Tryb drzewa | Tryb normalny

AKT! · 23.12.2013 06:50 PM

Wadada Leo Smith & TUMO
Occupy the World
W tym roku amerykański trębacz Wadada Leo Smith (ten sam, który rok temu trafił na szczyt mojego podsumowania płytowego, później został zdetronizowany, by ostatecznie jednak odzyskać tytuł i koronę) nagrał album wspólnie z 20-osobową skandynawską grupą Tumo. Podobnie jak zeszłoroczne czteropłytowe arcydzieło Smitha Ten Freedom Summers, nowy krążek nie jest stricte jazzowy i także podpiera go kontekst polityczny, choć może nie tak oczywisty i wyrazisty, jak w przypadku jego poprzednika. Pięć kompozycji z powodu znacznych rozmiarów (najkrótsza trwa ponad kwadrans) rozmieszczono na dwóch CD. Muzyka naturalnie łączy awangardową kakofonię z bardziej harmonijnymi, klasycznymi momentami -- także jeśli chodzi o instrumentarium. Jest wyważona, umiejętnie kreuje napięcie i nieustannie ewoluuje w nowe formy.

[Obrazek: 14.png]

David Bowie
The Next Day + The Next Day Extra
Trzeba to sobie powiedzieć jasno i wyraźnie -- Bowie w tym roku wydał najlepszy album od lat, można by się nawet pokusić, że od końca końca jego klasycznego okresu na początku lat 80., ale bezpieczniej będzie ustanowić ten punkt na 1995 rok. Bowie wraca z przemyślanym materiałem, łączącym sztandarowe elementy jego powykrzywianych, nawet odrobinę pokracznych, pop/rockowych klasycznych numerów wraz z adekwatną do czasów i odbiorców szarością naszych czasów. Bowie nadal prowokuje, ale głównie do myślenia i wciąż robi w inteligentny i wysmakowany sposób. Bowie może i ma na karku 66 lat, ale na nowej płycie brzmi równie żywo i witalnie co w najlepszych latach swojej kariery. Nowa płyta na sobie właściwy sposób umiejętnie chwyta zresztą echa przeszłości niejako podsumowując dorobek twórczy Bowiego. To niezbity dowód na to, że David nie tylko wciąż czuje rock & rolla, ale pozostaje Artystą przez wielkie A.

[Obrazek: 13.png]

Fuck Buttons
Slow Focus
Przyznaję bez bicia, że poprzedni krążek Fuck Buttons sprzed czterech lat nie zrobił na mnie zbyt dużego wrażenia. Może to kwestia powietrza, może zmiany moich potrzeb i oczekiwań, a może roztropnej ewolucji brzmienia grupy i pomysłu na siebie. Podejrzewam, że najprawdopodobniej wszystkie te czynniki zadecydowały, że w tym roku na chwilę wstrzymałem oddech mierząc się z najmłodszym dzieckiem brystolskiego duetu. Muzyka jest maksymalistycznie hałaśliwa i bezkompromisowo przestrzenna. Grupa, choć wciąż nie stroni od elektroniki, nauczyła się lepiej wpisywać ją w szerszą koncepcję artystyczną i precyzyjniej formułować swoją muzyczną myśl. Slow Focus ukrywa się gdzieś między niewymuszonym eksperymentatorstwem a nieoczywistą przebojowością -- najprawdopodobniej gdzieś w przestrzeni kosmicznej.

[Obrazek: 12.png]

Ashley Monroe
Like a Rose
Mam nadzieję, że wybaczycie, że odrobinę się zautoplagiatuję, a może raczej powtórzę, ale coraz bardziej brakuje mi ostatnio słów. Ashley Monroe nagrała najlepszą damską płytę country tego roku -- tu nikt nie powinien mieć jakichkolwiek wątpliwości. Wróciła do przepięknej muzycznej tradycji gatunku, by śpiewać błyskotliwe piosenki o współczesności. Monroe potrafi jak mało kto obrócić banały w nieoczywistości, zamknąć je w nieprzyzwoicie dobrych numerach i jeszcze zaśpiewać to wszystko kunsztownie i przekonująco.

[Obrazek: 11.png]

Tomasz Stańko & New York Quartet
Wisława
Wisława jest w równych proporcjach mieszanką europejskiej, ECM-owskiej szkoły jazzowej, będącej od dawna podstawą twórczości polskiego jazzmana i nowojorskiego rytmicznego szaleństwa, które zapewniają młodsi współpracownicy Stańki z New York Quartet. Gdzieś pomiędzy błyskotliwymi odniesieniami do Milesa Davisa a szykowną elegancją zachodu pobrzmiewają jednak echa naszej Warszawy — czy to w tytułach wierszy poetki — teraz okalających niektóre z kompozycji Stańki, czy może pośród meander nostalgii i nagłych improwizacyjnych zrywów, towarzyszących nam od początku do końca tej sugestywnej muzycznej podróży. Trudno oceniać próby przetransponowania zawiłej i wieloznacznej twórczości Szymborskiej na język jazzu w kategoriach stricte poetyckich. To raczej pewna synkretyczna zależność, odbywająca się na poziomie uczuć, myśli, koncepcji. Tak jak poezja Wisławy, płyta jej dedykowana jest stonowana, kameralna, elegancka, a jednocześnie emocjonalna, przemyślana i wyrazista.

Podobne wątki
Wątek:		Autor	Odpowiedzi:	Wyświetleń:	Ostatni post
	2000-2013: PODSUMOWANIE 24 LAT LISTY (aktualizacja 2024)	AKT!	293	134 461	16.01.2024 10:47 PM Ostatni post: AKT!