Nie zaakceptuje faktu, że drugi bramkarz PSV (o czym pewnie większość Polaków nie wie) wygrywa podobno według nas rywalizację z gościem, który od półtora roku broni regularnie jako pierwszy bramkarz, w trzecim klubie Premier League, a jest nim nie ukrywam mój ulubiony Arsenal Londyn. Nie może być tak, że przed Euro Smuda mówił, że ma pierwszego bramkarz, a teraz to zmienia, bo w takim razie pluje Wojtkowi w twarz takim przekazem. Szczęsny poświecił się w meczu z Grecją i tylko dlatego jeszcze o coś gramy, natomiast tak słabo strzelony rzut karny to i on sam by wybronił (w końcu nie raz już pokazał, że umie). Gdyby przy akcji sam na sam odsunął się w bok to na bank grałby z Rosją! Natomiast mecz z Rosją nie był jakimś wielkim sprawdzianem dla Tytonia i on wcale się jakoś specjalni nie wykazał wielkim kunsztem bramkarskim. Tylko dwa strzały w światło bramki z czego obronił tylko jeden. Jednym słowem statystycznie 50% skuteczności, gdyby tylko na to spojrzeć równa się dno. Wiadomo jednak, że po jednym meczu i to jeszcze taki, w którym nic się nie działo nie można oceniać. W końcu tak naprawdę wszystkie bramki zawalił Wasilewski (no niestety taka smutna prawda, gdzie stał przy rzucie wolnym z Rosją?), a nie bramkarze. Dlatego najbardziej przebojowy, pewny siebie i z najlepszym piłkarskim, bramkarskim CV Wojtek Szczęsny powinien dzisiaj zagrać.

Moje jeszcze trochę o historii, bo wiadomo wszystko działo się tak szybko, ale w wielkim skrócie wyglądało tak. Szczęsny podpisuje kontrakt z Arsenalem. Dopiero co klub kupił Fabiańskiego (notabene drugiego bramkarza u Smudy! Tytoń był trzeci) z Legii Warszawa, a tu nagle przychodzi też młody syn słynnego ojca, którego dosłownie nikt nie zna. Od tego czasu z rezerw klubu dochodziły tylko same pochlebne opinie o Wojtku, z jednym smutnym wyjątkiem, kiedy to połamał on sobie ręce na siłownie, ale już dosłownie rok później zliczył on debiut w spotkaniu Pucharu Ligi z West Bromwich Albion, a co ważniejsze zachował czyste konto. I od tego momentu wszystko potoczyło się z niesłychaną szybkością, bo gdzie Szczęsny nie zagrał to od razu zostawał bohaterem. Uparł się, bo Arse Wenger puścił go na wypożyczenie do słabszego klubu. Dopiął swego i z miejsca stał się gwiazdą Brentford zespołu League One(trzeci szczebel rozgrywek w Angli). Zagrał w dwudziestu ośmiu meczach i zachował dziesięć czystych kont, a z czasów jego występów w zespole Brentford powstała fantastyczna kompilacja „Arsenal's future Wojciech Szczesny - The Wall” można ją zresztą cały czas obejrzeć na YouTube. Po powrocie z wypożyczenie zostaje drugim bramkarzem Arsenalu, ale dosłownie chwile później po kontuzji Fabiańskiego wskakuje na pozycję numer jeden i do dzisiaj się na niej utrzymuje. Oczywiście jest ulubieńcem, każdego kibica Arsenalu, którzy po prostu Wojtka kochają za oddanie i przywiązanie do klubu oraz oczywiście za cuda, które wyprawia w bramce. John Lydon na przykład powiedział, że najbardziej boi się, że jakiś bogaty klub go ukradnie (wywiad dla Programu Trzeciego przeprowadził Piotr Stelmach). I tak można by pisać i pisać o przygodach Wojtaka z angielską prasą, twitterem, i rożnych gestach radości po zdobyciu bramki przez Arselal .

