Post: #74

4 - TKI

11 - Superfood - Mood Bomb - 2014
10 - Jerry Galeries - Your Love (Keeps Me Hangin' On) - 2018
9 - Sparkadia - Talking Like I'm Falling Down Stairs - 2011
8 - Korine - Captive - 2019
7 - Skylar Spence - Affairs - 2015
6 - Chairlift - Sidewalk Safari - 2012
5 - Sir Sly - Where I'm Going - 2013
4 - Panama - I Watched You Slip - 2017
3 - Everything Everything - MY KYZ, UR BF - 2010
2 - Fenech-Soler — Kaleidoscope - 2016
1 - The Temper Trap - Sweet Disposition - 2009

Ad 1
The Temper Trap zabili mnie z dość opóźnionym zapłonem, zabili mnie teledyskiem. Ponieważ ma on dwie wersje to zabiła mnie ta wersja, która była na MTVII bajeczna, pastelowa, oniryczna, delikatna, ale ze sporym ładunkiem emocjonalnym. Taka jest ta pieśń jak teledysk. Dojrzewałem długo. I dotarłem do arcydzieła.

Ad 3
Powalająca kompozycja, pop doskonały. Ze świetnym teledyskiem, tekstem, melodią, sposobem śpiewania, klimatem, sposobem budowania napięcia i przejść miedzy poszczególnymi częściami utworu, pięknie zaśpiewana i zagrana. Chyba się powtarzam. Ale nie ma co się dziwić, jeden z pierwszych utworów jakie poznałem w 2010 roku i od razu taki cios. Jedyne co mi się nie podoba to tytuł utworu. Bez sensu Icon_smile2, reszta powalająca, ale w Polsce kompletnie niezauważona.

Ad 9
Teledysk roku. Piosenka zasługująca na wszelkie laury. Arcydzieło muzyki pop. Ilekroć słucham i oglądam - mówię sobie - jakie to genialne. Niesamowite. Eleganckie i jarające. kapitalna rzecz.

Ad 6
Nie da się ukryc, że magia bijąca z tego kawałka jest trudna do opisania i okiełznania. Chairlift zaskoczyli mnie już w ubiegłym roku swoją Anomenomesia (boże co za tytuł) i dalej idą za ciosem. Sidewalk Safari przenosi nas w brzmienia nieosiagalne dla normalnych zjadaczy chleba, klimat jaki wisi nad tą piosenką jest po prostu kosmiczny. Można się zanurzyć w tym sosie i płynąć. Nieprawdopodobnie udana kompozycja Caroline i ekipy. Śmiem twierdzić, że większej piosenki już nie są w stanie nagrać. Arcydzieło mrocznego popu. Czapka z głowy!!!

Ad 5
Sir Sly tym kawałkiem mnie zabili, trzymałem się za głowę z niedowierzaniem w pozycji klęczącej. Na początku miałem zastrzeżenia do głosu wokalisty, więc inne piosenki nie zrobiły szumu na dziobasowej, ale Where I'm Going to kompletne wariactwo osiągnięte prostymi sposobami. Mocne uderzenie, chłód syntezatorów, kroczące, wojskowe tempo, niesamowita melodia. Absolutna rewelacja.

Ad 11
Superfood wyskoczyli niczym królik z kapelusza i wcale nie zdziwiło mnie, ze polecił mi to też Saferłel. Kapitalnie luzackie granie mające sporo z klimatu Madchesteru, niosące wyśmienity nerw i nieco niedzisiejsze wyczucie rodem z z-rocka. To trochę jak czołg, który dość przypadkowo wylądował na rynku w Oslo. Ani kierujący nie wie co robić, ani Norwegowie. Na końcu każdy się darzy wielka sympatią i na czołg lecą wieńce kwiatów. Przysłuchując się tej załodze nie mam wątpliwości, że na tym kawałku ich kariera się nie zakończy.

Ad 7
Skylar Spence to tak naprawdę Saint Pepsi po zmianie nazwy. Nie wiem dlaczego miała miejsce zmiana nazwy, czyżby koncern produkujący napoje miał konszachty z czarnym? Jedno jest pewne udało się Amerykanom wejść na wyższe poziomy wtejemniczenia i na Prom King osiągnęli chyba szczyt swojej formy. Prawdopodobne jest, że więcej już nie osiągną, ponieważ zahaczają o geniusz. A powtarzanie geniuszu w 21 wieku jest dużą rzadkością (oby moje słowa się nie sprawdziły). Z pewnością o niego zahacza właśnie Affairs. Doskonała melodia zawieszona w nieco chillwave’owskim sosie i udało się osiągnąć rzecz epokową. Przepiękne.

Ad 2
Mają swoją ścieżkę i nie zamierzają z niej zbaczać. Jedyne co mogę robić, to cieszyć się z tego faktu. Kaleidoscope to arcydzieło elektropopu, wyszedł im po prostu majstersztyk. Podczas gdy pionierzy gatunku Klaxons popadają w przeciętność, Friendly Fires zrobili sobie długa przerwę a np. Delphic nie ma nic ciekawego już do zaoferowania oni ciągle brzmią bardzo świeżo i ożywczo. NA EP Ce jest jeszcze kilka znakomitych kompozycji, choć widać ewidentne ciągoty w stronę mroczniejszego elektropopu spod znaku Justice. Kaleidoscope jest jednak arcyhitem – zgrabna gitarka, początek bardzo niepozorny wręcz przeciętny, potem piosenka zaczyna błyszczeć – dziwnym buczeniem w tle, natrętnie tanecznym syntezatorem i subtelnym, nienachlanym brzmieniem głosu. Końcówka jest atomowa i szczerze mówiąc pochłania bez reszty. To jest elektropop doskonały.

Ad 4
Muzyka dziobasowa w 100% - gdyby nie te cholerne punkty - byłby numer 1.

Ad 10
Kolejny przykład agresywnie ejtisowego działania. Tu wręcz ocieramy się o sabotowanie najnowszych dokonań technologicznych. Jerry ciska w kąt wszelkie sample, loopy, gitary, komputery. Ciska w kąt także nowoczesne trendy w budowaniu emocji, plwa na rozbudowane formy, na tanią dramaturgię, cięższe, ambitne tła. Zaśpiewał zwykłą piosenkę. W swej zwykłości wręcz niespotykaną. Jest to apoteoza miłosnej ckliwości, pochwała prostych form, entuzjazm w rozkoszowaniu sie piękną melodią, jaką się przed chwilą udało stworzyć. Jerry cieszy się tą muzyką tak autentycznie, że aż serce roście.