BRING ME THE HORIZON - LUDENS

Kiedy Oli Sykes dowiedział się, że Bring me the Horizon może znaleźć się na soundtracku „Timefall” do gry Death Stranding zgodził się od razu, bo uwielbia Hideo Kojima twórcę gry. Większym problemem okazał się termin oddania piosenki, bo zespół dostał na to tylko piec dni. Jeszcze większym problemem okazał się być brak Lee Malii, bo ten akurat nie koncertował aktualnie z zespołem, bo dosłownie kilka dni wcześniej doczekał się potomka. Sykes postanowił jednak spróbować, razem z Jordanem Fishem przez kilka dni w kolejnych hotelach podczas trasy montowali małe studio i pracowali do oporu. Efekt może budzić podziw, bo „Ludens” brzmi zaskakująco dobrze zwarzywszy na tempo prac i warunki w jakich powstawał. Piosenka jest na pewno różna od tego, co znalazło się na ostatnim albumie zespołu „amo”. W sumie to nie odnosi się wprost do niczego, co do tej pory zespół zaprezentował, ale te wszystkie sample i bity Jordana naprawdę dają radę. Koniec końców pojawia się też mocna gitara, która tak jak gdyby podsumowuje i stawia kropkę nad tą kompozycją. W warstwie tekstowej Sykes w subtelny sposób odnosi się do tematyki gry, czyli szesnastoletniego chłopca, który za pomocą swojego wynalazku próbuje uratować ocean.


JUST MUSTARD - SEVEN

Pewnego rodzaju awangardowa bezczelność w muzyce Just Mustard mogłaby w gruncie rzeczy o nich odpychać, ale pomimo oczywistych inspiracji psychodeliczną noisową nutą potrafią do siebie przekonać. Powiem nawet więcej, piosenki takie jak „Seven” można uznać za przebojowe. W tej mieszance przesterów, przedźwięków, ech i odbić bardzo łatwo doszukać się spójnej całości, zaś przepiękny dziewczęcy głos Katie Ball idealnie rezonuje z brudną muzyczną resztą. Nie jest to może muzyka na każdą okazję, ale dałbym wszystko, aby móc znaleźć się w małym kameralnym ciemnym klimatycznym klubie na koncercie zespołu. Te nakładające się na siebie ściany dźwięku potrafią wprowadzić słuchacza w trans. Zatem proszę dawkować Just Mustard rozważnie.


LADYHAWKE - COLOURS IN THE DARK

Nie da się powtórzyć atmosfery i tego pięknego czasu z przed ponad dekady kiedy to Ladyhawke przebojem wbiła się na szczyt, głównie w Wielkiej Brytanii i swojej rodzimej Nowej Zelandii. Wtedy to była jak nowa jakość, niesamowite połączenie nostalgii z pod znaku Fleetwood Mac i lat osiemdziesiątych z prawdziwą siły garażowego indy rocka, który wtedy świętował swoje pięć minut. Z drugiej strony chyba trochę już przygasał. I tu nagle pojawia się intrygująca dziewczyna z Nowej Zelandii, która w „My Delirium” mknie po pustyni, a tak naprawdę odsłania w tekstach cząstkę siebie i bez problemów dzieli się ze słuchaczem sowimi fobiami i lękami. Wszystko to opakowane w tak cudowny sposób, że tak naprawdę przez kilka następnych lat nie mogłem się oderwać od tamtego albumu. Dlaczego tyle pisze o przeszłości? Tak, tak „Colours in the Dark” to piosenka z tamtej sesji, która ostatecznie nie znalazła się na debiutanckim albumie artystki. Nie mnie oceniać, czy to dobrze czy to źle, ale jedno wiem na pewno, na pewno poradziła by sobie na tamtym krążku. Tutaj dosłownie wyczuwa się klimat, instrumentarium i produkcję z tamtego albumu.