„Favourite Worst Nightmare” to płyta, która stawia Arctic Monkeys bardzo wysoko w mojej hierarchii kapel z ostatnich lat. Mogę powiedzieć nawet więcej nie wiem czy jest inny młody angielski zespół na płyty, którego czekałoby się z taką niecierpliwością. Tak właśnie było z tą płytą, na którą po rewelacyjnym debiucie ostrzyłem sobie zęby tak było z Last Shadow Puppets i tak będzie, z trzecią płytą, która już w tym roku. Ale wracając do tematu tej płyty dlaczego jest taka dobra? Odpowiedź jest bardzo prosta. Alex Turner posiadł niezwykłą wprost umiejętność pisania chwytliwych piosenek, ale nie są one bynajmniej o byle czym. Z głosem takiego człowieka można bardzo łatwo się utożsamiać, bo w prosty sposób opowiada on o zwykłych sprawach problemach zwykłych ludzi w naszym wieku. Bez wątpienia mogę powiedzieć, że jest on głosem naszego pokolenia. Dodatkową te piosenki posiadają pazur i trafiają prosto w sedno, a energia, która z nich płynie może być wręcz witalna dla słuchacza po przesłuchaniu takiego „Brainstorm” od razu czuję, że chce mi się żyć, działać i pracować.

Muse to zespół, który zawsze będę lubił, ale zawłaszcza za tą płytę, bo Origin of Symmetry to akurat moja ulubiona płyta tego zespołu. Składa się na to wiele czynników, ale chyba najbardziej to, że mam do tej płyty duży sentyment. Tak się akurat składa, że Muse poznałem lepiej przy tym albumie, a potem zapoznałem się też z debiutem. Nie powiem, że późniejsze płyty mnie jakoś specjalnie rozczarowały, ale po prostu nie przynosiły już takiej wartości jak wspaniałe Origin of Symmetry. Ta płyta wręcz naszpikowana jest hitami i każdy niemalże utwór mógłby się takim stać. Już samo otwarcie „New Born” jest rewelacyjnym utworem i tak jest z każą następną piosenką na tej płycie. Nie muszę chyba opisywać muzyki Muse bo wszyscy chyba zdążyli się już zapoznać ze stylem jaki prezentuje zespół. Chcę za to powiedzieć trochę o mojej ulubionej piosence Muse „Plug In Baby”. Świetny jest już otwierający główny motyw piosenki, który dla osób, które trochę grają na gitarze może być niezłym ćwiczeniem na rozgrzewkę. Potem rytm basu i perkusji tworzę wręcz tranowy klimat, który rozdziera Bellamy, wchodząc w pierwszy refren, który w tej piosence wzniósł się chyba na wyżyny swoich możliwości, zarówno wokalnych jak i emocji, które przenosi swoim głosem. I nawet gdy piosenka się kończy mamy cały czas ten temat w głowie jeszcze przez dłuższy czas. Strasznie podobał mi się też teledysk do utworu, który jest naprawdę niezłym dziełem, te wszystkie dziewczyny bez nóg dużo by mówić trzeba obejrzeć.

