Post: #21

Post: #22

nie sądziłem, że kiedykolwiek napiszę coś takiego, ale trochę czekam na ten album

Post: #23

Czy przebiją MBV?

Post: #24

No u mnie już jedna płyta przebiła właśnie MBV. Mieli swoją noc lagów, ale było minęło. Dopóki ludzie nie wymyślą czegoś fajniejszego niż internet, to MBV nie mają się co pokazywać z nowym materiałem

Post: #25

http://www.popjustice.com/interviewsandf...ew/116349/

Popjustice przeprowadził rozmowę z N.Tennantem, który zaprosił redaktora serwisu do skarbca Pet Shop Boys, czyli ich prywatnego magazynu mieszczącego najróżniejsze rzeczy związane z działalnością duetu (stare taśmy, kostiumy,sprzęt grający, materiały promocyjne, gadżety z planów klipów itd...). Wyszedł jeden z najciekawszych wywiadów, jakie miałem przyjemność czytać. Istotną informacją jest np. deklaracja, że PSB będą chcieli zrealizować jeszcze dwie płyty ze Stuartem Pricem i stworzyć z tego rodzaj "trylogii". Ale przede wszystkim do materiału dołączona jest nowa piosenka! "Inside a Dream", czyli reinkarnacja płyty "Introspective". Polecę banałem, ale wydaje mi się, że to jedna z ich najlepszych piosenek w ostatnich latach. Doskonale odzwierciedla moje oczekiwania względem nowej płyty - jest progresywna, pełnokaloryczna, z nieziemską linią basu, cudownymi dzwonkami w refrenie i pieczołowitą produkcją Price'a (nigdy nie mogę się nachwalić gościa!), nadającą jej współczesny oraz autentyczny kształt. Wydaje mi się, że PSB trafili w okolice 10-tki z koncepcją nowej płyty. Tak entuzjastycznego nastroju wśród fanów i krytyków nie było chyba od czasów "Fundamental", który jednak był zupełnie innym albumem, mrocznym i minimalistycznym z odjazdami w stronę orkiestrowego popu. Teraz ich długa historia zatacza koło i po absolutnie modernistycznym "Yes" i chillowym "Elysium" duet wydaje płytę będącą kwintesencją oczekiwań bardzo szerokiej grupy osób. To ekscytujące, że po tylu latach wciąż można tak wpływać na ludzi, a każda nowa pozycja w dyskografii jest zupełnie inna od poprzedniej.

I jeszcze w nowym Mojo kolejna recenzja 4/5 z podtytułem "Pet Shop Boys - Revolution in Pop"

Post: #26

Kolejny ujawniony utwór trafiony. Najbardziej nieoczywisty z dotychczasowych trzech, fajnie się rozwija i jest taki mroczniejszy, zamglony, spowolniony. I też bardzo lubię styl Stuarta Prince'a. Będzie płyta roku?

Post: #27

Axis

Sonar odbierający fale z bezkresnej przestrzeni + Giorgio Moroder vs. electro-house vs. spodziewane brzmienie nowych Daft Punk + rozbijający się z impetem o kolejne progresje beat, rozpraszający kawałki linii melodyjnej na tysiące maleńkich fragmentów, które po chwili znów łącza się w jedną tkankę, aby powtórzyć cały proces od nowa + echa "Erotici" Madonny w niezwykle zachowawczej warstwie wokalnej.

Bolshy

Gdy "uderza dzwon" rozpoczyna się balearyczny taniec, któremu akompaniują acid-house'owe klawisze + hasła-zaklęcia Tennanta ("Raise your voice"/"Spoilt for choice") tłumaczone automatycznie na rosyjski i nadawane w formie radiowego słuchowiska + kuglarski refren, w którym Bolszewik prowadzi pochód serc zmierzający wprost w oznaczony dziewięcioma stopniami w skali Richtera breakdown po czwartej minucie + jeden z najlepszych tegorocznych bitów ("You don’t know you could own me, oh").

Love Is a Bourgeios Construct

Żeliwny kocioł, w którym waży się jeden z najbardziej bystrych i zabawnych tekstów, jakie wyszły spod pióra Neila Tennanta + satyra na komunizm, pochwała kiczu i rozdęty do niemal siedmiu minut pastisz disco i muzyki klasycznej + "Chasing Sheep Is Best Left to Shepherds" Michaella Nymana + chór rodem z "Go West" + opowieść kogoś, kto przekroczył limit życiowego znudzenia, ale nie szuka miłości, bo nie pozwala mu na to ideologia - woli zgnić z książką Marksa u boku.

Fluorescent

Nocne życie, nocne przygody, nocne zagrożenia + progresywna elektronika z pogranicza synthpopu, techno i new wave + tłusty beat wybijający północ ("At midnight it’s time for business") + minimalistyczny loop majaczący niczym fatamorgana, który przechodzi w ekstatyczną reinkarnację "Fade to Grey" Visage + mądre prawdy w stylu "When you in this mood there’s no return/Life’s a gamble, throw your dice/Every scandal has its price” + najmniej wygodny opis do streszczenia, ale jedna z najlepszych piosenek.

