HOLLY HUMBERSTONE - SLEEP TIGHT

Chociaż z każdym nowym nagraniem mam wrażenie, że poziom kolejnych piosenka Holly spada, to w przypadku „Sleep Tight” jest nieco inaczej, bo o ile sama kompozycja i przebojowość jest na odpowiednim poziomie, to bardzo wyczuwalny jest tutaj zmiana klimatu i energii, która skierowana jest teraz bardziej w stronę pop rockowej amerykańskiej muzyki z powiedzmy dziewięćdziesiątych lat. Zresztą teledysk inspirowany „Ironic” Alanis Morissette chyba nie jest tu przypadkiem. Dlatego doceniając „Sleep Tight” z pewnym rozrzewnieniem wspominam na przykład „Overkill”, gdzie Holly wnosiła tak dużo od siebie, a emocje były bardziej wyczuwalne. Tutaj jest trochę inaczej, co nie znaczy, że gorzej, bo w sumie ile można być smutnym, a przecież tak do końca to też nie jest całkiem wesoła piosenka.


FONTAINES D.C. - ROMAN HOLIDAY

W końcu przekonałem się do Fontaines D.C.! Zdawałem sobie sprawę z fenomenu tego zespołu, ale zwyczajnie brakowało czasu i chęci, by przysłuchać się tej muzyce dokładniej, tym bardzie, że pewne analogie do początku Editors czy White Lies, sprawiały, że nie koniecznie chciałem poznawać kolejny taki zespół. Tutaj jednak sprawa jest trochę inna. Zwłaszcza w „Roman Holiday” można usłyszeć dużo więcej, bo brzmieniowo gitary kierują moje myśli w stronę najlepszych brytyjskich gitarzystów jak Noel Gallagher czy Jhonny Marr. A w sumie Irlandczycy idą chyba jeszcze dalej, bo pewien klimat The Stone Roses jest tutaj również wyczuwalny. Tak szczera gitarowa muzyka musiała zwrócić moją uwagę. Zresztą cały album „Skinty Fia” jest doskonały i naprawdę szkoda byłoby go przegapić.

(Ten post był ostatnio modyfikowany: 15.08.2022 08:57 PM przez marsvolta.)

Po czwartkowym koncercie Pearl Jam poniedziałkowy występ Anti-Flag w Krakowie był przysłowiową wisienką na torcie. Od pamiętnego koncertu zespołu na festiwalu w Szczekocinach minęło już parę lat, a ja cały czas nie mogę zapomnieć tamtego niesamowitego występu, dlatego takiej okazji jak koncert pod nosem nie mogłem przegapić.

Od samego wejście czuć było klimat niezależnej imprezy, bo już przy skanowaniu biletów popsuł się skaner, a na wejściu z do klubu razem z obsługa siedział menażer zespołu, który chwalił się od ilu lat jeździ z chłopakami po świecie. Na sali stosunkowego niedużego klubu okazało się też, że przyszło w sumie stosunkowo niewiele osób. Ciężko mi powiedzieć ile dokładnie, ale było raczej luźno.

Koncert rozpoczął się od „Brandenburg Gate”, które zwykle rozpoczyna występy zespołu na tej trasie koncertowej. To taka piosenka idealna na start, aby móc trochę się rozgrzać przed szybszymi numerami, a na te nie trzeba było długo czekać. Od raz na początku wybrzmiał jeden z największych przebojów zespołu „The Press Corpse”, a potem „Trouble Follows Me” i „Hate Conquers All”. Ten ostatni wszyscy zgromadzeni przyjęli z ogromną satysfakcją, bo ten pierwszy singiel z ostatniego albumu zespołu „20/20 Vision” stał się z miejsca kolejnym ikonicznym hitem zespołu. Zdrowa i solidna dawka sprzeciwu i gniewu przeciwko politycznym idiotą. Jeszcze dobrze nie zdążyliśmy się pozbierać po tych wszystkich hitach, a już w zanadrzu czekały następne niezapomniane z przed lat „This Is the End (For You My Friend)” oraz jeden z ostatnich „The Disease”, mój absolutny faworyt z ostatniego albumu zespołu. Niesamowicie energiczny początek, po którym nastąpiła największa niespodzianka. Po raz pierwszy na żywo i właśnie w Polsce w Krakowie zespół wykonał nowy kawałek „LAUGH. CRY. SMILE. DIE.”. Świetna piosenka, uwieczniłem sobie ten moment osobistym nagraniem.

Następnie aby chyba jeszcze bardziej podgrzać atmosferę usłyszeliśmy kolejny klasyk „Fuck Police Brutality”, a potem równie energiczny „The Criminals” z bardziej współczesnej historii zespołu. Wszystko układało się idealnie Justin Sane był w doskonałej formie dlatego kolejny klasyk „Turncoat” i kolejne nowe nagranie wybrzmiały z niesłychaną energią „Christian Nationalist”. W tym momencie również publiczność złapała taki niesamowity luz, pierwsze zmęczenie i ewentualne kolki już przeszły, a więc został tylko szalona zabawa. I chociaż ludzi było trochę mniej niż zwykle w takich warunkach musisz czasem dać z wątroby jeszcze więcej nie licząc późniejszych siniaków. Widząc, że ludzie bawią się doskonale zespół postanowił dolać jeszcze trochę oliwy do ognia. „I'd Tell You But...”, „Broken Bones”, „1 Trillion Dollar$”, „The Smartest Bomb” i „Drink Drank Punk” to soundtrack pod doskonałą zabawę. Czas leciał bardzo szybko kolejne numery przelatywały jak szalone, bo to przecież punk, a najlepsze miało dopiero nadejść. Najpierw ikoniczne „Die for the Government”, a potem szalona przemowa Chrisa Barkera i niesamowite wykonanie „American Attraction” przy kotórym skakłem tak wysoko jak tylko dałem radę, bo to jest energia i to jest hit. Potem jeszcze kolejne nagranie z najlepszego album zespołu „For Blood and Empire” w postaci „Hymn For The Dead” oraz tradycyjna składanka z różnych coverów. Było „Should I Stay or Should I Go”, „God Save the Queen”, „If the Kids Are United”, „She” i „Blitzkrieg Bop”.

Czas tak jak powiedziałem zleciał bardzo szybko w sumie niedługi koncert zakończyło nagranie „Cities Burn”, a my z uczuciem pewnego niedosytu udaliśmy się do domów, albo kto gdzie tam. A jeszcze oczywiście super koszulka w sklepiku zespołu i można powiedzieć, że szalony przedłużony weekend z Pearl Jam i Anti-Flag udał się znakomicie.