Gdyby ma muzykę patrzeć przez pryzmat subkultur, mody i trendów jakie panują wśród dzisiejszej młodzieży to nieuchronnie można by zrobić takim zespołom jak My Chemical Romance krzywdę. To, że część osób zalicza ich do tak zwanego „emo”, może nawet muzycy nie do końca swoim wyglądem i ubiorem starają się temu zaprzeczyć nie zmienia faktu, że ich muzyka to parzcież znacznie więcej niż jakieś tam gierki osób które tak klasyfikują wykonawców. A tak naprawdę „Three Cheers For Sweet Revenge” to taki trochę ewenement w dzisiejszej muzyce, bo wbrew powszechnej opinii, że zespoły dzisiejszej ery nie przykładają zbędnej wagi do techniki, że praktycznie każdy może nagrać płytę i w końcu, że nie ma już dzisiaj nowych zespołów, w których gitarzyści byliby w stanie dorównać idolom z przeszłości to My Chemical Romance wyraźnie przeczą takiemu stawieniu sprawy. I właśnie pod takim względem ta płyta jest wspaniała i niepowtarzalna, świetnie zagrane rockowe czasem wręcz hadrdcorowe („Thank You For The Venom”),a innym razem prawie speedmetalowe (Hang 'Em High na marginesie muszę dodać, że utwór na bank inspirowany jest klasycznym filmem z Eastwoodem w roli głównej) numery, rewelacyjne teksty, wspaniałe riffy i genialne solówki. W grze Ray Toro widać wyraźnie inspiracji gitarę Briana Maya zwłaszcza w solówce do „I’m Not OK.” co należy zapisać na plus bo z tradycji chłopaki czerpią bardzo często i bynajmniej nie jest to zrzynanie. Nazwałbym to twórczą inspiracją w najlepszym tego słowa znaczeniu. Na koniec musze napisać jeszcze o tym, że na płycie znalazł się jeszcze jeden numer, który jest bez wątpienia wyjątkowy „The Ghost Of You” jest to jedna z najpiękniejszych ballad naszych czasów jakie słyszałem, może trochę jednak dla niektórych za ostra jednak dla mnie jest to majstersztyk.

Nie zdradzę wielkiej tajemnicy jeśli przyznam się, że Kasię Nosowską i Hey darzę szczególną sympatią. Za to nie musi być to tak jak w przypadku wielu polskich artystów, którzy nie zawsze prezentują odpowiedni poziom wiara na próżno. Okazuje się, że Nosowska raz po raz nagrywa płytą, którą niemalże deklasuje całą polską sceną muzyczną. UniSexBlues to też właśnie taki album. Trochę się na niego naczekałem, bo od poprzedniej płyty artystki (Sushi) minęło aż siedem lat. Jak wiemy nie był to bynajmniej czas stracony. Powiem nawet więcej ten czas wpłynął na nią w pozytywny sposób. Tutaj dostajemy płytą wypełni ukształtowanej artystki, która śmiało stąpa po różnych muzycznych zakamarkach i nie bojąc się w zasadzie żadnego kierunku, w każdej piosence na dość różnorodnej płycie pozostaje sobą i w każdą muzyczną kreacja radzi sobie wyśmienicie. A to, że jest to tak ciekawie i niesamowicie nagrana płyta to pod względem muzycznym na pewno zasługa Marcina Macuka, który wykonał tutaj wręcz tytaniczną pracę.