The Last to Die

Bruce Sprigsteen w stylistyce wczesno-elektronicznych The Killers + jedyna piosenka (nie utwór) na płycie - wyczujcie różnicę + pełna plastyka na oryginale, co w efekcie daje radiowego przyjaciela całej rodziny + Krótki, aczkolwiek znakomity most, który przypominam nam o czym tak naprawdę jest ta piosenka, pomimo że PSB swoim aranżem rozwiali znad "The Last to Die" większość czarnych chmur + bezbłędne w teorii i w praktyce "la la la la" prosto do nieba.

Shouting in the Evening

Wielkie impreza z okazji 20-lecia singla "Yesterday When I Was Mad", a przede wszystkim jego strony b o tytule "Euroboy" + utwór z rodzaju "what the fuck?" + hołd oddany późnym eksperymentom innego znakomitego electro-duetu Underworld, którzy równie bewzględnie rzeźbili, cieli i piłowali kawałki m.in. na płycie "Beaucoup Fish" + zanurzony w metalicznym sosie głos wokalisty + psychoza, ADHD i wszelki inny syf.

Inside a Dream

Tropikalna wyspa, na której rozgrywała się również akcja "A Face Like That" z płyty "Elysium" + ambientowa klamra w postaci intro/outro + oniryczna wędrówka do Krainy Snów + pięciogwiazdkowy refren napędzany przez ożywcze synth-leady i dzownki, prowadzące wprost na "trzecią stronę" albumu "Introspective" z 1988 roku.

Thursday

Wielkomiejski soundscape, rytmy ulice, historie osób spotykanych w drodze z pracy do domu/klubu + wyraźni klimat krążka "Please" bądź tego stron b z tamtego okresu + analogowa produkcja bazująca na doświadczeniach w pracy z mistrzem Hi-NRG, Bobbym Orlando + wokale Tennanta zatopione głęboko w miksie + Example, zawczasu skazany na pożarcie, który ostatecznie jest pieczęcią potwierdzająca jakość "Thursday" i sprawdza się doskonale w swoim rapowo-śpiewanym segmencie + Chris Lowe wyliczający dni tygodnia + smyki i orkiestra na drugim planie dla koneserów + (w końcu!) jeden z bardziej nośnych refrenów tego ("It's thursday night/Let's get it right!")

Vocal

Rave-party w hołdzie rodzącej się dwadzieścia kilka lat temu subkulturze + nie-najgłupszy singiel w kontekście całej płyty + rażący bezpośredniością, ale w bardzo pozytywny sposób tekst + idealne podsumowanie płyty, jej motto, ego, jawa, sen, halucynacja, hemoglobina, dwutlenek węgla, taka sytuacja, nie? + ENTUZJAZM, BAM BAM BAM BAM!


Z perspektywy czasu poprzedni album "Elysium" okazał się zbyt mało ekscytujący zarówno dla fanów, jak i osób postronnych lubiących dobrą zabawę. Stąd tyle mieszanych odczuć w stosunku do jego zawartości, chociaż to dobra płyta, na pewno niedoceniona w poziomie co np. wydane w 2002 roku "Release" - cóż, za artystyczne wojenki się płaci, nawet ograniczając się do poletka samych PSB można wskazać na stosunkowo średnie recenzje ich powszechnie uważanej za najwybitniejszą płytę "Behaviour". Jak to dobrze, że mamy internet! Po latach można było spalić drukowanie wydania gazet i napisać historię tej płyty na nowo Co słychać u "Elysium" sprawdzimy za 20 lat. Na razie wychodzi LP "Electric" i z automatu staje się najlepiej przyjętą przez recenzentów płytą od czasów "Very", a może nawet w całej historii zespołu - znów ukłon należy się sieci, która rozszerzyła ofertę muzycznych wyroczni ponad NME, Q i śp Melody Maker. W tej samej sieci, dzięki "instytucji wycieków" mogę poznać inne fantastyczne opinie na temat "Electric" i zastanawiam się czy przystoi mi przy całym tym szaleństwie twierdzić, że to tylko "bardzo dobra płyta" - eh, ta skala ocen i moje wieczne dążenie do perfekcjonizmu. Jest na "Electric" kilka szlagierów godnych kompilacji "Greatest Hits" ("Bolshy", "Love") co w kontekście grupy z takim dorobkiem jak PSB jest wyróżnieniem pierwszej kategorii. Najbardziej jednak cieszy fakt, że ponad trzydzieści lat po sformowaniu zarejestrowali materiał, który idzie z duchem czasu, ale robi to w niezwykle wysmakowany sposób. Jest na tym krążku kilka odważnych posunięć, kilka klubowych killerów, sporo nieoczywistej mieszanki gatunków tej "cięższej elektroniki" nieco złagodzonych poprzez pop-pierwiastek. "Electric" to płyta na dzisiaj, aktualna, pożądana, tryumfująca na każdym polu. I to wszystko w osiem miesięcy po ostatnim nagraniu.

PS - a już zupełnie "miłe" jest to, że album podoba się nawet tym, którzy zwykle albo marudzili na PSB, albo widzieli w nich dobry, ale trochę niepełny zespołów, bez jakiejś przysłowiowej kropki nad "i".

