Post: #259

Ej, piszcie ile znaczą dla Was płyty tego zespołu, bo muzyka przechodzi obok nas i tak bez słowa ją pozostawić nie wypada. Czuję, że dni albumu Green są już tu policzone, więc podzielę się z Wami mocą, którą ten krążek mnie obdarzał w ostatnim zwłaszcza czasie. Wiem, że to pierwszy LP dla potężnego giganta, że przechodząc do Warnera zespół śpiewał jak im bossowie wytwórni zagrali, ale co tam, płyta weszła do historii nie tylko amerykańskiego melodyjnego rocka i słucha się jej po latach wciąż po prostu dobrze.
Cześć, widziałem Cię, znam Cię... Panowie witają się z nami ze znaną sobie swadą i werwą, mimo że już w garniturach i całkiem odpicowani. Pop Song 89 i następujący po nim Get Up nie pozostawią Was obojętnymi, a jeśli tak to chyba dawno nie wpadliście w żadne tany!
W You Are The Everything uaktywnia się klasyczna gitara tak bardzo ukochana w późniejszym ich okresie. Boję się bardzo o ten świat, jak aktualny to przekaz... Na szczęście zaraz jest Stand i zabawa porywa wszystkich raz jeszcze. Pierwszą stronę płyty kończy chyba najbardziej w niej złożona kompozycja, czyli World Leader Pretend. To mój świat, (...) to moje życie... Ech, mało kto tak potrafi ruszyć sumienie jak Michael Stipe.
Nie wiem czy mieli kiedykolwiek mocniejszy wstęp od początku Orange Crush. Rockowe zacięcie jest już do końca, poprzez Turn You Inside Out, aż do rewelacyjnego zakończenia w I Remember California, które toczący riff pozostawia dreszcz niepewności, niewytłumaczalnej, wręcz atawistycznej obawy. To dziwna płyta, w której od niczym nieskrępowanej radości po chocholi taniec na krawędzi ziemi jest tak niedaleko...