okoliczności
To nie przypadek, że właśnie ten utwór był największym przebojem Alter Bridge na mojej liście. Drzemie w nim ogromna dawka energii i pod tym względem jest doskonałym reprezentantem płyty "One Day Remains". Szkoda, że nie pozwoliłem wejść na listę kawałkowi "Metalingus" - być może osiągnąłby podobny wynik. Poznałem go przez internet, mniej więcej wtedy, gdy stało się jasne, że to on będzie drugim singlem z "One Day Remains". Tym samym był to jeden z pierwszych utworów, które dostały się na listę zanim zyskałem możliwość słuchania ich na co dzień w formacie mp3. A już na pewno był to pierwszy utwór, który przebił się w ten sposób tak wysoko. Na szczęście krótko po jego debiucie posiadłem płytę "One Day Remains", dzięki czemu błyskotliwa kariera tego utworu stała się faktem. Pod względem tygodni spędzonych na szczycie ustępują mu do dziś tylko dwa utwory ("The End Of The World" The Cure i "A Little Piece Of Heaven" Avenged Sevenfold - obydwa lokują się w podsumowaniu na niższych pozycjach). W zeszłym roku zrównał się z nim inny utwór Alter Bridge - "Ghost Of Days Gone By".
W zeszłym roku w czerwcu miałem okazję usłyszeć ten utwór na żywo na Ursynaliach. Poszedłem na tamten koncert nieprzygotowany, po dłuższej przerwie od ostatniego przesłuchania płyty "One Day Remains". Muszę się przyznać, że w pierwszej chwili nie rozpoznałem tego utworu w jego wersji na żywo, pomimo że jego tekst znam doskonale od wielu lat... Zresztą z tekstami Alter Bridge już tak jest, że dosyć mocno zapadają w pamięć, głównie za sprawą pozytywnych emocji i nadziei, którą niosą. "Find The Real" jest na to jednym z najlepszych przykładów.
Well it seems I've finally
Thought of everything
I want to love
I want to feel
Find peace
Find the real
14. PRIVATE HELL - Alice In Chains
płyta: "Black Gives Way To Blue" (2009)
data wydania singla: utwór nie wydany na singlu
debiut: notowanie 320 (17.01.2010)
staż: 27 tygodni
max: 2
1077 punktów
kariera: 23 - 9 - 2 - 4 - 5 - 4 - 3 - 4 - 3 - 3 - 4 - 4 - 7 - 7 - 4 - 6 - 6 - 4 - 7 - 11 - 14 - 20 - 22 - 20 - 29 - 35 - 40
okoliczności
Alice In Chains jest dla mnie zespołem szczególnym. Mój pierwszy kontakt z nimi sięga lat 2003/2004, kiedy to dość często zdarzało mi się słuchać Rock Radia Mazowsze (dzięki niemu poznałem m.in. takie szlagiery jak "Would?" czy "Man In The Box"). Kolejnym etapem mojego zbliżenia z nimi było kupno płyty z największymi przebojami (to był jeszcze czas, kiedy komputer służył mi głównie do grania w gry), co dokonało się bodajże w 2004 roku. Później nabyłem jeszcze płytę "Dirt" - jedno z najwybitniejszych dzieł muzycznych w historii (to były już czasy liceum, zapewne rok 2005). W czasach gdy dotarły do mnie nieskończone zbiory internetu przeżyłem jeszcze fascynację "Jar Of Flies" oraz - w trochę mniejszym stopniu - "Alice In Chains" i "MTV Unplugged" (2007). Płyta "Black Gives Way To Blue" spadła więc na mnie w najbardziej odpowiednim momencie. Przynajmniej nie czekałem na nią tak długo, jak ci, którzy przeżywali wraz z zespołem jego dole i niedole (z wyraźnym akcentem na to drugie).