I znowu Jack White. Tym razem z płytą, którą darze największym sentymentem, bo poznałem ją jako pierwszą. Na dodatek to jeszcze czasy liceum, a tą płytą poleciła mi koleżanka. Pamiętam, że znalazła jakiś wycinek z jakiejś gazety i pokazała mi wtedy o nich artykuł. Wtedy pierwszy raz zobaczyłem jak wyglądają Jack i Mag. I w tamtym czasie była dla mnie pewnym nowością w sensie muzycznym. Jakiś zespół (duet) gra taką muzykę jak gdyby od lat siedemdziesiątych nie minęły dwie trzy dekady. Tak jakby nic się nie zmieniło. I oczywiście można od razu postawić zarzut, że takie granie jest procesem uwsteczniania muzyki i dorobku cywilizacji jaki upłynął od tamtych czasów. Jest to jednak głupie stawianie sprawy, każdy przecież może grać co chce, a muzykę powinno się zasadniczo dzielić na zło i dobrą. Paradoksalnie jednak Jack nie traci kontaktu ze współczesnością, bo całymi garściami czerpie z dorobku przeszłości to jednak w tych kompozycjach tkwi jakaś niesamowita współczesność i witalność. Tak dzieje się bez wątpienia dlatego, że niektórzy ludzie mają to coś i ciężko to nawet nazwać, ale ten niesamowity duet na pewną tą iskrę posiada. Utwory takie jak „Dead Leaves And Dirty Grodnu” czy “Hotel Yorba” po prostu rozkładają człowieka na łopatki. I nawet dzisiaj po latach ta płyta ciągle wywołuje u mnie takie emocje jak wtedy gdy pierwszy raz wkładałem ją do odtwarzacza.

Pierwszy raz zobaczyłem Against Me! w programie Conana O’Braiena i od razu postanowiłem zapoznać się z repertuarem zespołu i płyta New Wave, którą wtedy promowali spodobała mi się od razu. I trzeba przyznać, że Butch Vig (Garbage, producent albumów Nirvany, The Smashing Pumpkins, Subways), bo album brzmi po prostu wspaniale. Soczyste gitary, potężne dźwięki. I wydaje się, że był to szczał w dziesiątkę, bo ten punk folkowy zespół, który wcześniej nie był znany wielu osobą, nagrał płytę dojrzałą muzycznie, na której pomimo nie do końca mocnego warsztatu dał z siebie wszystko. I o to przecież chyba chodzi w takiej muzyce. Piosenka takie jak „White People For Peace”, która nawiązuje do tematyki bezsensownych wojen naprawdę jest protest songiem pierwszej klasy. Ale w zasadzie wszystkie piosenki jak choćby „Stop” czy „Piss And Vinegar” mają podobna tematykę. I dla mnie jest to taki „Smash” dwudziestego pierwszego wieku. Offsprig w tym wieku niestety i mówię to z żalem się nie popisał.

Najlepsza płyta Kings Of Leon. Może trochę za nisko, ale naprawdę mówię wam w pierwszej dwudziestce będzie prawdziwy ścisk. Nie nadaremno nazywani są nadzieją współczesnej muzyki, bo talent chłopaki maja niewątpliwy. Może jest to tylko zwykłe rockowe granie, bez wielkich wzlotów, ale to jest siłą tej muzyki, że na nic nie trzeba się napinać. Udowadniaj, że czasem nie trzeba grać wielkich solówek i niesamowitych gitarowych improwizacji żeby być wielkim. Oczywiście te elementy zawsze pozostaną ważne dla muzyki i tego się nie zmieni, ale jakoś mi się wydaje, że w przypadku muzyki Kings Of Leon takie silenie się byłoby śmieszne i bezcelowe. Tak jak w przypadku, kilku innych płyt, w których główną uwagą zwracałem na siłę piosenek, tak i tu to przede wszystkim te ostatnie wygrywają. I to stanowi o sile tego zespołu niesamowite piosenki. Na dodatek zagrane z wielką wyobraźnią bo czasem to tylko trzy chwyty, ale gdy próbuje się zagrać to samemu to wtedy najlepiej dostrzega się w czym tkwi sedno. I proste piosenki trzeba umieć odpowiednio zaaranżować, a potem zagrać i oni to umieją. I tak „The Bucket” do dzisiaj jest moją ulubioną piosenką go grania. Niezależnie od tego czy gram na „Les Paulu” czy pudle.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 18.07.2011 12:33 PM przez marsvolta.)