lcd soundsystem sięgnęli do klasycznego dorobku największych nowofalowych tuzów, jak talking heads, kraftwerk czy brian eno, reinterpretując go po swojemu, a efektem tych słusznych zabiegów okazała się jedna z najbardziej przebojowych punkowo-elektronicznych płyt wszech czasów; już samo "all my friends" sprawia, że odzywają się nagle jakieś żądze pierwotne, a taneczne nostalgia i energetyczna furia wylewają się hektolitrami z każdego utworu; można ekscytować się enowską produkcją w "someone great", można zestawiać "sound of silver" z "this is happening", ale można też po prostu ekscytować się każdą minutą tych dwóch wielkich albumów i osobiście staram się tak czynić

twórczość joanny newsom nie przystaje do żadnych konkretnych czasów ani konwencji, emanując obrzędowością ni to średniowieczną, ni to rodem z fantasy, ni to wręcz starotestamentalną; ta swoista ponadczasowość jednocześnie koi i rozdziera za pomocą harfy i ogólnego aranżacyjnego rozmachu, stanowiącego prześliczne tło dla poetyckich, czarodziejskich wersów, kryjących w sobie intymną opowieść; siła rażenia "ys" jest olbrzymia, a zawarte tu emocje idealnie wpisują się w zimową estetykę, gdy ciepło muzyki joanny promieniuje, potęgując nostalgię, lecz pozwalając na moment się nią cieszyć

prawdopodobnie najbardziej kontrowersyjny album kanye, gdyż pozyskał zarówno grono wiernych wyznawców, jak i krytyków prorokujących rychły kres yeezy'ego; zdaję sobie sprawę, że "808s" nie posiada koncepcyjności "my beautiful dark twisted fantasy", ale ani trochę mi to nie przeszkadza, gdyż zamiast tego kanye podarował słuchaczom naprawdę kapitalny materiał - od paranoidalnego "welcome to hearbreak" antycypującego moje ukochane "kids see ghosts", przez "love lockdown" brzmiące dziś jeszcze ironiczniej niż podówczas, na rewelacyjnym, ultraprzebojowym "paranoid" skończywszy; trzeba też pamiętać, jak ogromną rolę album ów odegrał w ewolucji rapu i trapu, kształtując przy tym wizerunek kanye jako postaci dalece wykraczającej poza ramy gatunkowe; próżno szukać takich cnót na poprzednich płytach tegoż artysty, także jest to mój numer 2 w dorobku byłego kandydata na prezydenta najwspanialszego kraju na świecie

gorillaz mają ten komfort, że ciężko będzie ich scancelować, gdyż wiodące muzyczne media nigdy nie poznały się na ich talencie; fakt ten mocno zdumiewa, gdyż tak mocno wyrywające się z ogólnej szarości rewolucyjne albumy jak "demon days" zdarzają się kilka razy na dekadę; prawie każda piosenka jest szalenie chwytliwa, większego nagromadzenia świetnych linii basu nie łatwo uświadczyć, a na dodatek od muzyków bije charyzma zarówno w warstwie tekstowej, jak i muzycznej; doskonałym przykładem geniuszu gorillaz jest "dirty harry", ewoluujący od fantastycznego, funkowego wstępu zdominowanego przez przyśpiewkę dziecięcego chórku, do rapsów bootiego browna, brzmiącego i wyglądającego jak 00sowa wersja danny'ego browna; innymi słowy jest cool

złożone z dwóch części wydawnictwo brzmiące niczym the cure z czasów "pornography" zanurzający się w twórczości my bloody valentine, starający się odwoływać do spuścizny joy division, a przy tym tętniący duchową siłą swansów; "deatnconsciousness" należy do grona płyt, które ciężko odbierać intelektualnie - trzeba je poczuć; nie jest to zadanie przesadnie trudne, gdyż już pierwsze dźwięki rzutują z ogromną siłą na emocje za sprawą głębokiego brzmienia perkusji i hipnotyzującego ślizgania się między dronem a estetyką post-punkową; istota płyty tkwi w jej apokaliptycznym wizjonerstwie i nieprzerwanej ani na moment koncentracji, dzięki czemu have a nice life bez cienia wątpliwości dystansują goodspeed you black emperor! i innych post-rockowych gigantów tamtych dni