Post: #68

9-tki
11 - Fiction - Careful - 2012
10 - Jerry Galeries - Say a Prayer - 2017
9 - Miracle Fortress - Even In America - 2014
8 - You Say Party! We Say Die! - Laura Palmer's Prom - 2010
7 - Lincoln Jesser - We'll Be Fine - 2013
6 - Neon Indian - Annie - 2015
5 - Kllo - Candid - 2019
4 - Thought Beings - Hell or High Water - 2018
3 - Eskimo Joe - Foreign Land - 2009
2 - Refs — Breeze - 2016
1 - Computers Want Me Dead - We Walk In Circles - 2011

Ad 1
Kawałek mnie i nie tylko mnie pozamiatał, choć pierwszy kontakt wcale tego nie zapowiadał. To po prostu miazga. Latem, na urlopie właściwie torturował mnie. Ale takich tortur potrzebowałem. Junior Boys mają godnych następców. 

Ad 2
Dziwna sytuacja. Piosenka żyła swoim życiem na Internetach, zespół tez i pewnego dnia zniknął zupełnie ze wszystkiego. Refs wygumowali całość nawet z profilu, pozostawiając w świadomości tylko kawałek Pain Goes Away, niezwykle atrakcyjny, mocno osadzony w stylistyce R&B. W odpowiedzi na maila otrzymałem zdawkowe, za niedługo wrócą. Tego się nawet kupić nie da! Może borykają się z prawami autorskimi albo szykują wielkie bum. Już kawałek Turn Around zapowiadał, że nie mamy do czynienia z przeciętnością. Przenikliwie zimny jazgot syntezatorów konkuruje tu ze słodką melodią, do jakiś przyzwyczaił nas np. Sugar Ray. Cały czas dając do zrozumienia, że to nie jest another teen song. Breeze już uderza w nutę, od której u Dziobasa się zaczyna każda pięciolinia. Piękna balearyczna melodia, słodkie, przeurocze wokalizy podkręcone soulowym zawodzeniem (absolutnie wow), w tle krocząca, monotonna perkusja. Kawałek jest ozdobiony po drugiej minucie taką dawką muzycznych klejnotów, że aż nie mogę się otrząsnąć. Jako wisienka – kapitalne solo na saksofonie. Cały czas wokalista wykonuje rózne dziwne figury wokalne, czym kupił mnie i puka do bram dziobasowego panteonu. (Piosenkę zainteresowanym mogę wysłąć na mail)

Ad 4
Thought Beings to tak naprawdę ekipa, która skorzystała z wehikułu czasu i ktoś włączył przycisk z napisem - przesuń o 35 lat do przodu. Ta teoria jest aksjomatem i prosi się tego nie podważać. Młodzi nie są w stanie stosować takich środków artystycznego wyrazu ani takich zabiegów aranżacyjnych, ponieważ nie żyli w tamtym okresie, co Thought Beings. Łatwość korzystania z takich środków, zmysł ich wykorzystania, rozpiętość w stosowaniu całego wachlarza tamtych emocji i wrażliwości, wiedza, jak piosenka powinna być zbudowana, by robić tak silnie retrospektywne wrażenie - nie pozwala mi sądzić, że 
to nie jest ekipa z głębokiej przeszłości. Wyrazisty pochód syntezatorowego basu, tu i tam przeszkadzajka, słodycz melodii, boysbandowa melodeklamacja, muzycy brzmią, jakby byli zmęczeni po intensywnym koncercie Alphaville. Zaraz … przecież Thought Beings to młodziaki i w metryce mają datę urodzenia w 21 wieku. Ee tam - metryka kłamie

Ad 6
Od początku wiedziałem, że najlepszym i najbardziej wygranym chillwave’owskim wykonawcą jest Alan Palomo. Ponieważ jego wczesne kompozycje były najbardziej brawurowe i nosiły znamiona nieskończącego się potencjału. Nie pomyliłem się, Night School jest dziełem niesamowitym. Jest to bowiem coś w stylu hołdu dla wszelkiej maści odmian Disco, w szczególny sposób np. Italo (przynajmniej ja to tak odczuwam). Rzecz jasna wszystko spowija typowa dla Neon Indian kwasowa otoczka i ponadprzeciętne linie melodyczne. Slumlord Rising powala piekną impresją na wstępie i kompletnie bajecznym refrenem. Street level ma w sobie coś z Toro Y moi, The Glitzy Hive ociera się o stylistykę Prince’a, Techno Clique brzmi, jakby zostało współtworzone gdzieś wespół z gromadkę Hiphopowców, Dear Skorpio Magazine jest kompletnie zwariowaną piosenką o potężnym potencjale komercyjnym a Bozo jest kwaśny, jak z debiutu. No i Ania – jeden z lepszych popowych piosenek w ich wykonaniu. 

Ad 7
Lincoln podobnie jak Pinemarten wykorzystują bardzo podobne patenty, można powiedzieć tylko to, że są mniej oniryczni, a ich muzyka nadaje się bardziej na śniadanie niż na kolację. Absolutny hit dziobasowy, nie mogę się uwolnić od tych dźwięków. Podobnie jak piosenka z 10 miejsca jest nieco nieoczywista aranżacyjnie. Pozytywna energia!

Ad 8
Dowcipy z debiutanckiej płyty się skończyły. Laura Palmer's Prom odwołuje się do najlepszych tradycji pop-rockowej muzyki, z których korzystają Yeah Yeah Yeahs, Metric i inne formacje. Klimat, sposób śpiewania, sposób budowania napięcia, lekkość, kobieca delikatność i sympatyczny pazurek. Znakomita piosenka zasługująca na top 10.


Ad 9
Nawet w Ameryce grają taka muzykę. A szczególnie w Montrealu. Kawałek kompletnie mnie rozwalił i trudno się temu dziwić. Jest po prostu rewelacyjny. Melodyjny, skoczny, ale też nieco przekorny. Ktoś rzeknie – to już było! Ja odpowiem, że nigdy w takiej formie.

Ad 10
Można zastanawiać się dlaczego coś co kiedyś nazywałem banałem lat 80, dziś święci tryumfy. To dobre pytanie – być może powodem jest posuwanie się w wieku, być może już czegoś innego wymagam od muzyki. Say A Prayer jest arcyromantyczny i ckliwy. Banalny tekst, proste dźwięki, skopiowana emocjonalność wczesnych lat 80 urzekają, jakbyśmy mówili o jakimś niecodziennym arcydziele o niespotykanej fakturze. Takie rzeczy są bardzo lubiane w Japonii i to słyszę co rusz. Urzeczony i zakochany po uszy. Dziobas.

Ad 11
Fiction brzmią zupełnie niedzisiejszo, choć wykorzystują podobne patenty, co innie Indie wariaci. Siłą tej piosenki jest przekonanie, że gdzieś już to słyszałem kilkadziesiąt lat temu, trochę pobrzmiewają echa Gene Loves Jesebel, czy The Danse Society. Kto to jeszcze dziś pamięta? Świetna nośna piosenka, której nie sposób nie ulec, która ma w sobie bardzo dużo uroku i bezpretensjonalności jangle popu lat 80tych. Ciekawe na co ich będzie stać w 2013 roku?