Post: #9

Przesłuchałem w końcu album... No i cóż. Chyba ostatecznie pożegnaliśmy się z brytyjskimi Arctic Monkeys na rzecz wpływów amerykańskich. Odnoszę wrażenie, że o ile poprzednią płytą odbili się po lekkim kryzysie (bardziej komercyjnym niż muzycznym), to przez tą baaaardzo spadną.
To, co najbardziej rzuca mi się w uszy, to... ogromny smutek. Na poprzedniej płycie bywało sentymentalnie, ale nie było tak dołująco. Tutaj - niestety tak jest. Mam nadzieję, że członkowie zespołu nie są w jakiejś ogromnej depresji - bo tak właśnie brzmią... Muszę jeszcze dokładnie przeanalizować teksty, na razie skupiałem się tylko na melodiach.
Może to wszystko przez poczucie, że jakaś epoka się kończy, a my się starzejemy i nasza młodość - jak i muzyczna niewinność Małpek - już się nie wróci...
To dość spójna płyta, nie uważam, że jest zła, ale... No cóż. Nie tego oczekiwałem po czterech latach czekania.