Post: #133

Chris Rea THE ROAD TO HELL (part II) 1989 Road to Hell
w BTW od: 1997 (czy jakoś tak, dość szybko)



(David Letterman show, 1991)

Kaseta "Best of" Chris Rea była jedną z pierwszych kaset, jakie posiadałem (na pewno w pierwszej 20-ce, może nawet niżej), tata sobie ją kupił jakoś w wakacje 1991 roku, dlatego też jego twórczość była mi dość bliska i nawet nieźle znana (przynajmniej w tym aspekcie odnoszącym się do hitów, bo było tam faktycznie wszystko co najlepsze. Niewykluczone, że była to nawet jakaś nieoficjalna składanka, zrobiona przez naszego lokalnego wydawcę "specjalna edycja na rynek polski" . Takt Music to był nawet pamiętam), mimo że wtedy jeszcze poza tym i może 2 innymi numerami niespecjalnie mi podchodziła ta muzyka, bo zdaje się że byłem na nią po prostu za młody (ba! Mam wrażenie, że nadal nieco za młody na nią jestem! ). Wśród tych rzeczy, które najlepiej mi podeszły był właśnie ten numer, który zresztą znałem i lubiłem już wcześniej, bo był dość często puszczany w TVP i dobrze zapamięłem jego "teledysk drogi".

Gdyby ktoś zrobił ranking piosenek najlepszych do jazdy samochodem, to mam wrażenie że ten utwór znalazłby się w nim wysoko. Dzięki świetnemu drive'owi sprawiającemu że siedzącemu noga sama chodzi, a kierującemu stopa lekko opada na pedał gazu, człowiek nawet zapomina o nieco złowróżbnym tytule. Poza tą motoryką, piosenka daje dobry obraz stylu artysty: mocno zachrypnięty głos, którym często coś nucił czy niemal szeptał pod nosem oraz BARDZO dużo gry na gitarze z użyciem tulejki na palec (pamiętam jak widziałem koncert Chrisa w Sopocie. W pewnym momencie już mnie zaczęły nudzić i śmieszyć może nawet te jego solówki "na jednym palcu", aczkolwiek muszę przyznać że opanował tę sztukę w bardzo dobrym stopniu.
Ten kawałek też swego czasu zacząłem robić w Frets on Fire, ale zdaje się że właśnie na nim poprzestałem, jakoś w 1/5 pracy. A potem mi się gra znudziła.

Chris to facet, który odniósł sukces dość późno. Choć wydawał płyty już od przełomu lat 70-tych i 80-tych, to pierwszy większy przebój przyniósł mu dopiero album "On the Beach" z 1986 roku. Gitarzysta miał wtedy już 35 lat, ale i tak był to jeszcze średni sukces, bo został dostrzeżony jedynie na kontynencie, na przełom czekał jeszcze kolejne 3 lata i dopiero za sprawą tego singla udało mu się odnieść naprawdę duży sukces. "On the Road to Hell" weszło do Top 10 w Wielkiej Brytanii, co oznaczało że Chrisowi udało się ta sztuka za dopiero 18 podejściem! Poprzednie 17 singli przepadło w większości nawet poza czołową 50-ką. Kiedy się spojrzy, że do dziś sprzedał ponad 30 mln albumów, to trzeba z uznaniem pokiwać głową, bo jak na tak późny sukces, to jest to wynik naprawdę godny uwagi i głębszego pochylenia się nad tym, dlaczego wcześniej tak mu nie szło, a potem tak mu szło.

Ciekawostka: na początku tego wieku Chris miał spore problemy zdrowotne: walczył z rakiem, musiał m.in. przejść przeszczep nerek, zawiesił działalność koncertową i muzyczną. Swoistego rodzaju pożegnaniem z rynkiem muzycznym miał być album "Blue Guitars", będący w zasadzie zestawem aż... 12 płyt (każda zawierała po kilkanaście numerów)! Każda z nich była w nieco innym stylu, który zresztą określał tytuł każdego krążka. Był to swoisty przegląd różnych rodzajów bluesa, rodzaj podręcznika dla ludzi pragnących lepiej poznać ten gatunek. Na szczęście jakoś wyszedł z tego najgorszego dla siebie okresu i nagrał potem jeszcze inne, nowe rzeczy.

Statystyki:
LPP3 - 7
UK - 10
US - brak (ale #11 na Mainstream Rock Tracks)