Post: #31

12 - Coldplay - Lovers in Japan (2008)
Oficjalny prototyp idealnej pop-rockowej piosenki na rok 2008, może na cały XXI wiek. Rozedrgane gitary, rozmazane tło, słoneczne pulsacje i wyrazista melodia czynią z ''Lovers In Japan'' jeden z najbardziej kolorowych kawałków jakie dane mi było usłyszeć. Nie bez znaczenia pozostaje też sprytnie wpleciona w tło nutka orientu oraz wspaniały, sugestywny wideoklip. Czemu taki majstersztyk nie zagrzał u mnie miejsca? Odpowiedź jest prosta. Akcja promocyjna płyty ''Viva La Vida'' rozpędziła się pod koniec tamtego roku na dobre. Tytułowy singiel ciągle był na ustach wielu milionów ludzi. Biła z niego fontanna nieustającej świeżości i nikt nie zamierzał pozbywać się go ze swojej playlisty. W dodatku Coldplay rozpoczęło ofensywę wydawniczą za sprawą nagrania ''Lost''. Charakterystyczny, urban-sakralny klimat porwał mnie do reszty. Swoją cegiełkę dołożyła też premiera długo oczekiwanej drugiej części ''Life in Technicolor''. Nastąpił przesyt. Wszędzie widziałem i czułem Coldplay. Opowieści o jakoby największym rockowym zespole świata nabierały w pewnych aspektach ich działalności sensu. Moja lista raz po raz dostarczała im kolejnych powodów do dumy (nie tylko tych singlowych). I chociaż nie zebrało mi się na wymioty, to jednak ''Lovers In Japan'' odstawiłem na dalszy plan, nigdy nie przesłuchując z myślą o wpuszczeniu na listę.


11 - The Racounteurs - The Switch and the Spur (2008)
Bluesowy dymek, intensywne przejścia, gitarowe popisy oraz podnoszące adrenalinę partie trąbki. To moje skojarzenia z ''The Switch and the Spur''. Wiele obiecywałem sobie po drugiej płycie Raconów, szczególnie że nieco wcześniej zachwyciłem się The White Stripes (też ich tu znajdziecie, eh). Nie zawiodłem się. Side-project Jacka White'a wylansował u mnie dwa numery jeden, a do kompletu dołożył miejsce w pierwszej dziesiątce nagrania ''Salute Your Solution''. Gwiazdorzy. Po ponad dwóch latach od tamtych wydarzeń czuję OGROMNY niedosyt związany z tym, iż nie wycisnąłem z ''Consolers of the Lonely'' całego zawartego w nim soku. Kandydatów na następców wspomnianej trójki było co najmniej trzech. Najpoważniejszym ''The Switch and the Sour''. Prezencja jak u ''Conquest'', tylko jakby bardziej zagęszczona i rozbudowana. Doskonały na płycie, jeszcze lepszy w popisie solowym. Ostatecznie wypchnięty za burtę listy przez ''Carolina Drama''. Później najzwyczajniej w świecie przestałem zajmować się wiekowym ''Consolers of the Lonely''...


10 - The White Stripes - Little Cream Soda (2007)
White Stripesi byli dla mnie niemałym odkryciem. Głośny, zalatujący garażowym stylem duet, który połączył słodko-kwaśne melodie z ciekawymi, archetypowymi aranżacjami muzyki rockowej. Doskonale naoliwiona maszynka zwana ''Icky Thump'' wyrobiła 300% normy pod każdym względem, lecz zabrakło już trochę wyobraźni i zdecydowania, żeby wybrać niesinglowy numer do reprezentowania na liście.
Dzisiaj stwierdzam, że to właśnie ''Little Cream Soda'' był najbliżej osiągnięcia celu (wahałem się jeszcze nad ''I'm Slowly Turning Into You - oba miały podobnie silną pozycję w poczekalni). Siarczysty, z mnóstwem przesterów i punkową energią. Pięknie dopełniłby zbiór oficjalnych singli, kończący się na eksperymentalnym ''Conquest'' i jego zupełnym przeciwieństwie, bardzo wyważonym i tradycyjnie bluesowym ''You Don't Know What Love Is''. Obecnie pozostaje mi mieć nadzieję, że o ex-małżeństwie z Nashville jeszcze będzie nam dane usłyszeć i wtedy nie będę miał dla nich litości


09 - David Gahan - A Little Lie (2007)
Historię stojącą za ''A Little Lie'' doskonale powinien kojarzyć przede wszystkim Kuba. Nie muszę wyjaśniać dlaczego czułem podekscytowanie związane z premierą ''Hourglas''. Nie trudno zgadnąć, że w późniejszym czasie owa ekscytacja przełożyła się na wyniki Gahana na DLP. Ociekające klimatem krążka ''Ultra'', ''A Little Lie'', miało zostać singlem numer cztery po wampirycznym ''Kingdom'', hotelowym ''Saw Something'' i moim ''personal-favourite'', czyli ''Deeper & Deeper''. Jak tym razem spieprzyłem sprawę?
Nagranie kręciło się w okolicach górnych warstw poczekalni przez około dwa miesiące, a ja wielokrotnie zapewniałem (głównie wspomnianęfo Kubę na łamach jego listy), że oto już szykuje się do wejścia na listę. Jeszcze tylko jeden kroczek, jedna pozycja wyżej, jedna cholerna kratka więcej. Koniec końców nie pojawiło się wcale. Nie mam ochoty przeglądać archiwum i badać dokładnie, piosenka w piosenkę, z kim permanentnie przegrywało w walce o staż na Domowej. Czy to coś zmieni? Najgorsze jest to, że czułem (i czuję nadal) w tym numerze wielki potencjał. O wiele większy niż u ''Saw Something'', które wrzuciłem na chart bardziej z rozpędu i z powodu wzmożonej promocji tego nagrania jako singla, niż z obłędnej fascynacji (do dzisiaj nie mogę wybaczyć Gahanowi, że SS było tą ''lepszą'' stroną A podwójnego 7'' z ''Deeper & Deeper'). ''A Little Lie'' pozostanie chyba moim największym koszmarem i najbardziej zagadkowym przypadkiem ignorancji. Sorry-Gregory.