Post: #4

Biały Kruk 1 - 6.12.2017
Glass Tiger - Someday (1986)

Kanadyjski Glass Tiger nie są reprezentantami świata muzyki ambitnej, wybitnej czy wirtuozerskiej. Utwór Someday właściwie można uznać śmiało za kwintesencję kiczu i ani fani ani Artyści z pewnością się nie obrażą. Fani ortodoksyjnych progresywnych dźwięków prawdopodobnie będą śmiać się pod nosem z politowaniem bądź pogardą. A jak znam życie, większość z nich rytmicznie pod stołem będzie tupać nóżką. Bo jak wiemy kicz potrafi i bywa uroczy i przekonywujący. W dodatku AD2017 jest zwyczajnie modny i ożywczy.
Utwór Someday napisał niejaki Jim Vallance. Jego referencje są bardzo przyzwoite. Napisał piosenki dla takich ludzi, jak Bonnie Raitt, Aerosmith, Carly Simon, Rod Stewart, Roger Daltrey, Tina Turner, Alice Cooper, Ozzy Osbourne, Kiss, Scorpions, Anne Murray i Joe Cocker. Najbardziej znane piosenki Vallance’a to Heaven czy Summer of '69 z repertuary Briana Adamsa. W takim też duchu i klimacie utrzymana jest stylistyka Glass Tiger, przy czym warto wspomnieć, że w największym przeboju Kanadyjczyków “Don't Forget Me (When I'm Gone)” występuje sam Brian.
Someday jest nieco bardziej retro i homopopowy w wydźwięku, to zwykła piosenka o tęsknocie, cierpliwości w przeżywaniu miłości oraz nieoczywista apoteoza błogostanu, jakie przynosi zawierzenie miłości. W sposobie artykułowania emocji kawałek jest bliski stylistyce Bad English czy wygładzonego Foreignera, w brzmieniu wyczuwam sporo ze stylu Mr. Mister czy Starship. Solówka na klawiszach imitująca harmonijkę ustną przypomina echa There Must Be an Angel (Playing with My Heart) zaś pochód gitary basowej - po prostu wyborny i niepowtarzalny. Również partie wokalne są bardzo ciekawe, niektóre dość trudne technicznie, choć z pozoru łagodne i nie sięgajace trudnych rejestrów. Osobiście próbowałem nucić niektóre partie. Przy nie wyćwiczonych strunach głosowych można momentalnie dostać ataku kaszlu i świądu strun.
No i słowo o teledysku - jest faktycznie bardzo pięknie kiczowaty. Nie ma tam przesadnego blichtru i przepychu. Alan Frew ma założony śmieszny do łez berecik ze znaczkiem i T-shirt, który można kupić w Tesco za 3 złote, wszystko rozgrywa się w jakimś niezbyt wyszukanym baraku czy opuszczonej hali. Ale czy nie jest to słodkie. Mnóstwo w tym obrazie jest uśmiechu, serdeczności, młodzieńczej radości.
Poniżej kilka słów Alana Frew na temat powstania Someday i Don't Forget Me (When I'm Gone). Znów kolejne osoby zainspirowane Tears For Fears. Niech ktoś mi powie, że TFF nie był wielkim zespołem.

On the very first day that we met (producer) Jim Vallance, he picked us up at the airport and to break the ice asked us what we were listening to. One was Tears For Fears (Songs From The Big Chair). We went to his house and drank tea and listened to some tunes. "Everybody Wants To Rule The World" came on and we really liked the shuffle beat. So we went into the studo and based on this shuffle beat, we wrote "Don't Forget Me (When I'm Gone)". First day, first song. Then we took a break. A couple of the guys were smokers at that time, so they left Vallance and I alone - we were non-smokers. He started this gaga gaga thing on the the piano and I started singing, "When I come home, you telephone..." By the time the guys came back, we had this song. So on the very first day we wrote "Don't Forget Me" and "Someday"!
I'll always remember I got this warm fuzzy feeling from the keyboard thing that he had going and it inspired me to write something. "When I come home, you telephone" came out immediately. Over the next few hours I wrote the rest of it.