Post: #1

Czas na mój ósmy top, zorganizowany po całkiem sporej przerwie w porównaniu do poprzednich.

Tym razem zająłem się jednym z najbardziej urokliwych projektów jakie zostały stworzone przez człowieka, a konkretnie przez trójkę przyjaciół ze Szkocji w 1979 roku. Elizabeth Fraser, Robin Guthrie i Simon Raymonde uformowali swój pierwszy zespół na fali popularności muzyki post-rockowej, ambientowej, gotyckiej czyli ogólnie pojętych ''brzmień z ciemnej strony mocy''. Mieli jednak jeden atut, który wręcz kazał zwracać na siebie uwagę i pozwolił na podpisanie kontraktu z raczkujące wtedy wytwórnią 4AD, której to na przestrzeni lat wyrobili opinię jednej z najbardziej wpływowych marek an rynku. Tym nieocenionym skarbem była Elizabeth Fraser, kobieta o równie zabójczym głosie, jak i najbardziej przejmującym spojrzeniu w show-pfu-businessie. Dziewczyna szalona, nieco roztrzepana, która na pomysł wokali w tradycyjnym tego słowa znaczeniu zanosiła się śmiechem. Zamiast tego wolała swój i tak już pokręcony szkocki akcent wzbogacać przez mnóstwo obcojęzycznych słów, nucić czasem jak wokalistka Dead Can Dance (glossolalia), a jej niepodrabialną cechą numer jeden był własny, wymyślony język, którego w przedziwny sposób używała w znamienitej większości nagrań grupy. To właśnie za sprawą jakości i sposobu śpiewania Cocteau Twins stało się grupą kultową. Jakby tego mało, mieli też szczęście wystąpić w prime-time spektaklu ''dream pop'', gdzie grali główne role. To oni stworzyli przejmujące kombinacje, łącząc gotyk z popem, punk z operową precyzją i powolny, zwykle nużący ambient z duchem ethereal wave i gitarowym, odurzającym shoegazerem. Nie wypierali się fascynacji Sex Pistols, Joy Division, Kate Bush czy Siouxsie And The Banshees. Z każdego z tych artystów wyrywali to, co dla nich najcenniejszego i stali się istnym perpetuum mobile alternatywnej sceny lat 80, zostawiając swoje wzorce daleko z tyłu. Według ogólnie pojętych prawd historycznych, mówi się, że koronacja władców nastąpiła dwa razy. W 1984 roku w momencie wydania krążka ''Treasure'', płyty skupiającej najbardziej romantyczne i tajemnicze imiona świata oraz w 1990 roku, gdy krążek ''Heaven Or Las Vegas'' jako pierwszy w historii 4AD wkroczył do brytyjskiej 10-tki list przebojów. Założyciel 4AD, Ivo Russel powiedział, że ''this album is pure supernatural, it's declaration of beauty. The best record 4AD ever released".
Pojęcie piękna było podstawą istnienia Cocteau Twins. W przeciwieństwie do fanów innych, pewnie bardziej popularnych, kasowych i znanych zespołów, miłośnicy CT na pytanie ''Jak gra CT?'' nie odpowiedzą, że świetnie, że dają czadu, że są zajebiste i wzruszający w swoich pompatycznych, pisanych za grube pieniądze balladach. Piosenki CT są po prostu piękne. To piękna muzyka. Słyszeliście chyba pojęcie ''beautiful noise"? I na tym polu Liz, Robin i Simon mają coś do powiedzenia.

A jak to wszystko ma się do mnie?

Porusza moją muzyczną wrażliwość, co nie jest tak proste. Przecież nawet większość piosenek na DLP to rzeczy oddziałujące na mnie w zupełnie inny sposób. Daje mi mnóstwo osobistej, wewnętrznej przyjemności. Maluje w głowie nieprzejrzyste, rozlane i rozmyte, ale pełne życia i kolorów obrazy, w które chciałoby się zatopić i tkwić bez końca. To muzyka działająca na wyobraźnie i pozwalająca jej pracować (jak i większości zmysłów) na wzmożonych obrotach.
Granie ciężkie, nie zawsze łatwo przyswajalne. Ale nie ma nic za darmo. W Cocteau Twins trzeba się wkręcić, dać sobą zawładnąć, uzależnić się, co nie zawsze jest bezpieczne....ale wszyscy fani muzyki są chyba hedonistami, czyż nie?

Cocteau Twins znam już pewien czas, dziękuję im, że teraz wrócili do mnie jak bumerang i dali inspirację do stworzenia topu 40 ich najlepszych nagrań, z którego mam nadzieję nie tylko ja będę miał pożytek.

Zaczynamy już całkiem niedługo! Mam skrytą nadzieję, że znajdę sobie chociaż jedną bratnią duszę, którą ten top zainteresuje Oczywiście będą linki, może nawet jakieś (na pewno!) słowa od autora.