Dzisiaj już wiem, że bardzo lubię wszystkie płyty Franza Ferdinanda, ale wtedy gdy wyszła ta płyta liczyła się tylko ona. I nie da się w żaden sposób opisać jak wielkim wydarzeniem była ich debiut. Alex Kapranos to niezwykle charyzmatyczny lider. Ma świetny głos jak na muzykę, którą wykonuje zespół. Tak naprawdę gdyby trochę zawęzić poszukiwania inspiracji i porównać to z naszym podwórkiem to można by znaleźć dobry przykład do porównania. Najbardziej kojarzy, mi się to z muzyką Czerwonych Gitar (wiem może trochę przesadzam). Gdyby jednak wyobrazić sobie utwór „Tell Her Tonight” nagrany trzydzieści lat temu. Z tamtym sprzętem tamtymi realiami i ówczesnymi studiami. Oczywiście Franz Ferdinand to coś więcej, a tym czymś jest oczywiście pazur, który tkwi w tych utworach. A wszystko jest pozornie proste. Kapranos i koledzy chcieli stworzyć zespół, który spodoba się dziewczyną. To znaczy muzyka będzie pod nogę. I to niewątpliwie odczuwa się w tej muzyce. Praktycznie w każdym kawałku z tej płyty rytm powoduje, że od razu chce się pokiwać głową, poruszać nogą, albo nawet potańczyć. I sprawdziłem to już niejednokrotnie do tych piosenek naprawdę można tańczyć i świetnie się bawić. A to, że przy okazji dobrej zabawy i nagrywania płyty dla zaspokojenia swoich nie do końca związanych z muzyką potrzeb, zespół stworzył małe arcydzieło muzyki rozrywkowej to już inna sprawa. Tak to często bywa, że talent wypływa czasem niespodziewanie, a oni na pewno mają go dużo. Moim ulubionym utworem na płycie jest oczywiście „The Dark Of The Matinee”. Gdy Kapranos śpiewa rozmarzonym głosem, na zajęciach w szkole od razu przypomina mi się moja szkoła. I gdy wystarczająco daleko odleciał w swoich rozmyślaniach fantazjach utwór robi się znowu dynamiczny. Do czasu, bo potem znowu się otrzeźwia i znowu chce się ziewać. To tylko taka moja szybka interpretacja tego utworu za pomocą teledysku. Tak lubię myśleć o tej piosence. Zresztą cała płyta jest w jakiś sposób mi bliska. Gdyby nie płyta na czwartym miejscu to akurat debiut Franza byłby najwyżej sklasyfikowaną brytyjską płytą.

I oto na czwartym miejscu najwyżej notowana brytyjska płyta. A zarazem chyba największa nadzieja dzisiejszej sceny muzycznej na wyspach. Tak Alex Turner jest bez wątpienia głosem naszego pokolenia. Pokazuje to na obu płytach Arctic Monkeys oraz na pobocznym projekcie.
Pierwszy raz usłyszałem i zobaczyłem ten zespół na MTV2. Wtedy pomyślałem co to za zespół? A wyglądali mi na jakichś muzyków z lat siedemdziesiątych weszli do studia i zagrali, tak jak na starych taśmach z dawnych lat. Potem dowiedziałem się, że właśnie dzisiaj debiutują i po prostu zwaliło mnie z nóg. Nie mogłem uwierzyć, że w naszych czasach ktoś nagrał coś tak świetnego. Tak wtedy odebrałem utwór „I Bet You Look Good On The Dancefloor”. I oczywiście od razu stałem się ich fanem, a sam singiel zadebiutował u mnie na pierwszym miejscu.
Jeśli słucha się utworów z tej płyty ma się wrażenie, że autor opowiada nam proste historyjki, ale co najbardziej uderza to trafność tych spostrzeżeń zawartych w tych tekstach. Najfajniejszym tego przykładem jest „When The Sun Goes Down”. Ale nie mi oceniać czy dla, każdego muzyka i przekaz zespołu jest równia ważny. Jest w tej muzyce też dużo buntu, który zawsze charakteryzuje młodych ludzi. Na tym polu Turner też się wykazuje czasem wręcz w bardzo ostry sposób jak w „You Probably Couldn't See for the Lights But You Were Staring Straight at Me”. Na pewno nie dla każdego ta płyta będzie miała wartość. W Wielkiej Brytanii jednak okazją się być fenomenem. W dzisiejszych czasach umieścić na szczyć list przebojów takie piosenki jak „I Bet You Look Good On The Dancefloor” i „When The Sun Goes Down” będąc jednocześnie debiutantem, na dodatek rockową kapelą. Pobili nawet rekord na najlepiej sprzedającą się debiutującą płytą. A przecież nie jest to byle co bo poprzedni rekord należał do wspaniałego i chyba najlepszego albumu Oasis „Definitely Maybe”. I w tym właśnie widzę siłę zespołu. Grając alternatywną muzykę odnoszą wielki sukces. Nie muszą narzekać, że się im płyty nie sprzedają czy, że nikt ich nie gra. Jeżeli wymyślisz świetne utwory, które będą uczciwe i szczere to ludzie na pewno to kupią. I to dosłownie i w przenośni. Na koniec musze jeszcze powiedzieć, że najważniejszym osiągnięciem zespołu jest to, że wypracowali swój styl. Naprawdę są niepowtarzalni. W końcu to arktyczne małpki takich już dziś nie ma. No dobra zostało jeszcze parę.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 18.07.2011 12:50 PM przez marsvolta.)