"Private Hell" jest jedynym utworem w pierwszej dwudziestce podsumowania, który nie doszedł do pierwszego miejsca listy. Swoją wysoką pozycję zawdzięcza przede wszystkim temu, że 18 tygodni z rzędu utrzymywał się w pierwszej dziesiątce. Co ciekawe, tylko dwa utwory osiągnęły lepszy wynik, a inne dwa - wynik identyczny. Trzy z tych czterech uplasowały się na miejscach 9-13 w podsumowaniu, a czwarty - na 28 i był to najwyżej notowany utwór Myśli Rozczochranych - "Anioł zielony". Dużo to mówi o charakterystyce utworów z miejsc 1-8.
Może jeszcze kilka słów o samym utworze. Jeden z moich faworytów na bardzo wyrównanej płycie, choć na początku był tylko "cichym faworytem". Trochę czasu przekonywałem się do niego zanim wszedł na listę. A wejście jego było wejściem smoka - już po dwóch tygodniach osiągnął swoją najwyższą pozycję. Inna sprawa, że był to dla mnie bardzo ciężki okres, kiedy to sam przeżywałem swoje prywatne piekło...
13. CONVERSATION 16 - The National
płyta: "High Violet" (2010)
data wydania singla: utwór nie wydany na singlu
debiut: notowanie 340 (6.06.2010)
staż: 27 tygodni
max: 1 (3 razy)
1086 punktów
kariera: 42 - 7 - 4 - 1 - 1 - 1 - 2 - 2 - 2 - 3 - 2 - 2 - 3 - 7 - 7 - 8 - 10 - 10 - 4 - 10 - 14 - 23 - 28 - 18 - 17 - 27 - 36
okoliczności
Ostatni raz miałem okazję pisać o tym zespole 81 pozycji temu, a więc... ponad rok temu Wtedy jednak skupiłem się na utworze "Sorrow". "Conversation 16" był moim faworytem na "High Violet" od pierwszego przesłuchania płyty. Wtedy jednak nie mogłem przypuszczać, że odniesie aż tak wielki sukces. Na początku 2010 roku jedyne co wiedziałem o The National, to że taki zespół istnieje i że według last.fm mógłby mi się podobać. Motywacją do zapoznania się z ich muzyką był singiel "Bloodbuzz Ohio" zapowiadający płytę "High Violet" oraz plotki o tym, jakoby mieli pojawić się na Open'erze 2010 (do czego jednak ostatecznie nie doszło). Zacząłem od płyty "Boxer", która chwyciła nadspodziewanie szybko. Później wszystko posypało się lawinowo. Kulminacja przypadała na czerwiec 2010, kiedy to słuchałem The National nałogowo. Ten stan rzeczy utrzymywał się aż do samego Open'era, w przygotowaniu do którego przeszkodził mi właśnie zespół The National.
Muzyka The National odegrała kluczową rolę w kolejnych miesiącach mojego życia. Zawsze była gdzieś w tle. Najpierw w wakacje, kiedy to przez długi okres czasu w ogóle nie słuchałem muzyki. Trochę w mniejszym stopniu na jesieni, kiedy chcąc nie chcąc musiałem odpocząć od tego, co muzyka The National mogła jedynie we mnie wzniecić. Później nadszedł czas, w którym zespół The National był jednym z nielicznych anglojęzycznych zespołów, które zdarzało mi się słuchać. Kulminacją tamtego okresu był znakomity koncert w Stodole, który spełnił moje marzenie z czerwca poprzedniego roku. Koncert ten przekreślił tym samym sens mojego wyjazdu na Open'era w roku 2011 (The National wtedy właśnie tam zawitał).
Mimo wszystko The National zawsze będzie mi się kojarzył z Open'erem. Wyrazem tego jest choćby fakt, że właśnie w 2010 roku miał miejsce jedyny taki przypadek, że w notowaniu open'erowym na szczycie listy był wykonawca, który na Open'erze nie występował (przynajmniej na terenie festiwalu, bo w naszym miejscu wypadowym słuchaliśmy tego zespołu bardzo często). Był to właśnie utwór "Conversation 16", którego czas liderowania przypadł właśnie na koniec czerwca i lipiec 2010. Od tych wakacji The National kojarzy mi się z czymś jeszcze, ale... podsumowanie tego okresu nie obejmuje, więc nie będę o tym pisać
Wraz z 13 miejscem kończy się strefa, w której często pojawiały się utwory słyszane przeze mnie na żywo. Teraz już trzeba będzie bardzo długo czekać na kolejny taki utwór.
