Post: #4

Wygląda mi na to, że tą płytą a także innymi ostatnimi nagraniami (gdzieś gościnnie) sanah uciekła z rejonu bubblegum popu stanowczo w stronę... artpopu? Poezji śpiewanej? (wszak tutaj to Edgar Allan Poe)

Jeśli 357 nadal będzie ją ignorował, to przebije nawet Trójkę ignorującą Lady Gagę (bo jednak z Bennettem i Cooperem ja grali) i będzie można to wytłumaczyć jedynie jakąś osobistą niechęcią redaktorów.

Martwi mnie jedynie zbytnia balladowość tej płyty: co by nie mówić, tamte piosenki choc bywały głupie czy naiwne, były jednak lekkie i przyjemne. A tutaj to już robi się taka trochę Sztuka, za mało radosnej lekkości.