Post: #51

kajman napisał(a):Może też być i tak (chociaż nieczęsty to przypadek), że artysta komercyjny zaczyna poszukiwać własnego oblicza i przestaje być (przynajmniej dla mnie) komercyjny.

Ja w sposób bardzo prosty podchodzę do tego zagadnienia, pomijając przypadek Gotye. Podoba mi się lub nie, jest kiepskie lub nie. Foster the people są fenomenem, bo pojawił się praktycznie na każdej liście na tym forum i uważam, że na ten sukces w pełni zasłużyli (swoją drogą największy ich przebój - Pumped up kids prezentuje się dosyć przeciętnie na płycie), Mogą sprzedać miliony płyt, jeśli jest dobre i mi się podoba - kupuję to. Ale wiem też, że przez brak dobrej, ba jakiekolwiek promocji dobre płyty przepadają, choć bywają znacznie lepsze, bardziej przebojowe, chwytliwe, fajne etc. Przyzwyczaiłem się do tego stanu rzeczy.

kajman napisał(a):Problem polega chyba na rozumieniu pojęcia komercyjny. W sumie to bardzo płynne pojęcie. Dla mnie to kwestia podejścia do muzyki. Jeżeli wykonawca chce się wpisać w panujące trendy w celu osiągnięcia sukcesu i udaje mu się osiągnąć to dla mnie jest artystą komercyjnym. Jeżeli natomiast idzie swoją drogą realizując swoją koncepcję artystyczną i to jest jego podstawowym celem to nawet jeżeli osiągnie sukces nie jest dla mnie artystą komercyjnym. Natomiast jeżeli chcąc utrzymać się na szczycie tracą ambicje i zaczynają nagrywać tak jak im się wydaje że publiczność oczekuje stają się wykonawcami komercyjnymi (inna sprawa, że niektórzy na tym tracą i osobowość i popularność). Może też być i tak (chociaż nieczęsty to przypadek), że artysta komercyjny zaczyna poszukiwać własnego oblicza i przestaje być (przynajmniej dla mnie) komercyjny. Może napiszę o Beatlesach bo dla mnie był to zespół przez kilka lat typowo komercyjny i przestało im to wystarczać. Zaczęli poszukiwać, eksperymentować i popchnęli muzykę niesamowicie mocno do przodu.

to chyba najlepiej ujmuje problem w moim przekonaniu.

saferłel napisał(a):Tomek - jedź na offa,

myślę, że Tomek już podjął decyzje