Post: #75

#175. "I Love L.A." by Randy Newman (1983)
(—) Trouble in Paradise
Randy Newman jest genialnym kompozytorem i tekściarzem, a i nie najgorszym wokalistą, który przez wiele lat stworzył naprawdę bardzo bogaty katalog muzyczny czy to pisząc muzykę dla innych wykonawców, czy muzykę filmową, aż wreszcie czy na jego własnych studyjnych albumach, których w przeciągu 40tu lat nagrał aż dziesięć. Nic dziwnego więc, że propozycjach to mojego trzeciego topu znalazło się aż 9 jego kompozycji, choć tylko trzem udało się ostatecznie zakwalifikować, to akurat tak się złożyło, że dwie trafiły do top 200. Pierwsza z nich "I Love L.A." to flirt Newmana z sunshine popem i syntezatorami, trochę w stylu późnych Beach Boysów, ale jednak wyraziściej i z, nie ukrywajmy, lepszym tekstem (wydaje mi się, że nawet lekko satyrycznym).


#174. "An American in Paris" by George Gershwin (1928)
(—) Rhapsody in Blue / An American in Paris (Chicago Symphony Orchestra/James Levine)
Gershwin bez wątpienia jest jednym z moich ulubionych kompozytorów XX wieku. W swoich pracach w nowatorski sposób mieszał elementy muzyki klasycznej i jazzu. "Amerykanin w Paryżu" to właśnie przykład takiej wirtuozerii. Rzecz ponadczasowa i lektura obowiązkowa każdego szanującego się miłośnika muzyki (jakiejkolwiek). Rzecz po raz pierwszy została przedstawiona światu w 1928 roku, ale wersja przeze mnie na tę chwilę najbardziej ulubiona pochodzi z płyty wydanej nakładem Deutsche Grammophon w 1990 roku nagranej przez Chicago Symphony Orchestra pod batutą Jamesa Levine'a. Tej wersji nie ma niestety na Youtube, więc link prowadzi do wykonania New York Philharmonic.


#173. "Blowin' in the Wind" by Bob Dylan (1963)
(—) The Freewheelin' Bob Dylan
Tego pana i tej piosenki nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Choć akustyczny Bob Dylan z pierwszych czterech krążków to niekoniecznie jego moja ulubiona odsłona, to jednak nie sposób nie docenić takiego majstersztyku literacko-muzycznego jak "Blowin' in the Wind". Dylan może nie był najlepszym możliwym wykonawcą dla swoich piosenek, ale tym wykonaniom nie można odmówić autentyczności, klimatu i chyba jeszcze raz autentyczności. Wersja tria Paul, Peter and Mary, która w owym czasie była hitem w USA, bo Dylan nie zdecydował się na wydanie tego numeru na singlu, nie miała już czaru oryginału.


#172. "How Many Mics" by The Fugees (1996)
(—) The Score
No i znowu mamy Fugees. Ostatnio trochę wracałem do The Score i do tych niekoniecznie hitowych nagrań zespołu. "How Many Mics" to jedno z ich pierwszych nagrań jakie ściągnąłem, kiedy po raz pierwszy założono mi Internet i od samego początku była to niekwestionowana czołówka numerów Fugees, później skupiłem się na słuchaniu innych rzeczy i ta klasyfikacja trochę się przewartościowała, ale ostatecznie "what goes around, comes around, jak mawiają.


#171. "Untitled (How Does It Feel)" by D'Angelo (2000)
(—) Voodoo
Ten numer otarł się o Top Wszechczasów już dwukrotnie: w zeszłym roku i dwa lata temu. Teraz o mały włos też zabrakłoby dla niego miejsca, ale na szczęście wreszcie się udało i Untitled (How Does It Feel), jeden z najlepszych singli minionej dekady znalazł się wreszcie w stawce. Rok 2000 to była taka granica dla dobrej czarnej muzyki w mediach, później zaczęło się robić coraz bardziej komercyjnie, a mniej artystycznie, ale zanim to się stało "How Does It Feel" zdążyło jeszcze dotrzeć do #25 na amerykańskim Hot 100. Teraz D'Angelo przygotowuje się do wydania następcy Voodoo, po tym jak w ciągu ostatniego dziesięciolecia regularnie pojawiały się informacje o jego problemach z prawem i alkoholizmie. Niestety o nowej płycie słyszymy już od kilku lat, a póki co dostaliśmy jedynie składankę największych przebojów i trzy nieoficjalnie wycieki, które nie wiadomo czy znajdą się na nadchodzącej płycie. Dodam jeszcze, że w 2000 roku spore kontrowersje wzbudził dość "rozebrany" teledysk.