Post: #59

17-tki

11 - Alcoholic Faith Mission - My Eyes to See - 2010
10 - Haus - Gave You All - 2017
9 - How's Harry — Skeleton - 2019
8 - PNAU - Wild Strawberries - 2009
7 - Harts – The Music - 2013
6 - Mother Mother - Get Out The Way - 2014
5 - L.A.D. — One More Night - 2018
4 - Glass Animals — Youth - 2016
3 - Lemonade - Neptune - 2012
2 - Foster The People - Houdini - 2011
1 - Wolfside - Dreamgirl - 2015

Ad 1
Kolejny bajeczny przebój dziobasowy, który właściwie przeszedł zupełnie niezauważony. Przestałem się dziwić, że ludziska nie sięgają po takie piosenki – ponieważ nie jest łatwo wyłowić ich z morza innych. Natomiast ten kto śledzi dobre kanały muzyczne w internecie zawsze coś znajdzie dla siebie. I wyłowi tę przecudnej urody pieśń. Pieśń, której siłą jest oczywiście bajeczna melodia, pięknie zarysowany nostalgiczny klimat. Prześliczne. 

Ad 7
Harts po raz kolejny udowadniają, że są jedną z ciekawszych i oryginalniejszych podziemnych ekip. Mało dziś już tak gra, a już na pewno mało zespołów tworzy z takim niecodziennym podejściem do gitary. Wskrzeszenie solówek gitarowych jest ich znakiem rozpoznawczym. 

Ad 3
Sporo głosów rozczarowania po rozbudzonych nadziejach nie dziwi mnie, skoro nie dało się wylansować czegoś równie pięknego jak Neptune albo przynajmniej Lifted. Czekałem i się nie doczekałem. Lemonade nadają na tych falach, które u np. Kordiana są silnie wyostrzone. Czyli muzyczny romantyzm. Neptune ma w sobie jakąś soulową moc, głębię, coś co powoduje, że chce się ich wrzucić do worka neosoulu. Ale wiemy doskonale, że Callan Clendenin czuje się lepiej w elektropopie. Czego dowodem był drugi singiel. Będzie jeszcze jakiś wielki utwór ze stajni Kalifornijczyków? Informujcie mnie na bieżąco. 

Ad 2
Nie wierzę w to co się stało, fatamorgana albo co. W ubiegłym roku w sierpniu odhaczyłem kawałek Pumped up kids, mignął koło 4 dychy, fajny kawałek, ale bez szału. Dziś słyszę go w Kapp-Ahlu, MC donald'sie, aż boje się otworzyć lodówkę. Kapela z podziemia. Właściwie skazana na sukces, oczywiście - czegoś tam na tej płycie brakuje, by i artystycznie osiągnęli poziom np. debiutu MGMT. Ale Houdini - arcydzieło muzyki pop.

Ad 4
Glass Animals to niewątpliwie objawienie ubiegłego roku i pomimo, że to nie nowicjusze. Właściwie już Life Itself zapowiadał, że nie będziemy się nudzić. I faktycznie tak jest. Nie mogę wyjść z podziwu, że przegapiłem ich obecność dawno temu na Off Festiwalu, więcej nawet nie znałem ich twórczości. Nieprawdopodobne. How to be a Human Being słuchałem dość pobieżnie, ale pewne jest, że do tego albumu kiedyś wrócę. Aż roi się tu od niecodziennej różnorodności. Mama's Gun ma w sobie coś z Jethro Tull, Poplar Street jest jak Red Hot Chilly peppers, Cane Shuga jest to jakiś nakręcone elektroniczne granie, znów Season 2 Episode 3 to jak Hip Hop początku lat 00. Zwariować można od tej kolorystyki. Youth to jest takie opus magnum. Wszystko jeste zebrane i skondensowane do pięknej wiązanki, której słuchanie jest czystą rozkoszą. Można odnieść wrażenie, że dogadują się stylistycznie z Wild Beasts, Ale wydaje mi się, że Glass Animals znacznie łatwiej opuszczają ciepły matecznik i nie boją się zasiąść na narowistym koniu. I o ile Wild Beasts potłukli się na Boy King o tyle Glass Animals jadą dalej.

Ad 10
O ile o Bloc Party robi się coraz ciszej a Northeast party house przechodzą do defensywy, świat dowiaduje się o Haus. Gave You All powala. Jest cudownie skoczny, ale jednocześnie nie roztańczony. drapie elektroniką, ale nie lepi się do rąk elektroniczną słodyczą. Jest szalenie przebojowy i melodyjny. Przepis na sukces jest prosty – polaczenie dwóch pięknie przenikających się kultur i emocjonalności. Identyczny, jak w przypadku ww formacji.

Ad 5
Gdyby ktoś mi powiedział, nie znając projektu L.A.D., że to piosenka z roku 2018 to bym parsknął ze śmiechu. Tu nic nie jest dzisiejsze, ani ascetyczna produkcja, zawierająca szum rodem ze szpulowca, ani aranżacja o kompletnie niedzisiejszej strukturze, gitarka brzmiąca, jak z Lombardu, perkusja ukradziona od Davida Haselhofa. Nawet śpiew mający w sobie coś z wczesnej Janet Jackson. Oczywiście nie zabrakło wspaniałego sola saksofonu i oczywiście faktu, że to przepiękna ballada o pięknej melodii zaśpiewana z ogromnym przejęciem i emocją.