Post: #60

póki świeże w pamięci to nie ma co czekać, budzimy się dnia następnego i przed nami...

czwartek, 3 lipca

Tym razem już po 17:00 byłem w autobusie kursującym na kierunku Gdynia Główna - Babie Doły, by zdążyć na pierwszy koncert w namiocie. Ale przechodząc przez Here And Now Stage dobiegły do mnie miłe dla ucha dźwięki i zapowiedź wokalisty "cześć, nazywamy się Call The Sun, jesteśmy z Łodzi". Nie mogłem przejść obojętnie wobec takiego wyznania I nie pożałowałem, ten band z sympatycznym wokalistą troszkę a'la Wojtek Łuszczykiewicz stał się moim odkryciem tegorocznego festiwalu. Świetnie uszyte okołobritpopowe kompozycje niestety dopiero po jakimś czasie, ale w końcu zagrzały rozleniwione zwykle o tej porze audytorium. Numery same wpadały do głowy i automatycznie śpiewało się takie "We Are Going Wrong":





Dzień zaczęty znakomicie, nie ma co. Napięcie tego dnia wzrastało z czasem. Wpadając do namiotu dziesięć minut przed czasem zauważyłem jeszcze znikomą ilość ludzi oczekującą na koncert Pustek. Pomyślałem "co tam się tym przejmować", w końcu nie od dzisiaj wiem że "Koniec Kryzysu" i "Kalambury" nie są dla tłumów płytami życia. Ale ad koncertu: może bez zbytnich owacji ale w sumie dość ciepło publiczność przyjęła stanowiący lwią część koncertu materiał z "Safari". Ja i tak czekałem na swoje i dostałem: gig otworzyło "Nie zgubię się w tłumie", dalej poszła "Trawa", a na finał "Koniec kryzysu". Usłyszeliśmy nową, wzbogaconą o saksofon wersję "Patyczaków", był i wciąż świetnie brzmiący "Telefon do przyjaciela", a przede wszystkim dużo psychodelicznych rozwinięć. Ogromny plus za to. Aha, bym już zapomniał, serce zabiło mocniej od pierwszych taktów tego numeru:





Potem przyszło już oczekiwanie na headliner'a. Ale w międzyczasie "działo się". Chyba najpiękniejszy moment festiwalu to usłyszany w kolejce po piwo "Of Moons, Birds & Monsters" MGMT - ten numer wzruszy mnie zawsze i wszędzie. Na MØ wpadłem dopiero pod koniec, ale załapałem się na wymarzony przeze mnie "Waste Of Time", po którym nastąpił "Don't Wanna Dance" i na pożegnanie spice'owski "Say You'll Be There". Dunka w całości musiała zabijać, tym bardziej że nastąpiła dość ścisła interakcja z tłumem
Dopełnieniem udanego dnia był występ Pearl Jam. W sumie pierwszy raz udało mi się ich ujrzeć. Potwierdziły się legendy o energetycznym ładunku wymierzonym w publikę i brataniu się Eddiego ze słuchaczami. Nic nowego w tym temacie nie dodam, powiem tyle że ich gig to wydarzenie które przynajmniej raz w życiu należy przeżyć. Gdy poleciał cover The Who "Baba O'Riley" wiadomo było że to już koniec dobrego. Połowa festiwalu była za mną...