Post: #27

No to wyjątkowo ja zacznę, tym razem raczej z nie tak kontrowersyjnym głosem jak przed miesiącem.
Akurat tak mi wyszło, że pierwsze sześć miejsc przypadło nowościom, ale ich poziom jest tak wysoki, że po przyznaniu karnych odliczeń pozostałym albumom, wszystkie one spadły na miejsca 7-18.
4) Soul w czystym wydaniu, czy już dawno poza progiem XXI wieku w ogóle jest to możliwe? Black Pumas udowadnia że tak, chociaż im dalej w las tym soulowych drzewek mniej. Jedynym zarzutem może być fakt, że aż za bardzo chwilami trzymają się tych regułek i nawet gdy penetrują inne rejony muzyczne, zawsze wracają w konstrukcjach utworów do soulowych ram. Ale i tutaj są na szczęście wyjątki z takim „Sweet Conversation” na czele…
6) To jest chyba industrial metal czy jakoś tak, ale od pierwszych dźwięków zadziałał magnetyzm i tak sobie pomyślałem, że gdyby podobnie grali nasze chłopaki z Oberschlessien, to lubiłbym ich o wiele bardziej! Tytułowy kawałem po prostu wymiata, a dalej też jest bardzo energetycznie, chociaż trzeci kawałek zdaje się opiewający Czyngiz-Chana zaczyna się bardzo spokojnie. Później jednak jak większość utworów na tej płycie pokazują lwi pazur. Może tylko zabrakło mi na tym albumie większej różnorodności stylistycznej, bo poza tym jest naprawdę intrygująco.
2) Przeczytałem kilka recenzji dla lepszego zrozumienia płyty i dowiedziałem się, że chłopaki grają już od kilku lat, szlifując swój warsztat i dopiero teraz udało im się wydać album. Jeszcze te niedoróbki ze szlifów nadających własny styl bandowi da się dostrzec w niektórych aranżacjach, ale śmiało mogę napisać, że jest to najciekawszy debiut w rocku alternatywnym od czasów „Głupiego” Ørganka! Naprawdę intrygujące przejścia w kilku piosenkach powalają z nóg i nie przeszkadzają wcale te drobne niedociągnięcia, które tylko potwierdzają że ten zespół autentycznie przeżywa, to co gra. Dlatego pozwolę sobie zacytować kończący wers pewnej recenzji z netu, który podkreśla mój odbiór tego albumu: „iść przed siebie bez celu, aż do ostatniego sprzężenia gitary”.
5) Znana i ceniona kapela po bardzo długiej przerwie wróciła poprzednią świetnie przyjętą płytą „Plenty” i znowu kazali długo czekać na kolejną odsłonę swoich możliwości. I już po kilku piosenkach dostrzegam ten blask emocji z dawnych albumów i klimaty dzięki którym ich uwielbiam. Może poprzedniczka w moim odczuciu była bardziej przebojowa, a teraz jest bardziej rzekłbym świątecznie (może to ten czas odsłuchu sprawia takie wrażenie) lecz poziomem nie odstaje od niej z całą pewnością. Pod koniec płyta trochę siada, jakby Simonowi zabrakło pomysłów na cały album, no ale nie wymagajmy od niego cudeniek co niemalże dziesięć lat…
1) I to jest płyta, którą nie sposób pominąć, chociaż przez ponad pół roku była niezauważalna przeze mnie. Jednak co się odwlecze, to nie uciecze i wreszcie ją poznałem! Folkowe klimaty na bardzo wysokim poziomie, których próżno szukać u innych naszych artystów, może Kwiat Jabłoni trochę się stara, ale daleko im jeszcze do tej wrażliwości i tekstów, które w prosty sposób starają się nam ukazać współczesny świat. Dlatego w tej warstwie dostrzegam podobieństwa do Czesława Niemena z końcówki lat sześćdziesiątych. Bowiem muzycznie to już zupełnie inna bajka. Ale taka, która przenosi mnie do krainy wyobraźni i pozwala uciec od codziennych trosk i nieprzyjemnych emocji. Gdzieś przeczytałem, że jest album prosto z duszy, a nie komputera i niech ten zwrot posłuży za najlepszy jej opis. Dla mnie osobiście krajowa płyta roku AD 2019!
3) Na początek zaleciało mi bluesem z lat siedemdziesiątych, ale mogę się mylić, bo słabo te czasy pamiętam. I dlatego poszukałem jakiejś recenzji, która dopowiedziała, że są tam też elementy południowego (chodzi o USA, wszak zespół ten jest z Australii) soulu, i niechaj tak będzie. Bo naprawdę te dźwięki chociaż wydają się takie znajome brzmią fantastycznie, gdyż czasami lubię zanurzać się w starociach, ale z umiarem rzecz jasna. A zatem reasumując, mamy już braci Kiszka, a teraz znowu w dawnym stylu około-rockowym objawili się bracia Teskey (nawet imiona dwojga z nich są identyczne).

1. ShataQS – Fenix [9-* +>Światło; ->Motyl]
2. Noże – Gniew [8-* +>Złe wychowanie; ->Kora/Persefona]
3. the Teskey Brothers – Run Home Slow [7,5* +>Let Me Let You Down; ->Sun Come Ease me in]
4. Black Pumas – Black Pumas [7+* +>Colors; ->Confines]
5. Red Box – Chase the Setting Sun [7+* +>Ho Ho! ->Hurry]
6. the Hu Band – The Gereg [7* +>The Gereg; ->Shireg Shireg]
7. Tool – Fear Inoculum
8. Pidżama Porno – Sprzedawca jutra
9. Scott Bradlee's Postmodern Jukebox – Jazz Age Thirst Trap
10. Jon Anderson – 1000 Hands: Chapter One
11. Dury Dava – Dury Dava
12. the Raconteurs – Help Us Stranger
13. Riverside – Wasteland
14. the Cranberries – In the End
15. Suede – The Blue Hour
16. Król – Nieumiarkowania
17. Mazolewski / Porter – Philosophia
18. Stephan Micus – White Night

I to by było tyle, jak na tę wczesną porę popołudniową...