Post: #75

PODIUM
3-TKI
11 - Jay Diggs — Black Heart - 2019
10 - The Mary Onettes – Evil Coast - 2013
9 - I Am Giant - Purple Heart - 2012
8 - Ice Choir - Unprepared - 2016
7 - Phoenix — Tuttifrutti - 2017
6 - Passion Pit - The Reeling - 2009
5 - The Shallows – The Elitist - 2014
4 - Active Child - Weight of the World - 2010
3 - MIAMIGO - Hard To Love - 2015
2 - Young Dreams - My Brain On Love - 2018
1 - Bag Raiders - So Demanding - 2011

Ad 6
Passion Pit to odkrycie roku, w ich muzyce jest wszystko co najcenniejsze w 2009 roku w muzyce: taneczny, szalony rytm, popowa melodia, dziwne, czasem klaustrofobiczne dźwięki, radość grania, spontaniczność i brak jakichkolwiek barier i zahamowań. Płyta roku. Czekam na występ w Gdyni.

Ad 4
Jeśli ktoś gra takie piosenki, tak przepełnione pasja i duchem, to nie może być zwykłym człowiekiem. Wstyd nie znać. Czuć duch synthpopu i new romantic lat 80-tych, ale spore też wpływy New Order i Tears for fears. Piosenka jest tak potężna i majestatyczna, ze aż zatyka dech w piersiach. O takich piosenkach marzą artyści. Trochę smutna, zagrana z melotronem i okraszona pięknym czarodziejskim śpiewem. Czekam na występ na OFF festiwalu 2011.

Ad 1
Muzyka dyskotekowa AD 2011 jest stworzona tak, by można było łatwo kopulować. Takie sprawy typu "poproszę do tańca", czy podpieranie ścian to już anachronizm. Czuję się jak Zgred. So Demanding jest z innej planety. tego nikt nigdzie nie zagra, na OFF-festiwal za bardzo komercyjne, za Opener - za mało znane- na tancbudy - za ... kur..... Szkoda gadać. 

Ad 9
Nie będę się już pastwił, obiecywałem sobie. Śmierć muzyki rockowej już obwieściłem, więc nie ma co się dłużej podniecać. Dzięki takim zespołom, jak I Am Giant mam prawo przypuszczać, że wróci jeszcze czas ciężkiej muzyki. Bo jest tu wszystko, co najcenniejsze w muzyce rockowej. Świetna gra, znakomita melodia, kapitalny feeling, kawałki są konkretne, przebojowe i bardzo sensowne. Żadnego rozwlekania w nieskończoność. Owszem, chętnie posłucham ich rozbudowane i podniosłe songi, ale na single mają wychodzić hity i basta. Nie prostackie, ale też nie przekombinowane. Brawo za odwagę, brawo że na Antypodach grają tak, jak należy to robić. Co łączy Kordiana i PURH-a? To że obaj są przekonani, że Oceania ma niesamowity potencjał, ale i patent na świetne melodie. Tka trzymać. 

Ad 10
Mary Onettes znałem już wcześniej i wiedziałem, że są niesamowici, ale takiej perełki, jak Evil coast się przenigdy nie spodziewałbym po nich. Pełne rozmachu, polotu doskonałe dzieło. Pięknie zagrane, pięknie zaśpiewane. 

Ad 5
Już w ubiegłym roku zaznaczyli się wysoko w podsumowaniu roku i wiedziałem, że potencjał maja nieprzyzwoicie ogromny. I potwierdziło się, choć nie ukrywam, że muszę głębiej pobuszować w ich debiucie „Fear and Hope”, ponieważ bardzo wyróżniają się z całego indie światka. Przede wszystkich urzekają melodiami i nowofalową naiwnością, do tego mają sporo z lżejszego punk rocka spod znaku The Stranglers . Momentami mam wrażenie, że ktoś ich na siłę przeciągnął ze składanek typu Rare80. Kawałek jest potężny i oczywiście potężnie olany przez cały świat. Ale to już zmartwienie „całego świata”.

Ad 3
MIAMIGO to jeden z najlepszych debiutów roku. O ile nie najlepszy. Co ciekawe z perspektywy dotychczas przedstawionych piosenk i EPek jedna z najbardziej wszechstronnych. Hard To Love ma w sobie coś z klimatu zapomnianej formacji Horse (może z racji głosu Wokalisty), Irreversible jest psychodelicznym odjazdem z mocno rockowymi inklinacjami, Seeing Two jest pięknym popowym, słonecznym hitem, What I Want ma w sobie coś z INXS, Last Summer jest niezwykle nerwowym i nieco nawiedzonym kawałkiem a Opinions to kompletne wariactwo i odlot. Słowem MIAMIGO łączą w sposób optymalne wszystkie style, ale mocno naciskają na chłód syntezatorów, chwytliwe (genialne melodie) i ubogacanie rozmaitymi przeszkadzajkami. Hard To Love nie jest ich typową piosenką, ale wyjątkowo głęboką i wstrząsającą. W jednej z recencji ktoś napisał, że to jest it’s really fucking sexy – końcówka tej piosenki to potwierdza.

Ad 8
Z dużym zmartwieniem przyjąłem rozpad The Depretiation Gulit. Była to jedyna ekipa dream popowa, która za cel nadrzędny postawiła sobie melodię i pewnie nie musiała się specjalnie wysilać, bo bili na głowę konkurencję właśnie tym aspektem. Efekt: 2016 rok jest właściwie pozbawiony klasowego dream popu w klasycznej definicji tego słowa. Okazało się, że ludzie o takim talencie nie muszą martwić się koniecznością sprzedawania kalarepy. Christoph Hochheim założył arcyciekawą formację Ablebody plądrującą niezmierzone stepy lo-fi a Kurt Feldman założył Ice Choir. Backseat Heart w wykonaniu Ablebody zaczyna się jak Apetite przeukochanej formacji Prefab Sprout i właściwie tak się ten kawałek kręci. Nie inaczej jest z Unprepared. Tylko tu mamy do czynienia raczej z tanecznym, okresem If You Don't Love Me. Obaj muzycy mocno nasłuchali się Paddyego w młodości. Muszę powiedzieć, że na płycie Ice Choir jest kilka ciekawych piosenek, jednak wniosek jest jeden – żal po stracie The Depretiation Gulit przeszedł. Może jest inny środek artystycznego wyrazu, ale wrażliwość taka sama. 

Ad 7
Ten rok należał do Phoenix w moim rankingu. Po pierwsze jedyna sensowna ekipa z Francji za nic sobie robi Stan wyjątkowy w kraju i śpiewa świetne, rasowe, popowe kawałki nadal na wysokim poziomie. Czas leci a oni nie tracą umiejętności grania świeżej muzyki. Można wręcz odnieść wrażenie, że jakby wróciła do nich radość grania typowa dla debiutantów a jednocześnie doszedł coraz to lepszy lepszy warsztat. Skojarzenia w Tuttifrutti z Pet shop Boys zupełnie naturalne, szczególnie na koniec piosenki. 

Ad 2
Young Dreams już kilka razy się pojawiali na wysokich pozycjach podsumowań niniejszej listy. Tym razem o mały włos nie przeoczyłbym tej pięknej piosenki. Po prostu skrupulatność kazała mi sprawdzić, czy jedynym singlem był faktycznie Wildwind. Nie wierzyłem, że ekipa o takim potencjale mogła na tym zakończyć. Oczywiście trafiono dziobasa i zatopiono. Bajeczna melodia, piękne zmiany tempa, łagodne usposobienie ale jednocześnie, jak w przeszłości bardzo intrygujące.