okoliczności
W poszukiwaniu natchnienia niezbędnego do napisania komentarza do miejsca trzeciego, zacząłem szperać w archiwum. I znalazłem tam coś, co w zasadzie w formie nienaruszonej może posłużyć jako komentarz. Jest to komentarz do notowania 283 z 3 maja 2009 (24 tygodnie po debiucie "All Nightmare Long" na liście). Rzadko mi się zdarzało w komentarzu tak wiele uwagi poświęcać jednemu utworowi, jednak ten z pewnością na to zasługuje.
Cytat:To wydawało się nierealne. Jeszcze trzy tygodnie temu byli na wylocie z trzydziestki po dwudziestu tygodniach pobytu na liście. Niezły wynik, ale pewien niedosyt pozostał, bo nie udało się dojść do pierwszego miejsca. W zasadzie nigdy do końca nie udało mi się przekonać do tego utworu. Te dwa epizodyczne wystrzały do pierwszej trójki świadczyły o pewnym potencjale, który kryje w sobie ten utwór, ale zaraz po tym zawsze następował powrót do szarej codzienności.
Zresztą przecież już pierwszy singiel miał ogromne problemy z dostaniem się na pierwsze miejsce. Niby był przebojowy, niby chwycił szybko, ale cały potencjał udało mi się odkryć w nim dopiero po 12 tygodniach od debiutu. Wydawało się wówczas, że pewna bariera została przełamana. Że już więcej coś podobnego się nie zdarzy.
Może należało więcej męczyć ten drugi singiel, żeby wcześniej odkryć w nim potencjał...
Nie leży to jednak w mojej naturze. Chęć, żeby jak najszybciej wyrobić sobie osąd na jakiś temat, najczęściej przesłonięta jest przez moją naturalną skłonność, do rzucenia sprawy w ręce losu i obserwowania, jak się ów ciekawy okaz zachowuje w czasie
Tak właśnie było z "All Nightmare Long". Kiedy wreszcie ponad dwa tygodnie temu pojawił się bodziec w postaci nowego singla, zacząłem słuchać tych dwóch utworów nieco częściej niż dotychczas. Efekt był powalający.
Jeszcze tydzień temu nie spodziewałem się, że sprawy mogą tak się potoczyć. Miałem w głowie pewien widok na moją listę na najbliższe tygodnie. Długofalowym liderem miał być Archive, a potencjalnymi kandydatami do przejęcia po nim schedy The Butterfly Effect oraz cała gwardia "Goodbye To The Machine".
Cały ten piękny plan został zburzony dosłownie kilka godzin temu, podczas słuchania listy. I to w sposób absolutnie niewiarygodny. Po tym jak Piotr Baron zapowiedział pierwsze miejsce, powiedziałem do brata, że to co teraz usłyszy, to jest najlepszy kawałek Metalliki od 17 lat. Chwilę później zastanowiłem się nad tym co powiedziałem wsłuchując się w utwór i doszedłem do wniosku, że miałem rację.
Aż się prosi, żeby nic więcej nie pisać
Chyba żaden utwór tak bardzo nie zasłużył na miejsce w pierwszej piątce podsumowania, jak ten właśnie. Ale czy płyta "Death Magnetic" zasłużyła na dwa kawałki w pierwszej dziesiątce? To jak często po nią sięgam raczej nie świadczy na jej korzyść, ale już przy okazji "The Day That Never Comes" pisałem, że ta płyta jest dla mnie trochę zbyt ciężka.
Aha, i w historii listy nigdy nie zdarzyło się, żeby jakikolwiek utwór tak długo czekał na dotarcie do pierwszego miejsca (oczywiście licząc te, którym to się w końcu udało).
