Post: #67

Dobra, to jeszcze ja napiszę swoją króciutką relację

Dzień 1.

O koncercie Marii Sadowskiej nie mogę za dużo napisać, bo słyszałem tylko dwie piosenki. Brzmiało całkiem dobrze.

JaConfetti - na ten koncert szedłem bez żadnego nastawienia. Nigdy wcześniej nie słyszałem nawet nazwy tego zespołu, a ponieważ występ odbył się po Sadowskiej, a przed Smolikiem, to byłem przekonany, że to Polacy
Ten koncert będzie kandydatem w kategorii Czarne Konie 2009. Dlaczego? Ano dlatego, że to kompletnie nie moja muzyka
Zespół dwóch Dunek wykonuje przedziwną mieszankę popu i techno, z domieszką musicalowego kiczu. Zdaję sobie sprawę z tego, że opis ten nie zachęci wielu osób do ich posłuchania - mnie również by to nie zachęciło, więc cieszę się, że poszedłem na ten koncert "bez przygotowania".
A co było na żywo? Bezpretensjonalność i czysta radość z grania. Być może to te dwie cechy pokonały międzygatunkowe przeszkody i pomogły pozyskać zespołowi moją sympatię
Kolejna sprawa: Dunki pod względem wokalnym były fantastyczne! Nie usłyszałem ani jednego fałszu /a zawsze staram się słuchać pod tym kątem/, pomimo tego, że w kilku piosenkach dwugłos brzmiał dość karkołomnie. Naprawdę nie pamiętam, kiedy ostatnio słyszałem tak czysty śpiew!
Moją uwagę przyciągnęły też stroje wokalistek. Na początku wybiegły na scenę w niemalże ludowych sukniach, by potem przebrać się w kostiumy superbohaterek, rodem z komiksów [?!], a na sam koniec wyjść w bluzach z kapturami /przypominającymi raczej kolorowe wory pokutne/.

Smolik - przyznam szczerze, że mocno się rozczarowałem. Liczyłem na to, że niemal orkiestra pod wodzą najlepszego polskiego multiinstrumentalisty porwie mnie gdzieś w nieznane rejony... tymczasem cały czas stałem na Placu Defilad, odczuwając zimno i ból nóg.
Wszystkie utwory zostały wykonane poprawnie, jednak większość bez polotu. Oczywiście zdarzyło się kilka jaśniejszych punktów, jednak to zbyt mało, aby występ zaliczyć do tych najlepszych.
Z tych najważniejszych momentów wymieniłbym wszystkie utwory z udziałem Gaby Kulki, a ponadto C.Y.E..

Razorlight - gdy zespół o 23.50 wreszcie wyszedł na scenę, poczułem, że warto było czekać ponad 3,5 godziny. Pierwszy raz w życiu udało mi się zająć niemal wymarzone miejsce - ok. 10 metrów od sceny, przy czymś, o czym myślałem, że jest wybiegiem.
Gdybym miał streścić ten koncert w trzech słowach, to byłyby to: energia, energia i energia - inaczej się nie da! Razorlight dał fantastyczny występ, który na pewno na długo zapadnie mi w pamięć - nogi same układały się do skakania.
Ale:
pierwszym, co rzuciło się w oczy, były sińce pod oczami Johnny'ego Borrella. Nie wiem, ile Razorlight da jeszcze koncertów, ale czuję, że nie jest to duża liczba. Ponadto kontakt z publicznością pozostawiał wieeeeele do życzenia. Słychać było też, że już nie wszystkie dźwięki są w zasięgu głosu wokalisty...
Jednak to właśnie ta wyzwolona, punkowa energia zdecydowała, że koncert wspominam bardzo pozytywnie i na pewno znajdzie się w czołówce mojego podsumowania koncertowego tego roku


c.d.n.