Post: #20

Trzeba się sprężać, bo jeszcze nie zdążę! Osińska to wiadomo, mam do tej pani pewną słabość. Debiut Organka to jego jak dotąd najlepszy występ muzyczny, używając terminologii sportowej. A ostatnia płyta Muńka, okraszona że tak to ujmę wydarzeniami wokół głównego bohatera, zadziałała na mnie ze zdwojoną siłą. BN to taki wynalazek nie pamiętam już dokładnie czy z NL czy z tutejszej listy klasykowej, ale (z wcześniej wspomnianych powodów) od razu posłuchałem kilka płyt od nich i taki jest tego efekt. Savoretti to taki idealnie piosenkowy gościu, bez żadnych podtekstów i wynalazków, po prostu czysty pop i do tego jaki głos. Podobnie HK, tylko że w jego muzyce jest już więcej rockowych smaczków. A jednak jeszcze jedna Melua zdołała się przebić, choć przyznaję że sporo się natrudziłem by ją tu upchnąć. Podobnie było z "Dobrym wieczorem" miał już nie wejść na tę listę, bo dobrze pamiętałem że ongiś, trochę za bardzo go przeszacowałem na własnej liście płyt! A że jednak nie był oceniony według mego nowego systemu, to ostatecznie dziś dostał swoją szansę i ja widać z nawiązką sobie poradził. Radiohead oraz Illusion nagrali albumy, od których swego czasu nie mogłem się oderwać...

30. Dorota Osińska — Teraz [2013]
29. Ørganek — Głupi [2014]
28. Muniek Staszczyk — Syn Miasta [2019]
27. Brand New — Science Fiction [2017]
26. Jack Savoretti — Singing to Strangers [2019]
25. Hans Kraenzlin — for Our Freedom and Yours [2014]
24. Katie Melua — the House [2010]
23. Voo Voo — Dobry Wieczór [2014]
22. Radiohead — a Moon Shaped Pool [2016]
21. Illusion — Anhedonia [2018]