2. SMUTEK - Słodki Całus Od Buby
płyta: "Między 1 a 7" (2012) [choć muszę się przyznać, że... jeszcze nie znam tej wersji ]
data wydania singla: utwór nie wydany na singlu
debiut: notowanie 328 (14.03.2010)
staż: 38 tygodni
max: 1 (4 razy)
1297 punktów
kariera: 8 - 1 - 1 - 1 - 3 - 3 - 5 - 9 - 16 - 22 - 31 - 33 - (5 tygodni przerwy) - 39 - 33 - 34 - 41 - 19 - 13 - 8 - 7 - 3 - 3 - 1 - 3 - 3 - 2 - 8 - 7 - 7 - 12 - 14 - 14 - 24 - 32 - 41 - 46 - 44 - 50
okoliczności
Mój pierwszy kontakt z zespołem Słodki Całus Od Buby to rok 2009, kiedy to po raz pierwszy udałem się do Łodzi na Ogólnopolski Studencki Przegląd Piosenki Turystycznej Yapa. Wtedy to po raz pierwszy usłyszałem na żywo utwór "Smutek", jak i również wiele innych, tj. "Równoległe", "Raz do roku" itd. Był to również mój pierwszy kontakt z zespołem Cisza Jak Ta (m.in. z utworami "Nadzieja", "W naszym niebie" czy "Kołysanka dla..."). Wcześniej mój kontakt z poezją śpiewaną i piosenką turystyczną ograniczał się do siedzenia przy ogniskach, na których była obecna gitara, bądź - bardziej sporadycznie - do uczestnictwa w śpiewankach. Gatunki te traktowałem trochę pobłażliwie i nie do końca do mnie one trafiały, a sztuki grania na gitarze uczyłem się głównie na utworach w klimatach rockowych. Ten wyjazd odmienił moje postrzeganie tych gatunków, powodując że wreszcie odnalazłem w tej muzyce coś swojego.
Aż dziw bierze w jak bardzo naturalny sposób zanurzyłem się w tę muzykę. Pierwsza była Cisza Jak Ta, płyta "Chwile" i utwór "W naszym niebie". To co się wówczas działo w moim życiu sprzyjało odbiorowi muzyki tego zespołu, szczególnie w wakacje 2009, kiedy to pierwszy utwór z tych klimatów znalazł się na szczycie mojej listy ("Kołysanka dla..."). Gdy letni czas zakochania przeszedł w jesień, przyszedł czas na Słodki Całus Od Buby. Poznawanie dyskografii tego zespołu było bardzo kojące i chyba trudno sobie wyobrazić muzykę, w której byłbym w stanie się wówczas lepiej odnaleźć. W poezji i w muzyce rzadko się zdarza, że każde słowo tak mocno odzwierciedla rzeczywistość i jest tak bardzo pomocne w jej udźwignięciu. Do dziś chętnie słucham tych utworów, ale ciężko jest mi na nowo przeżyć te emocje, które towarzyszyły mi w tamtym czasie.
Minęła jesień, zima i... nadeszła kolejna Yapa. Zespół Słodki Całus Od Buby znów na niej grał i była to dla mnie druga okazja do zobaczenia ich na żywo. Ten występ w sposób szczególny utkwił mi w pamięci. Zaczęli od utworu "Ogień i dym", który usłyszałem wówczas po raz pierwszy. Później były "Równoległe", a następnie (być może nie od razu) trzy utwory: "Smutek", "Przyda się taka chwila" i "Spadająca gwiazda" (być może w innej kolejności). Dwa ostatnie słyszałem po raz pierwszy. Chyba przy połowie tych utworów (jeśli nie przy wszystkich) przeszły mnie ciary i siedziałem słuchając ich z zapartym tchem... Z pewnością był to najlepszy koncert Słodkiego Całusa na jakim byłem (pomimo, że byłem później jeszcze dwukrotnie na ich pełnowymiarowych występach w warszawskich klubach i obydwa te koncerty były znakomite).
Po tamtej Yapie znalazłem w sieci utwór "Smutek", co poskutkowało debiutem w pierwszej dziesiątce. Było to pamiętne notowanie, w którym pojawiły się również utwory "Szlakiem pór roku" i "Kamienie" zespołu Myśli Rozczochrane Wiatrem Zapisane, który występował wtedy w konkursie. Już tydzień później "Smutek" był na szczycie listy. Na ten okres przypadły dwa smutne wydarzenia w moim życiu: śmierć babci i katastrofa Smoleńska (która miała dla mnie pewien dodatkowy wymiar, na szczęście nie związany ze śmiercią kogoś z bliskich). Później nastał czas Open'era i "Smutek" wypadł z listy, ale w wakacje powrócił. I znów był na szczycie, tym razem w tym tygodniu, który już nieraz określałem mianem najwspanialszego w moim dotychczasowym życiu. Z tamtym okresem wiąże się też pewne bardzo osobiste skojarzenie z tym utworem, którego nie będę tutaj przytaczać.
