Post: #53

22-tki

11 - Liv Dawson - Good Intentions - 2019
10 - Hellogoodbye - (Everyting Is) Debatable - 2013
9 - Last Lynx – Curtains - 2014
8 - Vokes - Cruel Game - 2016
7 - Alice in Chains - A Looking in View - 2009
6 - Kylypso — Blame Love - 2017
5 - Written Years - Lost In You Now - 2018
4 - Zola Blood - Pieces of the day - 2015
3 - Charli XCX - Nuclear Seasons - 2012
2 - Det Vackra Livet - Viljan - 2011
1 - These New Puritans - We Want War - 2010

Ad 1
Panowie, którzy grail na Off-festiwalu jako anonimowa, przeciętna kapela grająca pop-rock-relecto-pierdoły wydała płytę. Inną. Nierówną i dziwną. Ale niezwykłą. Oczywiście nie wiem jaka jest ona, wiem natomiast, że jest inna. Pustynne brzmienia, pełne saudyjskich klimatów i odniesień. I wiem, że We Want War jest niesamowicie udanym kawałkiem. Wszystko w nim intryguje. Zbudowany klimat jest wręcz szokujący. Wielkie brawa.

Ad 2
Det Vackra Livet - po prostu rozsadza moją duszę, nie tylko klimatem, nie tylko zimnofalową mocą, nie tylko norweskim chłodem, po prostu powala. Cudowną partią saksofonu, niemalże jak Mike Scott, czymś niedzisiejszym. Mało kto się poznał, ale ten kto pokochał, nie żałuje na pewno.

Ad 3
Koniec świata o będzie era nuklearna. Ale jeśli będą je generować takie talenty jak Charli XCX to mogę być jak Thorgal. Walczyć każdego dnia o lepsze jutro przy pełnej świadomości, że koniec jest blisko. Obraz do tego kawałka powoduje, że nie da się słuchać bez obejrzenia. Kapitalny mroczny elektro pop. Nie da się nie kochać, Charli spadła na mnie jak jakiś meteor, jak zimny lód rozpala moją czaszkę i roztapia myśli. Piękny hit początku roku, mieszający w trakcie umierającej zimy. Do tego niesamowicie udany teledysk i świetna melodia, która niesie ten niespotykanie udany indie-popowy kawałek na wyżyny i piedestały. A jak sobie posłuchasz wieczorem na słuchawkach na trasie Podolszyce – Rybaki to padniesz z wrażenia.

Ad 10
Zmiana stylistyczna wyszła im na zdrowie, już nie leje się słodycz hektolitrami, jest trochę bardziej w stylu SAG. Na całe szczęście ludzie jeszcze pamiętali poprzednie wcielenie i nawet na bilbordach się pojawiło i Szymkowej liście. Przypyszny kawałek. Typisch dziobas staj, jak to mawia mój kolega.

Ad 4
Zola Blood grają mroczny i cięższy pop. W przypadku Pieces of the day pojawia się jak na nich całkiem sporo światła. Oczywiście to granie, które nadal bardzo intryguje sugestywnym klimatem i mrokiem, ale refren jest zaskakująco przebojowy. Generalnie broni się w tym utworze sposób budowania napięcia. Do końca pulsuje podskórnym nerwem – momentami ma się wrażenie, że piosenka za chwilę wybuchnie a jednak kontrastuje z canto dość liryczny refren. Końcówka nie pozostawia złudzeń, że już wybuchu nie będzie – ale dawno nie słyszałem tak pięknej i dostojnej pieśni.

Ad 8
Pop rockowe brzmienie Cruel Game mocno osadzone w latach 70tych nie powinno nikogo zmylić. Lata 70 i 80 rządzą w 2016. Choć widać powoli przebłyski mody na lata 90, to jeszcze dziś niewątpliwie nawet wśród ekip ewidentnie rockowych było czuć inspirację tamtym okresem.

Ad 6
Blame Love wyrasta na typową lubioną przeze mnie stylistykę AD20xx. Jest tu i element tańca, element energicznego pop rocka, gdzieś sobie popiskuje gitara a’la Fenech Soler, jest spokojny głos i łagodna zwrotka, która w refrenie zostaje odsunięta dość żwawo na bok. Świetny kawał elektro popu. Dziobasowe granie? Być może…

Ad 5
Utwór otwiera delikatna pieszczota syntezatora, jego melancholijny wdzięk łatwo komponuje się z mroczniejszymi rytmami. Głos Ouelleta ma często wysoką intonację, ale w tym kawałku elegancko potrafi przejść także w falsety, spokojne sączy kolejne słowa. Gdyby ktoś mi powiedział, że można z taką lekkością komponować takie melodie - nie uwierzyłbym. Ale faktycznie siłą tego kawałka jest to, że podobnie, jak James na etapie Laid i Seven bardzo zgrabnie porusza się między liryzmem, powagą a emocjonalnością. Efektem jest bardzo zgrabnie podany pop rockowy kawałek, który łatwo wchodzi do głowy i bardzo długo w niej pozostaje.