Post: #20

Podejrzewam, że teledysk, który pokaże Wam dzisiaj mógł wyglądać dobrze w 1977 roku, jednak dziś można odnieść wrażenie, że lepiej było nie robić go w ogóle. Tym bardziej, że muzykę Jean-Michel Jarre'a najlepiej doznawać z zamkniętymi oczami - wtedy dźwięki same tworzą w naszej głowie niesamowite obrazy i nie inaczej jest z Oxygene 4.



Video do tego utworu to kolejny dowód na to, że w tamtych czasach starano się zaskakiwać widza efektami wciskanymi bez ładu i składu, byle by były. Krótko mówiąc - teledysk jest bez sensu i nie wnosi nic, poza zdziwieniem, lekkim zażenowaniem i kilkoma uśmiechnięciami pod nosem. Choć nie ma tu absolutnie żadnej fabuły, oglądający nie może się doczekać, co wydarzy się następne. Pozwólcie więc, że Wam opowiem, co się tu tak właściwie dzieje.

Klip rozpoczyna się od zbliżającej się do ekranu twarzy Jarre'a. Już w tym pierwszym ujęciu wypatrzeć można niedociągnięcia związane z kiepską technologią, jakiej używano do tworzenia takich efektów. Wtedy dało się to wybaczyć, bo również widz nie był w posiadaniu technologii, która pozwoliłaby mu pauzować i cofać dany fragment - dzisiaj możemy w slow motion zobaczyć jak niedokładnie zostało to zrobione.

Pierwsza twarz ucieka w lewo ze wzrokiem skierowanym w prawo, druga ucieka w prawo ze wzrokiem skierowanym w lewo. To mogłaby być aluzja do podzielonego świata i wojny pomiędzy dwiema różnymi stronami. Mogłaby, gdybym nie był przekonany, że reżyserzy teledysków rzucali wtedy losowymi pomysłami i wrzucali je do filmów. Ostatnia, trzecia twarz, skierowana jest na wprost i leci na wprost.

Kolejne ujęcie daje nam nadzieję, że poza tym wstępem, będzie to całkiem normalne video. Muzyk stoi otoczony swoim sprzętem do grania i wykonuje, jak się później okazało, dzieło swojego życia. Fajny kąt kamery i delikatne zbliżenie. Później widok na te wszystkie potężne syntezatory, delikatny efekt zamazania. Oczekiwać można kolejnych ujęć tego samego i że sama praca kamery oraz montaż zrobią tutaj robotę.

Ale nie, nic z tych rzeczy. Z zaciemnionego pokoju przechodzimy bowiem do kolejnego durnego pomysłu filmowców - dwóch Jean-Michel Jarre'ów siedzących na jednym zydlu, grających na dwóch instrumentach. W tle kabelki i pokrętła. Kiedy już jesteśmy znudzeni tym widokiem (to nawalanie w klawisze trwa prawie 15 sekund), nagle biały Jarre odwraca głowę w kierunku kamery I NAGLE CIUP CAŁA TWARZ ŻARA A NA JEGO OKU JAKIEŚ KÓŁKO KTÓRE ZAMIENIA SIĘ W NAPIS OXYGENE. Co?

Po tej skłaniającej do przemyśleń o sensie życia scenie wracamy do naszych dwóch grajków, ale tym razem to czarny Jarre najpierw odwraca się za siebie (po co?) i spogląda w naszym kierunku. W jego okularach widać ulatniający się z Apollo 13 tlen.

Druga minuta klipu i znów chwila oddechu, bo oto wracamy do najlepszej części, czyli zaciemnionego (a tym razem też nieco zadymionego) pokoju. Ujęcie na kolorowe diody wygląda naprawdę fajnie - nowocześnie, trochę tajemniczo i przede wszystkim pasuje to do muzyki. Kolejne pokrętła i świecidełka - nie ma co ukrywać, że gdyby teledysk ograniczał się do tych scen, nie znalazłby się w Kicz TV, więc dzięki bogu za chwilę czeka nas kolejna dawka absurdu.

Powracamy do okularów - po lewej stronie wyświetlają fioletową grafikę, po prawej zielone slajdy. Później zamieniają się one w dłonie i stopy. Po chwili okazuje się, że Jarre'ów jest już trzech, a gdyby komuś jeszcze było mało, to na dole pojawia się but, który generuje za pomocą tupania napisy: Jean, Michel, Jarre oraz Jean Michel Jarre. Kiedy twórca uznaje, że ma już dosyć tego wszystkiego, kładzie kulę ziemską na podłodze i postanawia zakończyć ludzki żywot za pomocą kija do golfa.

Co oni mieli w głowach?