Warto też dodać, że "Conversation 16" zajmuje drugie miejsce w klasyfikacji, o której pisałem przy okazji miejsca 14. W pierwszej dziesiątce utrzymywał się przez 19 tygodni.
12. SIT AND WONDER - The Verve
płyta: "Forth" (2008)
data wydania singla: utwór nie wydany na singlu
debiut: notowanie 248 (31.08.2008)
staż: 27 tygodni
max: 1 (1 raz)
1091 punktów
kariera: 20 - 13 - 4 - 2 - 2 - 3 - 2 - 2 - 2 - 2 - 1 - 5 - 5 - 4 - 4 - 7 - 7 - 10 - 9 - 13 - 10 - 16 - 21 - 24 - 29 - 31 - 38
okoliczności
Chyba już zawsze The Verve będzie mi się kojarzył przede wszystkim z początkami mojego obcowania z muzyką rozrywkową, a więc z końcówką lat 90-tych, czyli z okresem, kiedy triumfy święcił ich najbardziej znany album "Urban Hymns". Pamiętam czasy, gdy na Liście Przebojów Trójki gościł ich największy przebój - "Bitter Sweet Symphony" - choć akurat wtedy utwór nie przykuł mojej uwagi. Gdyby pojawił się kilka tygodni później z pewnością by ją przykuł, bo znałem już wtedy doskonale wszystkie utwory z każdego notowania wraz z miejscami, na których gościły. Później nadeszły czasy "Lucky Man" i ten utwór pamiętam już doskonale, pomimo że jego osiągnięcia były znacznie uboższe. Do płyty "Urban Hymns" wróciłem dzięki niezawodnemu Rock Radiu Mazowsze, w którym to bardzo często puszczane były takie utwory, jak choćby "Bitter Sweet Symphony", czy "Sonnet".
Z pewnego punktu widzenia płyta "Forth" przeszła zupełnie niezauważalnie. Z dzisiejszej perspektywy można postrzegać ją jako efemerydę, bo jak inaczej postrzegać dzieło zespołu, który przez 8 lat nie istniał w ogóle, później reaktywował się na dwa lata, by w 2009 znów zawiesić działalność. Niemniej jednak była to płyta wybitna, o czym świadczy choćby fakt, że w moim podsumowaniu płyt 2008 roku znalazła się ona na samym szczycie. "Sit And Wonder" był pierwszym utworem, który wpadł mi w ucho i bezpośrednio przyczynił się do sięgnięcia po płytę "Forth". Na liście trafił na sprzyjający okres, ale przez długi czas nie mógł się wdrapać na szczyt. 6 tygodni na drugim stopniu podium to z pewnością pod tym względem jeden z najlepszych wyników w historii listy. Tamten czas sprzyjał śrubowaniu wyników na liście, o czym świadczy fakt, że w podsumowaniu przed "Sit And Wonder" znalazł się utwór, który był na szczycie przez dwa pierwsze tygodnie pobytu "Sit And Wonder" na drugim miejscu oraz utwór, który zdetronizował "Sit And Wonder" w połowie listopada.
okoliczności
To chyba pierwszy utwór spośród prezentowanych w tym podsumowaniu, o którym mogę śmiało napisać, że widziałbym go na miejscach medalowych. Jeśli by założyć, że zwycięzcą jest najwyżej notowany utwór zespołu, który zdobył łącznie najwięcej punktów, to byłby nim właśnie "Summers Lost". O ile debiutancka płyta Hurt była idealna do słuchania w całości, to jej następczyni zapisała się w mojej pamięci przede wszystkim za sprawą pojedynczych utworów (oczywiście nie znaczy to, że w całości nie słuchało się jej świetnie). "Summers Lost" pojawiło się na mojej liście stosunkowo późno. Chyba nawet byłem dosyć mocno spóźniony względem innych użytkowników forum, na którym w tamtym czasie publikowałem moją listę. Debiut nastąpił w niezbyt sprzyjającym momencie - w trakcie wakacji, które prawie w całości spędziłem poza domem. Przełom nastąpił pod koniec sierpnia, kiedy to wróciłem do Warszawy w celu zaliczenia sesji. Napisałem wtedy w komentarzu do listy:
Cytat:A numerem jeden jest w tej chwili... No właśnie, to jest na pewno spore zaskoczenie. Nie wierzyłem, że uda im się jeszcze powrócić do dawnej formy, ale znowu mnie zaskoczyli... I w dodatku ten utwór, który tak pięknie komponuje się z tą porą roku. Uwaga, uwaga!!! Numerem jeden jest w tym tygodniu bezapelacyjnie "Summers Lost" - kolejny numer jeden zespołu Hurt na mojej liście!
