Post: #4

Adele - 21 (2011)
Międzynarodowy bestseller, który kupił słuchaczy przede wszystkim brawurowo zaśpiewanymi balladami. Potężny głos Adele przy klasycznym akompaniamencie daje wrażenie obcowania z wyższą formą sztuki. I jak na standardy komercyjne, faktycznie tak jest. W bardziej "tanecznych" piosenkach słychać nawet wpływy R&B, co razem daje bardzo smaczne danie, które może przypaść do gustu każdemu.

Black Country Communion - BLACK COUNTRY COMMUNION 2 (2011)
Więcej tego samego. Dla fanów takiego grania to dobra informacja, ale szerszemu gronu słuchaczy trudno polecić ten album, czy też napisać o nim coś pozytywnego, nie powtarzając wszystkiego, co napisało się już o pierwszej płycie.

Florence + The Machine - CEREMONIALS (2011)
Wybuchowa wręcz przebojowość bijąca ze zdecydowanej większości utworów na tej płycie jest jej największą zaletą i jednocześnie największą wadą. Jeśli komuś spodoba się jeden utwór na Ceremonials, to prawdopodobnie spodoba mu się każdy, bo są one do siebie dosyć podobne. Mamy tu więc 12 potencjalnych przebojów, które zjedzone na raz mogą być jednak zbyt tuczące

Foo Fighters - WASTING LIGHT (2011)
Nie jestem wielkim fanem tej płyty, bo piosenki na niej zamieszczone wydają mi się być dosyć banalne... ale może właśnie dlatego często do niej wracam. Nie ma tu słabego momentu, ale nie ma też się czym zachwycać. Ot, jedenaście wpadających w ucho rockowych hitów. Tylko tyle i aż tyle.

Nickelback - HERE AND NOW (2011)
Nawet po latach uważam, że to był bardzo udany album. Dużo przebojowości, energii, nawet agresywności, choć dosyć naiwnej dla dorosłego słuchacza. Dopełnienie balladami i oto mamy wszystko to, co komercyjna rockowa płyta powinna posiadać. To taka bombonierka z dobrymi smakołykami, choć zapakowana w nadmierną ilość plastiku

Noel Gallagher's High Flying Birds - NOEL GALLAGHER'S HIGH FLYING BIRDS (2011)
Świetnie, że Noel po odejściu z Oasis pokazał coś kompletnie innego, nowego i jednocześnie trzymającego poziom. Utwory z tej płyty same się śpiewają, a instrumentów jest znacznie więcej, niż w typowym rockowym zespole. Ale pomimo obecności pianina, smyczków, trąbek, tamburynów, drugich i trzecich wokali, bardzo ciekawych linii basowych oraz ogromu innych dźwięków, trzonem całości jest niezmiennie ta sama gitara robiąca "pam, pam, pam" i ta sama perkusja robiąca "bum, bum, bum".