RE: Arctic Monkeys - AM
Słucham płyty i piszę:
Mam wrażenie, że o ile na Humbug znaleźli perfekcyjną miarkę, która odmierzyli idealne proporcje, tworząc kilka z najlepszych numerów w swojej karierze, to na "AM" świadomie (lub nie) zrezygnowali z jakiejkolwiek dwuznaczności w obrębie poszczególnych kompozycji. Po drodze było jeszcze "Suck It and See", czyli powrót na zielone łąki Wielkiej Brytanii i chyba ten wariant wolałbym widzieć w użyciu. Bo jednak AM to zespół z UK, a ich self-titled trochę ich z tej narodowości obrywa, kradnie im ducha i serce. Początek płyty ustawia wszystko - po znanych nam singlach następuje ich powielenie. We semi-balladowym "One for the Road", podobnie jak w "Do I Wanna Know?", mamy te same zawodzące chórki J.Homme'a i dosyć bezbarwną linie melodyjną (perkusja za to miło stuka), natomiast przesterowe "I Want It All" oferuje dokładnie te same przeżycia, co "R U Mine", tylko w nieco bardziej bezkształtnej formie. W ten układ wzajemnych powiązań wkrada się jeszcze z początku niepokojąca "Arabella", lecz i ona szybko zamienia się w osiedlowy rock n roll z jednym akordem w tle. Na szczęście dobry middle-eight ratuje ten numer przed kompletnym zapomnieniem. Najlepszy na pierwszej stronie albumu (że użyję takiego staroświeckiego określenia) jest "No. 1 Parthy Anthem" - wbrew pozorom niemający wiele wspólnego z muzyką imprezową. To urocza ballada z nienachalnym Beatlesowskim filtrem nałożonym na końcową produkcję, a jednocześnie zerkająca gdzieś w kierunku piano-rockowych standardów z lat 60. i 70. Drugą stronę rozpoczyna kolejna ballada, "Mad Sounds". Osadzona na organach Hammonda ma poza tym niestety niezbyt wiele do zaoferowania i brzmi raczej jak wersja "bare" jakiejś innej piosenki. Popowa chwała nie zstępuje na album nawet pomimo użycia w refrenie ucho-lubnego "ulalala ulalala uuuu". Ogniem armatnim wypala dopiero "Fireside". Kapitalna sekcja rytmiczna, galopująca melodia i westernowskie pościgi. Gdyby jeszcze jakoś bardziej zaznaczyć refren, to byłaby naprawdę świetna rzecz. W tym towarzystwie singiel "Why'd You Call Me When You're High" brzmi dosyć obco i nie na miejscu, ale ponieważ to bardzo dobra rzecz niezależnie od kontekstu, to nie przewiduję punktów ujemnych. Dobre wspomnienia wracają ponownie przy "Snap Out of It", zawadiackiej kompozycji rodem z drugiej płyty grupy. Refren układa się trochę niczym..."Two Hearts" Kylie Minogue, ale czuć, że to numer z jajem, spójny, bez "Jesteś Gwiazdorem-naleciałości) i ciekawie zaaranżowany (gdzieś głęboko słychać nawet melotron). Pozytywnie wypada też "Knee Socks" ze współpracującymi ze sobą niczym Norweżki przeciwko Justynie Kowalczyk na narciarskich trasach basem i perkusją. Trochę wadzi mi wtrącony zupełnie od czapy mostek, ale cała reszta utrzymuje "AM" ciut powyżej jej dotychczasowej średniej. I jeszcze "I Wanna Be Yours" na finał. Z gitarą prowadzoną nieco pod melodię - i tu znów trzy kropeczki wyczekiwania - "Loverman" The Bad Seeds. To bardzo sympatyczne skojarzenie, pomimo iż rozcieńczony poli-wokalami refren nieco rozstraja ogólne wrażenie. Sabatu czarownic nie doświadczymy, za to jakiś krytyk znów ich tutaj posądzi o inspiracje r'n'b.
Nierówna to płyta. Pisałem powyższy track-by-track na bieżąco i oczywiście z 3-4 razy jeszcze będę musiał przedrzeć się przez "AM", aby dojść do konkretnych wniosków, lecz już mniej więcej wiem, gdzie ta przeprawa sprawi mi najwięcej problemów. Bo z tym LP jest trochę tak, jak z jego okładką. Jest czarno-biały, mało emocjonujący, raczej spokojny. A gdy nawet ktoś przyłoży gitarą po głowie, to brzmi to płytko i przewidywalnie. Pierwsze wrażenie w muzyce da się zmyć jednym udanym odsłuchem, ale jak na razie ustawiłbym ten album na przedostatnim miejscu w ich dyskografii, tuż przed debiutem.
Call it performance, call it art/I call it disaster if the tapes don't start.
|
