie wskazywało, a tu proszę top wszech czasów. Teraz już każde kolejne wakacje będą niemożliwe bez "Mainline Florida".


#112. "Purple Rain" by Prince & the Revolution (1984)
(#58) Purple Rain
Prince w tym roku trochę w dół, ale to spadek wynikający jedynie z faktu, że pojawiło się w moim życiu naprawdę wiele wspaniałych piosenek, które go wyprzedziły, bo moje odczucia względem "Purple Rain" przez ten rok zupełnie się nie zmieniły. Na deser na #371. znalazło się jeszcze "Little Red Corvette", które też polecam.

Inne utwory Prince'a:
#371. (—) "Little Red Corvette" (1982)


#111. "Long Promised Road" by The Beach Boys (1971)
(—) Surf's Up
Jedna z piosenek, które nazywam piosenkami drogi, bo idealnie komponują się idąc lub jadąc gdzieś. Ścisła czołówka Surf's Up, piosenka przynosząca nadzieję, choć bez ogródek kontrastująca marzenia z rzeczywistością. O nowym początku, pokonywaniu przeszkód, kroczeniu śmiało przed siebie wbrew napotykanym przeszkodom. Naprawdę wspaniała pieśń na pochmurne dni, z metafizycznymi wręcz harmoniami w refrenie i niesamowitym przejściem zaraz po nim.