To tylko godzinka muzyki można by powiedzieć. Co w tym takiego wspaniałego i niezwykłego? I odpowiedź na to patynie jest dziecinnie prosta. Tutaj wszystko jest wspaniałe i najwyższym poziomie. Przede wszystkim spójność albumu, którego najlepiej słucha się jako całości. Concept album to zawsze jest duże wyzwanie. Po pierwsze dla tego, że nie jest łatwo napisać dziesięć piosenek, które stylistycznie będą do siebie pasowały, następowały jedna po drugiej w odpowiedniej kolejności, a co najważniejsze opowiadały jakąś historią. Na dodatek byłoby fajnie gdyby tak historia nie była banalna. Tutaj mamy motyw śpiączki, w stan której zapada bohater albumu niejaki Cerpin Taxr (wzorowany na autentycznej osobie, koledze Zavali, Julio Venegasie). Ale historii związanych z płytą i okolicznościami jej wydania, które nie są najweselsze nie będę tutaj raczej opisywał. Nie ma to zresztą sensu, łatwo można dotrzeć do tych materiałów.

Na płycie najważniejsza jest muzyka. Można by w skrócie nazwać ją nowym progresywnym rokiem. I oczywiście byłaby to prawda, bo Mars Volta na tej płycie wytacza jakby nieznane dotychczas kierunki w tej muzyce. Ja jednak wole myśleć o tej muzyce w inny sposób. Dal mnie jest to zbiór niesamowitych odlotów i to zarówno wołanych Cedrica Zavali, jak i niesamowitych popisów gitarowych Omara Rodrigueza. Tylko, że te wszystkie niesamowite zmiany tempa nastrojów i stylistyk nie tworzą chaosu. Jest niesamowitą przyjemnością słuchanie tych wszystkich popisów, jeden po drugim. Nie jest też tak, że te szalone piosenki czasem wręcz jazzowe improwizacje nie przeszkodziły zespołowi w wyodrębnieniu poszczególnych utworów. Dzięki temu bez problemu możemy zauważyć, że zmienił się utwór na płycie. I jeszcze raz podkreślam wszystkie utwory i przejścia są spójne. Nie wiem czy dla każdego te piosenki mogłyby okazać się hitami, dla mnie na pewno takimi są. Zresztą na mojej liście utworów w podsumowaniu podobnego typu „Inertiatic Esp” to utwór numer jeden. I to bez wątpienia jest to jeden z tych najbardziej ulubionych utworów Mars Volty. I tak pewnie już pozostanie. Jest to zresztą pierwszy kawałek z tej płyty, który usłyszałem. Pod względem przebojowości dorównuje mu chyba tylko „Eriatarka”. Nie będę jednak wymieniał żadnych innych, a tym bardziej jednego ulubionego utworu. Jest to jedno z najwybitniejszych arcydzieł współczesnej muzyki i skoro powstało jak concept album niech jako całość będzie traktowane.

Może kiedyś jeszcze pokuszę się o dogłębna analizę albumu i napisze o tym parę stron, ale w sumie po co pisać lepiej słuchać. A akurat tak wszechstronną, inspirującą, wybuchową, hardcorową i odlotową mieszankę dźwięków ciężko opisać jest słowami. Jeżeli miałbym polecić jakąś płyta z tej setki jako muzykę, którą trzeba koniecznie poznać posłuchać to na pewno byłaby to „De-Loused in the Comatorium”.

Kto mógł się spodziewać, że po rozpadzie At the Drive-In, jednego z najfajniejszych zespołów końcówki ubiegłego stulecie i po najlepszej płycie tego zespołu „Relationship of Command” powstanie nowy projekt, który zdeklasuje poprzednią kapelę. I to w jaki sposób! Progres jaki wykonali Cedric i Omar jest niewiarogodny. To tak jakby ze zwykłego hokeisty stać się z roku na rok Waynem Gretzkym.

Wiem, że wielu myślało, że będzie to pierwsze miejsce. Tak się jednak nie stało, a o kolejności jak już mówiłem szczelniej zadecydowały detale. „De-Loused in the Comatorium” musiało znaleźć się wyżej od „Is This It”, bo to jednak prawdziwa rockowa mocna muzyka, która zawsze jednak trochę bliższa będzie mojemu sercu.

Prawie bym zapomniał! Warto kolejny raz podać nazwisko producenta tej płyty czyli genialnego brodacza Ricka Rubina. Natomiast za okładkę odpowiadał Storm Thorgerson dobrze nam chyba wszystkim znany.

Na koniec bardzo chciałby przeprosić wszystkich, którzy są rozczarowani, że nie było tej czy innej płyty. Tak po prostu wyszło. I na przykład jeśli chodzi o Red Hot Chili Peppers to nie będzie tu, żadnego krążka, bo w nowym wieku nawet nie zbliżyli się oni do poziomu Blond Sugar czy Californication. Nie oznacza to, że „By The Way” to zła płyta. Może mówiąc w skrócie przez ostatnie osiem lat i tak częściej słuchałem starszych nagrań zespołu. Natomiast co do „Stadium Arcadium” zdanie nie zmieniam, za dużo utworów na płycie. Powinni wybrać tylko z piętnaście, a resztę wypuścić na singlach. Na dodatek do dziś mam niesmak po dziwnym koncercie w Chorzowie.

Za to panowie Flea i John Frusciante pojawili się na płycie z drugiego miejsca.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 18.07.2011 12:53 PM przez marsvolta.)