O nowościach:

W tym miesiącu tylko trzy, ale to przede wszystkim przez sesje i słuchanie starych płyt do innego mojego topu.

MY CHEMICAL ROMANCE - DESOLATION ROW

My Chemical Romance wracają! Na razie tylko nowym singlem. Jest to przeróbka piosenki Boba Dylana „Desolation Row” na potrzeby filmu „Watchmen”. I oczywiście nie zawodzą, bo jak na cover, to trzeba przyznać, że jest to piosenka zagrana w porywający sposób. Z jednaj strony słyszymy, że jest to utwór Chemical, a z drugiej nie można oprzeć się wrażeniu, że zespół zaczerpnął wiele z punkowej energii lat siedemdziesiątych. Sex Pistols to chyba najbardziej wyraźne porównanie. Nagranie zrobione jest tak, że czuć w nim brud realizacyjny, a to też od razu kojarzy się ze starymi czasami, zarówno Dylana jak i punku. Do tego wszystkiego fajna solówka z fajnym wejściem.
W teledysku też wypadają świetnie. Jako punkowy grają dla punkowej publiczności. I chyba pierwszy raz wygląda to tak, że czuć tą energię też w teledysku. Najlepiej wychodzą sceny, w których publiczność bije się z policją.

PRODIGY – OMEN

Prodigy jeszcze raz! A czemu nie? Kiedyś byli jednym z najbardziej popularnych zespołów na świecie. Płyta „Fat Of The Land” jest znana praktycznie wszystkim. Nie będę ukrywał, że jestem fanem zespołu. Prodigy to coś więcej niż tylko dzikie elektroniczne dźwięki. Wiem, że są i tacy, którzy nigdy nie zaakceptują takiego grania, ale biorąc pod uwagą tylko same zasługi zespołu dla współczesnej sceny muzycznej, można od razu zaryzykować stwierdzenie, że Ci, którzy ich nie cenią bardzo się mylą. Nowa płyta to powrót do styku z połowy lat dziewięćdziesiątych. Można nawet zaryzykować stwierdzenia, że jest to nawet takie połączenia najlepszego ich dzieła „Music for the Jilted Generation” ze wszystkimi mariażami muzycznymi, których dokonali na przestrzeni17 lat działalności muzycznej. 17 lat! Niesamowite strasznie dużo, kto by pomyślał. Z początki nie mogłem się do tego Omen przyzwyczaić, ale teraz słucham tego z wielką przyjemnością. I cały czas chodzi mi po głowie dzwoneczek z tej piosenki. Od razu przypomina mi się gra na ATARI „Arcanoid III” gdzie kulka, która odbijała się od kamiennych elementów miała podobny dźwięk.

WHITE LIES - FAREWELL TO THE FAIRGROUND

Dwie piosenki White Lies na mojej liście i to miesiąc po miesiącu. Tak, ale czy może myć inaczej, przecież to najwspanialsza płyta tego roku. Tutaj znaleźć by się mogło znacznie więcej piosenek z tego albumu. Sami muzycy zaskakują dojrzałością muzyczną i świadomością budowania utworu. Tutaj wszystko jest na czas i w odpowiednikach proporcjach. Utwór przebojowy, ale nie banalny. Refren wciągający, ale i jednocześnie przejmujący. Tak zresztą jak, każda kompozycja z albumu jest przejmująca i jednocześnie pobudza do zainteresowania tekstem utworu i wizualizacją tych emocji związanych ze słuchaniem tych utworów, które czasem są też fajnymi opowieściami. Bardzo podobają mi się też wszystkie cztery obrazki, które powstały do tego albumu. Każdy jest inny, ale łączą się w jedno całość, nie do końca tematycznie, ale pod względem klimatu i pewnego wyrazu artystycznego twórców. Jednocześnie świetni podkreślają muzykę i ich charakterystyczną twórczość. Oby więcej tak świetnych zespołów i muzyki w tym nowym roku!