Jak teraz przywołuję sobie w pamięci tamten czas, to przed oczami pojawia mi się Jura Krakowsko-Częstochowska i myśli, które chodziły mi po głowie w czasie przemierzania któregoś z tamtejszych szlaków. Faktycznie, wróżyłem wtedy zespołowi Hurt rychły koniec dominacji, która trwała na mojej liście od końca 2006 roku. Inna sprawa, że wtedy przewijały mi się też przez głowę myśli o rezygnacji z układania listy. Jak widać zarówno jedno, jak i drugie totalnie rozminęło się z rzeczywistością. "Summers Lost" był na szczycie listy przez cały wrzesień, przy czym końcówka września też była dla mnie wyjazdowa, ale mimo to utwór ten na zawsze będzie mi się nierozłącznie kojarzył z tamtą końcówką lata. Zresztą czy w przypadku tego utworu można sobie wymarzyć lepsze skojarzenie?
To feel the weight of summers lost
I'd love to have you here
And all the times we've ever crossed
It was just to keep you here
I chyba tym większa jest waga tych słów, jeśli uwzględni się fakt, że nigdy nie odnosiłem ich do jakiejś konkretnej osoby. One same, wraz z rewelacyjną warstwą muzyczną tego utworu, miały wystarczającą siłę wyrazu. Podobnie zresztą było z utworami z płyty "Vol. 1" - tymi poznanymi przed pierwszym przesłuchaniem płyty, jak i również z tym właśnie pierwszym odsłuchem, o którym pisałem przy okazji utworu "Danse Russe". Z tamtego opisu (i chyba z innych też) można jednak wywnioskować, że z tym moim bezosobowym odbiorem w przypadku zespołu Hurt bywało różnie.
Podsumowując... Czas, w którym słuchałem zespołu Hurt w dużych ilościach był dla mnie czasem niezwykle burzliwym pod względem emocjonalnym. Rzeczy, które działy się wówczas w moim życiu wydają mi się w tej chwili niezwykle odległe. Zapewne nawet gdybym chciał, nie udałoby mi się tego powtórzyć. Potrzeba stabilności (zarówno finansowej, jak i emocjonalnej) oddziałuje na mnie już tak mocno, że nie zniosłaby braku, jaki wtedy znosiła...
PS. We wrześniu 2008 przez dwa tygodnie na dwóch pierwszych miejscach listy były utwory z miejsca 11 i 12 podsumowania
Podsumowanie 400 notowań
Wtedy jednak skupiłem się na utworze "Sorrow". "Conversation 16" był moim faworytem na "High Violet" od pierwszego przesłuchania płyty. Wtedy jednak nie mogłem przypuszczać, że odniesie aż tak wielki sukces. Na początku 2010 roku jedyne co wiedziałem o The National, to że taki zespół istnieje i że według last.fm mógłby mi się podobać. Motywacją do zapoznania się z ich muzyką był singiel "Bloodbuzz Ohio" zapowiadający płytę "High Violet" oraz plotki o tym, jakoby mieli pojawić się na Open'erze 2010 (do czego jednak ostatecznie nie doszło). Zacząłem od płyty "Boxer", która chwyciła nadspodziewanie szybko. Później wszystko posypało się lawinowo. Kulminacja przypadała na czerwiec 2010, kiedy to słuchałem The National nałogowo. Ten stan rzeczy utrzymywał się aż do samego Open'era, w przygotowaniu do którego przeszkodził mi właśnie zespół The National.