Wojtek ma dziś 22 lata i gra w największym Angielskim klubie, ale tak naprawdę nikt nie wyobraża sobie by nie został w nim na lata. Co zresztą da mu miejsce w panteonie sław kanonierów oraz Premier League. Praktycznie jego kariera przypomina trochę Iker’a Casillas’a, który taż został bramkarzem reprezentacji w wieku dziewiętnastu lat. Natomiast w Polsce już wielu zrobiło z niego patałacha, debila i najgorszego bufona i zarozumialca. No normalnie cytuję za komentarzami na polskich portalach. Dla mnie jest to zwykła zawiść , ale pomyślmy. Dlaczego kibice kochają Roberta Lewandowskiego i nie wyobrażają sobie reprezentacji bez niego. Bo strzela bramki i gra w wielkim klubie. Dlaczego więc te same argumenty czyli doskonale broni w wielkim klubie nie przeważają w przypadku Wojtaka? No dosłownie nie wiem, przecież przeciętny kibic nawet nie wie, gdzie ten Tytoń broni, a już na pewno nie mają pojęcia, że przegrywa tam rywalizacją z pierwszym bramkarzem reprezentacji Szwecji. Oj szkoda, że nie gramy ze Szwecją byłoby śmiesznie.

O REPREZENTACJI POLSKI

Nic się specjalnie od zeszłego tygodnia nie zmieniło. No może tylko to, że na ławce bez mian w pierwszym meczu, Smuda nie rozumie, że jego piłkarze chcą wygrać z Rosją i utrudnia im zadanie wprowadzając Matuszczyka oraz Obraniak kopnął w bidon. Czy jednak nie miał prawa się zdenerwować? Wszyscy piłkarze na boisku chcą jak najszybciej przeprowadzić kolejne akcje, bo wygrać z Rosją i już dziś zapewnić sobie doskonałe miejsce w grupę, a tu Smuda wyskakuje w doliczonym czasie gry z Brożkiem i praktycznie od razu zdradza jak bardzo nie rozumie się ze swoim zespołem, który wcale nie chce kurczowo trzymać się remisu.

Dlaczego Graham Coxon i „What’ll It Take”? A dlaczego nie? Skoro Damon Albarn nikogo nigdzie nie dziwi, to warto też zapoznać się z dorobkiem innej legendy angielskiej muzyki lat dziewięćdziesiątych niemniej ważna dla Blur. Płyta „A+E” to już ósme wydawnictwo Grahama, ale z jakiegoś powodu nie może się przebić do masowego słuchacza. Teraz jednak wydaję się, że sprawy mogą się potoczyć trochę pozytywniej, bo album jest bardzo przebojowy, a już sam „What’ll It Take”, który dziś debiutuje to absolutny killer. Jest ciekawie gitarowo, ale z dużo dawką elektroniki no i śmieszny tekst. Ze mną chyba też coś nie tak, bo jakoś tak nie za bardzo rwę się na parkiet.

TENACIOUS D - RIZE OF THE FENIX

Jack Black to dzisiaj już instytucja. Doskonały aktor, komik, ale i muzyk jak wiadomo najlepszego zespołu świata Tenacious D. Black razem z Kylem Gassem tworzą jeden z najbardziej oryginalnych bandów na świecie. Oczywiście zawsze na perkusji wspomaga ich Dave Grohl i nie inaczej jest tym razem. Po ostatnich niepowodzeniach zespołu związanych z płytą i filmem „The Pick of Destiny” zespół odradza się na nowo. Zresztą tytuł i tekst dość dobitnie opisuję to odrodzenie. Utwór jest mieszanką muzycznych stylów. W pierwszej części, bez wątpienia muzycy składają hołd dla Ronniego Jamesa Dio. Główny z początku piosenki riff jest niemalże wariacją na temat „Heaven and Hell”., a w dalsze części przechodzimy do chyba „Neon Knights”. Zresztą taki mieszanie nie jest dla fanów Tenacious D niczym nowym i chyba za to kochamy ten zespół i Jacka Blacka.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 16.06.2012 12:56 PM przez marsvolta.)