Post: #45

#190. "Too Many People" by Paul McCartney (1971)
(—) Ram
Paul McCartney zawsze miał u mnie trochę pod górkę. Jakoś tak zawsze się składało, że wolałem Lennona i Harrisona, więc nie licząc Ringo, był moim najmniej ulubionym Beatlesem. Nie wiem czy składały się na to jakieś konkretne przesłanki, ale tak było. Dopiero w tym roku Paul zdecydowanie podskoczył w moich rankingach, najpierw za sprawą bardzo dobrego Band on the Run nagranego z Wings, a ostatecznie przy okazji odkrycia Ram - być może najlepszego solowego albumu Beatlesa. Być może bo konkurencja jest mocna - All Things Must Pass Harrisona i co najmniej dwie świetne płyty Lennona. Ram jest w dość oczywisty sposób inspirowane Pet Sounds Beach Boysów, ale jednocześnie McCartney idealnie się tam odnajduje. Gdyby Brian Wilson zrobił ten album, to stałby on w równym szeregu z Pet Sounds i SMiLE. Na początku ciężko było mi wybrać jakieś pojedyncze piosenki, bo wszystkie są genialne, ale w ostatecznym rozrachunku do TWC trafiły aż cztery. "Too Many People" jest jedną z nich. W latach 70tych była spora burza wokół tego numeru, bo zawiera on przytyki w stronę Lennona, który odpowiedział na nie z kolei w utworze "How Do You Sleep?".


#189. "Watching the Detectives" by Elvis Costello (1977)
(—) My Aim Is True
Jakby się bardzo uprzeć można by podpiąć ten numer pod jedyny utwór reggae jaki znalazł się w moim skromnym TWC, ale to nie ten. To kawałek, który płynie powoli swoim tempem, ma specyficzny nastrój, który, przyznam szczerze, na początku mnie zaskoczył dość negatywnie, ale po dość zmasowanych odsłuchach My Aim Is True zdołał mi się spodobać na tyle, że trafił do czołówki moich ulubionych nagrań Costello.


#188. "Swallow Song" by Vashti Bunyan (1970)
(—) Just Another Diamond Day
Just Another Diamond Day to kolejna świetna płyta po Ram, którą poznałem w tym roku i tak samo jak w przypadku tamtej, mam na nią ciągłą fazę. To jednocześnie płyta, która prawdopodobnie zostałaby zmiażdżona w forumowej topłycie. Lekki, prosty, brytyjski folk; 14 piosenek trwających w sumie niewiele ponad pół godziny. To klimaty tożsame piosenkarkom pokroju Joanny Newsom czy Josephine Foster, z tym, że tutaj raczej dominują same melodie. I chce się je nucić i nucić i nucić. Taka jest też "Jaskółcza pieśń"...

Inne utwory Vashti Bunyan:
#457. (—) "Diamond Day" (1970)


#187. "Wonderful Tonight" by Eric Clapton (1977)
(—) Slowhand
Kolejna po "Unchained Melody" dość pościelowa piosenka i kolejna, którą znam chyba od zawsze. Przynajmniej otwierający riff, którego nijak nie potrafię wybić sobie ostatnio z głowy. Clapton to jedna z tych postaci, które zawsze gdzieś tam pojawiały się w tle, ale nigdy nie zwracałem na nie szczególnej uwagi, aż do momentu, kiedy za sprawą jednej płyty czy utworu wyrośli na moich muzycznych bohaterów. A później już się potoczyło. Ale o Claptonie jeszcze na pewno będzie! Pożalę się jeszcze tylko, że okładka Slowhand jest jedną z najgorszych okładek płyt, które lubię.


#186. "The Message" by Grandmaster Flash & the Furious Five (1982)
(—) The Message
Klasyka klasyki hip-hopu. Podobno poza The Message Grandmaster Flash był raczej cienki, ale ten krążek wprowadził hip-hop na nowe tory. To jeden z pierwszych przykładów tzw. świadomego rapu, poruszającego kwestie polityczne, społeczne, światopoglądowe etc. A przy tym jest to po prostu świetny numer, z bardzo charakterystycznymi muzycznymi wstawkami pomiędzy zwrotkami i słynnym "Don't push me, cause I'm close to the edge / I'm trying not to lose my head". Mam wielką słabość do rapu z lat 80tych, ach złota ero hip-hopu.