Traktuje on o... smutku, ale jest to dość łagodna forma smutku, wynikającego trochę z niespełnienia, trochę z niemożności pełnej samorealizacji. Jest to smutek dający nadzieję, bo pewnie gdyby było inaczej ten utwór nie odniósłby u mnie tak wielkiego sukcesu.
okoliczności
Gdy "Smutek" spadł z pierwszego miejsca po trzech tygodniach na nim spędzonych, ustąpił miejsca "Just Breathe". Kto by wówczas przypuszczał, że na szczycie zmieniły się dwa największe utwory w historii listy...? 11 tygodni z rzędu w pierwszej dwójce to najlepszy taki wynik w historii listy. Ale tajemnica sukcesu "Just Breathe" tkwi w tym, że utwór ten spędził na liście aż 40 tygodni - o 2 tygodnie więcej niż "Smutek" i o 7 tygodni dłużej niż "Summers Lost" i "All Nightmare Long" (ponadto o 6 tygodni dłużej niż zwycięzca zeszłorocznego podsumowania - "Someone Like You" i o 10 tygodni dłużej niż domniemany zwycięzca tegorocznego podsumowania). Jaki był przepis zespołu Pearl Jam na długowieczność? Zadecydował splot szczęśliwych okoliczności. Najpierw było ogólne zachwycenie utworem, które poskutkowało wcześniej wspomnianym rekordem, później nadszedł Open'er, na którym szczęśliwym trafem zespół Pearl Jam występował. Wykonanie tego utworu na żywo spowolniło jego starzenie się. Wprawdzie awans bezpośrednio po tym znakomitym i pamiętnym występie był skromny, bo tylko o 4 pozycje, ale wspomnienie pozostało i bardzo ciężko było mi rozstać się z tym utworem. Nie ułatwiała mi zadania LP3, gdzie "Just Breathe" pojawił się trzy tygodnie przed debiutem u mnie, był na szczycie o jeden tydzień dłużej i opuścił listę pod koniec października - trzy tygodnie wcześniej niż u mnie. W sumie więc i tam był 40 tygodni (raz w poczekalni). "Just Breathe" wiele też zyskał dzięki obejrzeniu przeze mnie filmu "Into The Wild", w którym wprawdzie tego utworu akurat nie było, ale były inne, utrzymane w podobnych klimatach. Co więcej, utwór ten pojawił się w ścieżce dźwiękowej filmu "Life as We Know It", który wprawdzie obejrzałem dopiero w tym roku, ale z pewnością utwór wpłynął pozytywnie na jego odbiór.
Co do samego zespołu, wobec faktu, że dotychczas w pierwszej dziesiątce pojawili się tacy, a nie inni wykonawcy, obecność Pearl Jam z pewnością nie jest zaskoczeniem. To kolejny bardzo ważny dla mnie zespół, który łączy moje dwie główne muzyczne inspiracje sprzed lat: muzykę kojarzoną z Trójką, gdzie Pearl Jam od wielu lat gościł i dzięki której po raz pierwszy zetknąłem się z muzyką tego zespołu i zostałem jego wielkim fanem. Do dziś ciary przechodzą mnie przy "Given To Fly", a koncertowe wykonanie tego utworu było jednym z moich ulubionych fragmentów open'erowego występu. Ten zespół od lat był gwarantem świetnej muzyki i każdy kolejny utwór w jego wykonaniu przypadał mi do gustu. Drugą muzyczną inspiracją, którą mam na myśli, jest muzyka rockowa spod znaku jakości dawnego Rock Radia Mazowsze i audycji Active Rock Show, gdzie oczywiście Pearl Jam jest jednym z najbardziej wpływowych zespołów (w szczególności mam na myśli gatunek post-grunge, w którym doskonale odnajdywałem siebie na początku ubiegłej dekady). Konkluzja powinna być taka, że Pearl Jam jest najważniejszym zespołem mojego życia, ale ograniczę się jedynie do stwierdzenia, że jest jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych, a w moim topie wszech czasów z pewnością znalazłoby się miejsce nie tylko dla "Black" i "Alive", które biłyby się o zwycięstwo.
Podsumowanie 400 notowań