I tu się dopiero zacznie bo Ladyhawke z tego co zdążyłem zauważyć nie wszystkim się podoba, ale nie ma to dla mnie żadnego znaczenia. Nie to żebym nie liczył się z opinią innych osób, po prostu uważam, że z Ladyhawke trzeba się liczyć bo będzie jeszcze o niej głośno, a piosenki jaki ta dziewczyna pisze są po prostu ponadczasowe. Jeśli chodzi o te piosenki to zaczyna się już świetnie w otwierającym płytę Magic. Gdzie w tekście sprawa obraca się wokół zranionej dziewczyny, która ma za złe chłopakowi, że potraktował ją jak śmiecia, a przecież tak świetnie było im razem. Niby banał, ale gdy śpiewa Ladyhawke od razu czujemy klimat tej historii i staje się ona jak najbardziej prawdziwa. Mówiąc w skrócie w te teksty po prostu się wierzy. Zresztą na płycie bardzo dużo jest takich tematów, które poruszają historii mniej lub bardziej udanych miłości i relacji męsko damskich. Dobra napisałem trochę o tematyce płyty, która jest oczywiście jak wszystkie filmy o miłości. Natomiast w warstwie muzycznej to tak jakby połączenie Fleetwood Mac z Cyndi Lauper. Ale to najbardziej klasyczne porównacie, które dobrze można usłyszeć w piosence „Back Of The Van” czy „Love Don't Live Here” jest jeszcze wiele innych muzycznych inspiracji, które składają się na ten album. Dla mnie piosenka „Professional Suicide” to tak jakby nagrała ją moja ukochana Elastica. Można doszukać się jeszcze bardziej zaskakujących wpływów i niesamowite w sama wszystkim jest to, że piosenki napisała sama. Właśnie to stawia ją w gronie moich faworytów. Dodając do tego problemy i choroby z jakimi urodziła się ta dziewczyna jest to tym bardziej niesamowite. Powinienem jeszcze napisać coś o oprawie graficznej i teledyskach, za które też przynajmniej w wizji i koncepcjach odpowiada ona sama, ale to już temat na inną długą historię. A robi to ona sama Ladyhawke według mnie największa nadzieja współczesnej muzyki rozrywkowej.

Turn On The Bright Lights to bez wątpienia najlepsza płyta tej grupy. I pod takim stwierdzeniem rozstrzygając różne spory jestem gotów się podpisać. Wiem, że Paula Banks śpiewa prawie jak Iana Curtis, zdaję sobie też z tego sprawę, że porównanie do Joy Division jest nieuniknione, ale czy na pewno warto w przypadku tego zespołu zawracać sobie tym głowę. Oni sami swoją muzyką otworzyli nową jakość, w której jeżeli się nam to podoba możemy się zanurzyć. Najbardziej rzuca się w oczy doskonałość kompozycji i aranżacji. Wszystko jest tak pomyślane, że ma się wrażenie, że muzyka która nas otacza wypełnia przestrzeń bez końca. Następnym ważnym elementem jest niebanalna nostalgiczność tych piosenek. Nie są to rzęchu typu krainy łagodności, z tych piosenek wyłaniają się bardzo mocne i rzeczywiste emocję, które powodują, że odczuwany swego rodzaju niepokój, ale i jakąś wewnętrzną satysfakcje z tego doznania. Wiem trochę przesadziłem nie powinienem rozwodzić się w ten sposób nad doznaniami emocjonalnymi. Ale właśnie dlatego przy „Antics” nie chciałem dużo pisać.

Frances the Mute to płyta na, której Cedric i Omar w dalszym ciagu udowodniają, że stać ich na niesamowite psychodeliczne odjazdy, przy których cały psychodeliczny rock współczesnych czasów zostaje daleko, daleko w tyle. I to może ten nurt podążania coraz bardziej w tą progresywną stronę sprawił, że ta płyta nie jest już tak doskonała jak debiut. Ciągle jest to jednak kawał dobrej muzyki. Muzycy jak zwykle zaproponowali nam ciekawą intrygującą historię (tym razem pamiętnik), teksty po hiszpańsku i angielsku co może trochę przeszkadzać. Wynagrodzi na to za to różnorodność muzyczna albumu i długie ciekawe kompozycje, które składając się praktycznie każda z kilku różnych podrozdziałów przechodzą z łagodnych i spokojnych melodii w dzikie i nieokiełznane dźwięki, aby chwilę później zmienić się w jakieś niesamowite odgłosy, głosy nie wiadomo go gońca czego, kogo. Majstersztykiem są na tej płycie solówki, w niektórych z nich wspomógł zespół sam John Frusciante, który zresztą często pomaga Omarowi. Ciekawostką jest teledysk do „The Window”, w którym pojawiają się dziwne postacie i człowiek z kurza łapką, którego zespół jeśli dobrze pamiętam zaczerpnął ze snu, który opowiedziała im matka Cedric’a. Podsumowując dla zwolenników tego typu impresji i dźwięków i pozycja obowiązkowa.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 18.07.2011 12:28 PM przez marsvolta.)