SUNFLOWER BEAN - THERE'S A PART I CAN'T GET BACK

Piosenka „There's A Part I Can't Get Back” jest doskonałym przykładem na to jak mocno Sunflower Bean rozwinęli się na nowym albumie „Mortal Primetime”. Mamy do czynienia z zespołem wysoce świadomym miejsca, w którym się znajduje i kierunku, w jaki chce popchnąć konkretne nagranie. Surowy styl nagrania z niemal dosłownym cytatem z „Love Song” The Cure z miejsca przenosi słuchacza w brzmienia typowe dla połowy lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Zaś osobisty i charakter tekstu, w którym Julia Cumming rozlicza się z traumami przeszłości sprawia, że moje myśli biegną gdzieś w kierunku The Cranberries. Nie zmienia to jednak faktu, że piosenka jest absolutnie kwintesencją Sunflower Bean. Po prostu muzycy w genialny sposób potrafią układać muzyczne klocki i dzięki temu dodawać coś ekstra do swojej muzyki.


LANA DEL REY - BLUEBIRD

W takich piosenkach jak „Bluebird” Lana Del Rey pokazuje, że jej muzyka w wielu miejscach jest najzwyczajniej spójna z naturą i wydźwiękiem muzyki country. Może dla uproszczenia można to nawet bardziej nazwać klasycznym folkiem z pod znaku Dylana. Bo tutaj tak jak w wielu piosnkach Lany to Ona sama jest punktem centralnym. Akompaniament jest znaczącym dodatkiem, ale to właśnie cudowny głos Lany i jej niepowtarzalna ekspresja powoduje, że w miejsca zanurzam się w tej piosence. Opowieści o wolności ucieczce do przodu, znalezieniu własnego miejsca w świecie. Wracając jednak do początku. Mam wrażenie, że „Bluebird” z łatwością wpasowałby się na wcześniejsze albumu artystki. I nie jest to jak wieszczo jakiś szalony i karkołomny zwrot w stronę muzyki dola kowboi.


THE DARKNESS - I HATE MYSELF

Jeśli coś jest za bardzo skomplikowane, to nie koniecznie musi być dobre. W myśl takiej zasady The Darkness starają się niczego zbytnie nie komplikować. W „I Hate Myself” jest szybko, energicznie rockandrollowo i z przytupem. Pobrzmiewają tu echa muzyki lat siedemdziesiątych, a może i wcześniejszych, bo ja słyszę tu Chucka Berry’go. W gruncie rzeczy chodzi jednak o doskonałą zabawę i wprawienie nie tylko głowy, ale i nóżek w ruch. Oczywiście jest w tym odpowiadanie doza teatralnej przesady, która jest immanentną częścią estetyki zespołu. Skoro to wszystko działa to, po co to zmieniać.