Post: #15

20 - Manic Street Preachers - Send Away The Tigers
Trochę wahałem się czy ''Send Away The Tigers'' powinno w ogóle wziąć udział w plebiscycie. W końcu rywalizację o miejsce na liście przegrało w jak najbardziej uczciwy sposób z ''The Second Great Depression''. Zwyciężyła moja osobista demokracja. Po chwili jednak doszedłem do wniosku, że Manicy tak naprawdę nie stworzyli od tamtej pory równie pociągającego i przekonującego melodyjnie kawałka. Tytułowy numer z płyty z roku 2007 mógł pięknie podsumować pewien niezapomniany w historii listy okres, gdzie m.in. ''Indian Summer'' dziewięć razy z rzędu obroniło pozycję lidera.
Naprawdę, jeśli komukolwiek miałbym doradzić od jakiej płyty MSP powinien zacząć, to wbrew pozorom nie byłby to ani debiut, ani kultowe ''The Holy Bible'', tylko właśnie ''Send Away The Tigers''. Sam zaczynałem od tej płyty. Wiem, że pozwoliła mi wejść dyskografię Manics w sposób bezbolesny i niezwykle naturalny, tak jak gdyby wszystko brało swój początek właśnie w 2007 roku. A pierwszym utworem jaki usłyszałem było ''Send Away The Tigers''...


19 - Dido - Grafton Street
Mało brakowało, a kompletnie zapomniałbym o tej pozycji. Dido. Brytyjska wokalistka, muza relaksującego popu zakorzenionego w lounge'owych brzmieniach. W młodości związana z houseowym Faihtless postanowiła porzucić wielki biznes dla bardziej kameralnej publiczności. O ile pierwsze lata przyniosły jej kilka niespodziewanych hitów, o tyle ostatni album przeszedł przez rynki muzycznej raczej bez echa. Co bardziej uważni wypatrzyli perełki w postaci omawianego ''Grafton Street'' od razu - ja potrzebowałem dotrzeć się z tym numerem. W teorii był to kąsek nieziemski. Kolaboracja Dido z mistrzem Brianem Eno. Downtempowe postukiwania wzbogacone zostały folkowo-celtyckim rozwinięciem w drugiej części utworu, co daje efekt przeniesienia się w zupełnie inne czasy i miejsce. Można odpłynąć. Niestety w momencie premiery ''Safe Trip Home'' nie byłem jakoś szczególnie zaangażowany w jego promocję, a ''Grafton Street'' ugrzęzło gdzieś pomiędzy nudnym wypełnieniem albumu.


18 - The Verve - Judas
Ten singiel miał być balsamem dla duszy po rozbujanym ''Love is Noise'' i jednocześnie zaprezentowaniem światu innej, liryczno-melancholijnej strony angielskiego kwartetu. Dream popowy kształt ''Judas'' od razu przypadł mi do gustu, lecz w tym samym momencie na rynku pojawił się faktyczny drugi singiel z płyty - '"Rather Be''. Pasja do gitarowego grania zwyciężyła i tym samym debiut ''Judas'' przesunął się o kilka tygodni do przodu...a potem umarłem przy arcygenialnym ''Sit And Wonders''. I nie chciałem paplać się w romantyzmie.
Sam okazałem się Judaszem, ponieważ złamałem obietnicę postawioną temu przepięknemu nagraniu. Z drugiej strony nie mam wątpliwości, że kompozycja nie straciła nic na swoim dramatyzmie i zasługuje na wysokie miejsce w poczcie najważniejszych przebojów legendy britpopu.



17 - Kylie Minogue - 2 Hearts
Singiel ''2 Hearts'' miał być wielkim powrotem Kylie Minogue po jej problemach zdrowotnych i kilkuletniej przerwie w występach scenicznych. Oczekiwania były ogromne i chyba przerosły początkowe możliwości nagrania. Krótko mówiąc: kompletnie go nie kupiłem. Przesłuchałem dwa, trzy razy i na wiele tygodni odłożyłem do kąta. Inna sprawa, że premiera ''X'' nastąpiła w czasie, kiedy przechodziłem metamorfozę i o wiele mocniej zacząłem angażować się w scenę niezależną, odchodząc od swoich popowych korzeni (w razie jakichkolwiek wątpliwości - teraz znów następuję mój ''personal pop revival''). Dopiero w czasie zgłębiania kompletnej dyskografii Kylie (jakieś półtora roku temu) zrozumiałem, że ''2 Hearts'' to perfekcyjny przebój, idealnie skrojony w niecałe trzy minuty, złożony ze składników z najwyższej półki. Kylie bawi się tutaj w piosenkarkę glam rockową. Mistrzowsko parodiuje wywodzący się z lat 70. styl, tworząc przy okazji utwór niegodzący w poczucie smaku zarówno jej dawnych fanów, jak i tych, którym głowa już pęka przy każdym kolejnym pojawieniu się w radio ''Can't Get Out Of My Head''.