Post: #46

No to posłuchałem dwa razy kasety z Up i doszedłem do wniosku, że spokojnie mógłby ten album stać się Out Of Tajmem swoich czasów. Oczywiście, jeśliby zamienić kolejność w jakiej obie płyty powstały w głowach muzyków. Po swoistym intro w Airportmanie dostajemy od razu wiodący singiel Lotus będący kontynuacją starych, jeszcze przedwarnerowskich czasów. Suspicion uderza w strunę, która najbardziej mnie rozczula na tym albumie, czyli słyszalne napięcie, czekanie na wydobycie z siebie tego co najgłębiej ukryte. At My Most Beautiful przynosi tylko pozorne ukojenie, lecz z ciepłej melodii wydobędziemy zapamiętywalne solo na kontrabasie.
Downside otwiera największy banger płyty, utwór, który powinien stać się stadionowym kilerem, czyli Walk Unafraid. Po chyba akurat najbardziej nieudanym singlu w całym dorobku grupy mamy grande finale: Diminished z czystym sumieniem mógłbym ustawić nastrojem w jednej linii ze słynnym Drive. Does she know I sing that song? i jestem kupiony przez ten album. Koniec jest nieśpieszny, podniosły, aczkolwiek wspaniały i pozostawiający nas z masą nadziei. Parakeet zachęca do podjęcia próby życia mimo wszystko:
Open the window
To lift into our dreams
Baby, baby
You can start to breathe
W kończącym całość Falls To Climb Michael zostawia nas z najważniejszym przesłaniem na całe życie: Me, I am free, free.
Up to album wielce niedocenionych melodii, niespełnionych nadziei twórców, ale i umiejętności pogodzenia się z porażką i wyciągnięcia wniosków na przyszłość. Pamiętamy, że rodził się w bólach po opuszczenia zespołu przez Billa, na zawsze jednego z nich. Dla mnie to wielki, a może i podsumowując to wszystko największy ich triumf.