debiut kanadyjczyków dostarczył kanonicznego świadectwa, w jaki sposób posługiwać się basem - choć całość oparta jest wyłącznie na tym instrumencie, perkusji oraz punkowym wokalu, płyta brzmi zarówno energetycznie, jak i szalenie ostro; jak sugeruje już tytuł, trudno uciec od skojarzenia, iż zespół dostarczył coś, co platon określiłby ideą orgii, przełożoną na język muzyki; doskonałym tego przykładem jest "blood on our hands", jeden z moich faworytów do miana najlepszej piosenki dekady; brzmi jednocześnie jak agresywny post-hardcore i utwór mieniący się dyskotekowym vibem; od groove'ów aż się tu roi, a że samemu posiadam gitarę basową, nie mogę nie zachwycać się efektami osiągniętymi za pomocą tak prostych środków

rzadko zdarza mi się słuchać elliotta w innym okresie niż zimowy, w czym dostrzegam jego słabość względem sufjana, ale nie zmienia to faktu, że to zdecydowanie moja muzyka; wszystkie płyty elliotta są w moim przekonaniu tak samo bezbłędne, tak samo depresyjne i tak samo nostalgiczne, a siła rażenia "figure 8" jest odrobinę większa niż reszty, gdyż jakby nie patrzeć, poprzedza on wiadome wydarzenie; o twórczości elliotta generalnie dość ciężko pisać, bo to po prostu czyste emocje, wokal na pograniczu szeptu i załamania nerwowego oraz obleczone w odcienie brązu impresje

jedną z rzeczy, których nigdy nie rozumiałem, są zarzuty w kierunku tej płyty; owszem, radiohead nie eksperymentują tu tak jak na "kid a", ani nie podają ręki introwertycznym chłopcom tak jak na "ok computer", ale co z tego? "in rainbows" zawiera najlepszy utwór zespołu ("jisgaw falling into place") z jego niepokojącym, surrealistycznym, mrocznym rytmem i natchnionym, wypłukanym z optymizmu wokalem; są tu też takie tuzy jak leciutki "reckoner" czy broadwayowski "nude"; wszystkie krążki radiohead po "kid a" cierpiały na doskonale znaną chorobę, jaką jest wiele świetnego materiału kontrastujące z momentami nużyzny; "in rainbows" jako jedyny uniknął tego losu i dlatego to on, a nie "amnesiac" czy "moon shaped pool" dopełnia podium zespołu

phil elverum to dziwny człowiek, bo z jakiegoś powodu kochają go zarówno użytkownicy RYMu, jak i redaktorzy pitchforka, a nawet sam fantano; większym uznaniem zdecydowanie cieszą się rzeczy wydane pod szyldem "the microphones", czego jednak osobiście kompletnie nie pojmuję; owszem, elverum jest na nich bardziej lo-fi i ewidentnie stara się wykroczyć poza ramy gatunku, ale jego dwoma najlepszymi albumami są zdecydowanie "a crow looked at me" i właśnie "lost wisdom", na którym jego melancholijny wokal otrzymuje doskonałe dopełnienie w postaci kobiecego głosu, poetyckich tekstów i nastroju niemożliwej do przezwyciężenia samotności; zresztą dopóki elverum tworzy razem z doiron, mogą śpiewać nawet o fluktuacjach na rynku kaloryferów - dla mnie i tak będzie to brzmieć pięknie

fugazi nie zyskało sławy adekwatnej do swojego geniuszu - "repeater" to przecież jeden z najlepszych albumów lat 90., a wcześniejsze single, na czele z docenionym, choć głównie z uwagi na antyreaganowski tekst, "waiting room", zdefiniowały zręby post-hardcore'u i wskazały, jak łączyć atonalność i hałas z melodyjnością, by nie powiedzieć, piosenkowością; "the argument" stanowi ucieleśnienie tych ideałów, ukazując bardziej wyciszone oblicze zespołu, ale nie stroniące od iście rockowego pazura; wiele mówi się o politycznym wydźwięku tekstów fugazi, ale odbiera im to sporo uniwersalności - dla mnie ich muzyka pozostanie krzykiem (lub szeptem, jak w tym wypadku) przytłoczonej rzeczywistością jednostki, niezależnie od tego, czy ameryka jest akurat niebieska czy czerwona