Post: #28

87% na metacritic i 80% na anydecentmusic to kosmiczne wartości jak na ostatnie wydawnictwa PSB i bardzo wysokie wyniki ogólnie Pełne zwycięstwo wśród recenzentów.

Natomiast dzisiaj przypomniał mi się2 009 rok, kiedy sprzedane w liczbie +30k sztuk "Yes" nie zdobyło zasłużonego 2 miejsca na UK Chart z powodu błędów w dystrybucji EMI. Myślałem, że Kobalt jest lepszym partnerem biznesowym i profesjonalistą. Do tej pory zachowywał się wzorcowo, ale dzisiaj dostałem info, że płyta w UK jest już w sprzedaży na szeroką skalę od wczoraj i prawdopodobnie wyniki z tych dwóch dni będą liczyć się do najbliższego notowania....można załamać ręce, naprawdę. Teraz całe oczekiwania na debiut prysło :/ Po raz kolejny okazuje się, że PSB to chyba najbardziej pechowy ze znanych zespołów.

Post: #29

Miła niespodzianka.



To oczywiście tylko midweeks, nawet nie ten oficjalny (w sensie informacja przygotowana specjalnie na potrzeby PSB). Album oczywiście spadnie i jestem tylko ciekawy czy uda się utrzymać top 7 pod koniec tygodnia. W każdym razie bardzo miło się rozczarowałem (w ankiecie na OF obstawiłem...19 miejsce).

Jak widać, wokalista, po tym co zdarzyło się w przypadku "Yes" stawia na numer 4 Teraz też jakaś sprzedaż przepadła ze względu na nieuczciwe praktyki niektórych sklepów. Nie był to, jak widać, zbyt duży odsetek, ale i tak zawsze będę mógł ponarzekać niezależne od ostatecznych wyników

A w Niemczech numer 2 na liście płyt - za jakimś raperem, który śpiewa o antysemityzmie, mordowaniu ludzi, mordowaniu homoseksualistów...ah, życie.

Post: #30

No ale nie widzę żadnych recenzji innych użytkowników . Wakacje??
Nie wiem czemu Paweł Kostrzewa powiedział w TV że to jest powrót do korzeni, ja tu nie widzę żadnego powrotu do żadnych korzeni PSB.
Bo gdybym widział to bym się cieszył. Oprócz utworów Inside A Dream i Thursday... każdy pozostały nadaje się w 100 % na DJ Night Rave Party i taka stylistyka jest mi dalece obca. Te dwa w/w to jest mniej więcej to na co czekam w PSB, przy czym różnica to w zasadzie tylko rytm... Zmienić rytm i też byłby rave. Albo odwrotnie w przypadku innych utworów i być może kochałbym tą płytę.
No ale właśnie... rytm w muzyce jest najważniejszy jak powiedział Peter Gabriel

saferłel napisał(a):A w Niemczech numer 2 na liście płyt - za jakimś raperem, który śpiewa o antysemityzmie, mordowaniu ludzi, mordowaniu homoseksualistów...ah, życie.

No a w WB wyszła 3ejczka, będzie atak na pierwsze?

Edyta! Nieee, spadek z 3. na 28.

Post: #31

dzisiaj po 16:00 w "Myśliwieckiej 3/5/7" ekskluzywny wywiad z duetem

Post: #32

Tak, ciekawe czy Stelmach zada nasze pytania Trzeba słuchać. Tym razem udało mu się porozmawiać ponad 30 minut, więc wywiad powinien być długi i bardzo ciekawy

Post: #33

startujemy

Post: #34

W sumie dobrze było odczekać tę godzinę, bo na początku było spotkanie z byłymi członkami grupy Fotoness, o której istnieniu pojęcia nie miałem, lecz ten prowadzony przez Tomka Lipińskiego zespół okazał się wyśmienity! Przynajmniej z tego, co słyszałem Muszę koniecznie posłuchać ich jedynej płyty z 1988 roku.

Post: #35

był już wywiad?

Post: #36

Dopiero się zaczął. Coś tam powiedzieli o współpracy z Rybczyńskim przy "Opportunities". Cały czas leci. Teraz akurat piosenka.

Post: #37

właśnie się zaczął

Post: #38

ok, to fajnie, jeszcze zdążę.
Dzięki

Post: #39

"Lubię pisać prowokacyjne teksty, a potem udawać, że nic takiego nie zrobiłem....ale akurat "Rent" nie jest o męskiej-prostytutce"

"Tajemnica czyni sztukę bardziej potężną" - to zapamiętam

Post: #40

saferłel napisał(a):ale akurat "Rent" nie jest o męskiej-prostytutce

he he, a ja myslałem, że właśnie jest. Chyba, że Neil znowu coś kręci
Ogólnie ciekawy wywiad. Redaktor Stelmach czasami stara się więcej mówić niż jego rozmówca, ale to nic, bo jego rozmowy są zazwyczaj na wysokim poziomie. Rok temu w tej samej audycji przeprowadził równie dobry wywiad z Heyem.