Post: #16

Invisible - ładny, podszyty Prince'owym funkiem rytm; nagranie mające trochę rockowy wykop, wydaje mi się, że 10 lat temu mogłoby to nagrać jakieś The Killers czy Kaiser Chiefs, jakby bardziej ogarnęli. Mocny singiel.
All of You - taki typowy synth-popowy hicior, lata 80. pełną gębą. Są tu dopracowane takie szczegóły, typu, niby od niechcenia tylne wokale, czy syntezatory w zwrotkach. Bardzo nośny refren.
Give It All Away - to już bardziej taki "współczesny synthpop", lekki i bardziej przestrzenny. Przyjemny duet, przyjemna Tove Lo.
Anniversary - rytm od początku jednoznacznie kojarzący się z "Relax" Frankiego, fajne "ajajajaj", refren śpiewany z zapałem. Kolejne udane nagranie.
Future Past - spory zjazd w dół w kontekście płyty. Podobało mi się za pierwszym odsłuchem, ale szybko straciło świeżość. Za dużo jakiegoś takiego ejtisowego smęciarstwa, kompletnie nie w stylu Duran Duran. Dla hejterów jak kajman to będzie najjaśniejszy punkt albumu.
Beautiful Lies - udział Morodera zwiastuje morodercze disco. Ale w tym kawałku jest to bardziej takie disco light bliższe np. Dule Lipie.
Tonight United - hymniczne, podniosłe nagranie z przesłaniem o ratowaniu świata w stylu jaki zupełnie mi nie leży.
Wing - nagranie, które zostawia mnie obojętnym. Wolne tempo, nieciekawa melodia, mało emocji, coś tam się dzieje w tle, ale za mało to wpływa na resztę.
Nothing Less - kolejne nagranie, które określiłbym jako taki "współczesny synthpop". Bo pewnie jeszcze z 10 lat temu jakiś mniej znany zespół od dziobasa mógłby nagrać coś w podobnym stylu (miami pop jeszcze się nie ukształtował w pełnej krasie) - dużo pogłosu, tajemnicze tylne wokale (które tworzą to nagranie), odrobina bauhausowej gitary. Jeden z moich ulubieńców na płycie.
Hammerhead - szczerze mówiąc to takie nijakie nagranie, jest tu wszystko (nawet jakaś raperka, która pierwsze słyszę) i nic. Na szczęście następne jest...
More Joy - jedna z moich piosenek roku. Pokręcony, plumkający motyw, wspomagany jakimś fletem, który znika, aby dać przestrzeń na duży refren, który z kolei okrzykami wspomagają CHAI. Atmosfery pozytywnego szaleństwa jeszcze jakieś odgłosy jak z wesołego miasteczka itp w mostku. Kto jak kto, ale po takich staruchach jak Duran Duran się nie spodziewałem czegoś tak świeżo i bezwysiłkowo brzmiącego. I co, jednak po 40 latach kariery nadal da się tworzyć dobrą muzykę? (tak, adameria, jawnie nawiązuję do twojego posta. Wiem, że się po tym nie pozbierasz xD)
Falling - po szaleństwie czas na rozjazd przy spokojniejszym nagraniu, jak po treningu rowerowym. Dobre partie pianina od Mike'a Garsona, nieco zbyt zaakcentowany rytm. Przyjemnie eteryczne momentami, ale mogłoby być krótsze.

Duran Duran nagrało jedną ze swoich najlepszych płyt. Jest tu kilka wpadek, nie ma tu nagrań na miarę Come Undone czy Hungry Like a Wolf, ale ogólny bilans jest na plus, i to znacznie. Nawet na swoich najpopularniejszych płytach Duran Duran miało problemy z utrzymaniem poziomu czy różnorodności pomysłów, a w przypadku tej płyty na to wtóre na pewno nie można narzekać. Niestety, jak to zwykle jest w przypadku takich zespołów, płyta nie wzbudzi już takiego odezwu, jak kolejny wygrzebany skądś am*rykański raper promowany przez Pitchforka, ale moim zdaniem niesłusznie.