Post: #241

[06] Green (1988)

Post: #242

Green

Post: #243

O! Widzę, że jednak nie tylko płyty z mojego podium mogą wypaść, tym z przeciwnej strony też się czasem zdarza. Dziękuję, thestranglersie
Skoro więc tak dobrze idzie, z moim poprzednim typem może też się kiedyś uda (najlepiej wcześniej niż w przedostatniej rundzie):

Document

Post: #244

ależ plot twist nam zafundował thestranglers! nie spodziewałem się, że tak szybko uporamy się z tym potworkiem

ja się jednak dołożę do

Collapse Into Now

to ten czas (już od jakiegoś czasu nawet)

Post: #245

Murmur

Post: #246

Wielka szkoda się stała...

Collapse Into Now

Post: #247

Collapse Into Now

Post: #248

ja jednak:

Green

Post: #249

Accelerate (2008)

Post: #250

Jacku, jak mogłeś teraz zmienić?

Post: #251

Raczej na niespodzianki się nie zanosi więc ja daję:
[06] Green (1988)

Post: #252

thestranglers napisał(a):Jacku, jak mogłeś teraz zmienić? Icon_sad

prawda? też tego nie rozumiem...

Post: #253

ciekawe, że jak pierwszy głos oddałem na Acc. i potem zmieniłem to jakoś nie zauważyłem wpisów "jak mogłeś"
poza tym nie wiem co tu jest do rozumienia? ale o tym na końcu rozgrywki
w tym momencie jest dla mnie niewielką różnicą czy odpadnie G czy CIN.
no i jak ja wklejałem to był już głos kajmana, który teraz jest pod moim

Post: #254

Yacy napisał(a):jak ja wklejałem to był już głos kajmana, który teraz jest pod moim

Nie cierpię tego napisu o edycji w prawym dolnym, więc wolałem skasować i ponownie wkleić, bo zapomniałem wtedy pogrubić płytę.

Post: #255

Yacy napisał(a):ciekawe, że jak pierwszy głos oddałem na Acc. i potem zmieniłem to jakoś nie zauważyłem wpisów "jak mogłeś"

potem napisałeś to:

Yacy napisał(a):ja najpierw głosowałem na Ac. potem posłuchałem jej i kilku innych i już na nią nie głosuję

co uspokoiło opinię publiczną

Ale swoją drogą...

Yacy napisał(a):w tym momencie jest dla mnie niewielką różnicą czy odpadnie G czy CIN

dla mnie jest dużą i stąd smuteczek na to co tu się szykuje

Post: #256

Co do CIN trudno mi się odnieść, bo nie słuchałem wtedy, kiedy robiłem top, ale pewnie byłaby wysoko, a jeden utwór może stałby się ich nrem 1.

Post: #257

Yacy napisał(a):poza tym nie wiem co tu jest do rozumienia?

bardziej niż twój wybór zabolał nas chyba brak logiki, jakbyś głosował specjalnie tak, żeby z twoich głosów nic nie wynikało
mnie osobiście średnio emocjonuje, czy odpadnie teraz green, collapse czy accelarate

Post: #258

Dla mnie wszystkie trzy powinny były odpaść przed Potworem (który powinien był odpaść przed Baśniami i Rachunkiem).

Post: #259

Ej, piszcie ile znaczą dla Was płyty tego zespołu, bo muzyka przechodzi obok nas i tak bez słowa ją pozostawić nie wypada. Czuję, że dni albumu Green są już tu policzone, więc podzielę się z Wami mocą, którą ten krążek mnie obdarzał w ostatnim zwłaszcza czasie. Wiem, że to pierwszy LP dla potężnego giganta, że przechodząc do Warnera zespół śpiewał jak im bossowie wytwórni zagrali, ale co tam, płyta weszła do historii nie tylko amerykańskiego melodyjnego rocka i słucha się jej po latach wciąż po prostu dobrze.
Cześć, widziałem Cię, znam Cię... Panowie witają się z nami ze znaną sobie swadą i werwą, mimo że już w garniturach i całkiem odpicowani. Pop Song 89 i następujący po nim Get Up nie pozostawią Was obojętnymi, a jeśli tak to chyba dawno nie wpadliście w żadne tany!
W You Are The Everything uaktywnia się klasyczna gitara tak bardzo ukochana w późniejszym ich okresie. Boję się bardzo o ten świat, jak aktualny to przekaz... Na szczęście zaraz jest Stand i zabawa porywa wszystkich raz jeszcze. Pierwszą stronę płyty kończy chyba najbardziej w niej złożona kompozycja, czyli World Leader Pretend. To mój świat, (...) to moje życie... Ech, mało kto tak potrafi ruszyć sumienie jak Michael Stipe.
Nie wiem czy mieli kiedykolwiek mocniejszy wstęp od początku Orange Crush. Rockowe zacięcie jest już do końca, poprzez Turn You Inside Out, aż do rewelacyjnego zakończenia w I Remember California, które toczący riff pozostawia dreszcz niepewności, niewytłumaczalnej, wręcz atawistycznej obawy. To dziwna płyta, w której od niczym nieskrępowanej radości po chocholi taniec na krawędzi ziemi jest tak niedaleko...

Post: #260

Dla mnie okres 1988-94 plus Reveal to najlepszy REM, tego mi się najfajniej od nich slucha, wszystkie te płyty mógłbym mieć chętnie na swej półce, gdyby nie to, że nie mam miejsca na półce i niemal nie kupuje już płyt.