Post: #961

Miłość bez ostrzeżenia
No cóż, jest to średnio komedia romantyczna, zresztą też jako komedia powodów do zachwytu też nie daje. Natomiast nieźle się sprawuje jako satyra. Na wiele rzeczy w mniejszym lub większym stopniu, ale przede wszystkim na amerykańskie prawo i jego absurdy. I to jest najciekawsze co dzieje się w drugiej części filmu. Pierwsza jest mniej ciekawa i robi wrażenie chaotycznej. Chyba najlepiej w niej wychodzi absurdalna część operowa. Ale ogólnie dobrze się to ogląda i wyłapuje drobne smaczki. Spokojnie mogę dać sześć.

Post: #962

Pogromcy duchów: Imperium lodu
W porównaniu z poprzednim filmem bohaterowie są nieco starsi i jako piętnastolatkowie nie mają już mocy rażenia co wcześniej, bo moim zdaniem to dwójka małolatów była największą siłą poprzedniej części (przez nich było najwięcej zabawy). Jest trochę więcej czasu dla pierwszych pogromców, ale mi to nie rekompensuje tamtego. Nadal jest dobrze, jak nas straszą to i tak wiemy, że nie ma się czego bać. Aktorsko McKenna Grace podobnie jak poprzednio jest najlepsza, chociaż niestety nie pozwolili jej na więcej sucharów. Ostatecznie siedem.

Post: #963

Norwegian Dream
W tym filmie jest zbyt dużo wątków i jeszcze więcej problemów przez co wielokrotnie tylko ślizgamy się po temacie. Jest kilka ciekawych przemyśleń, kilka ciekawych obserwacji, ale giną one w dosyć dużym bałaganie, który oferuje ten film. Gdyby ten film trwał pół godziny dłużej pewne sprawy by się dało lepiej uporządkować i złagodzić skoki tematyczne. Mimo wszystko jest na tyle dobrze, że sześć dam.

Post: #964

Czerwone niebo
Kapitalny portret człowieka, który jest nakierowany wyłącznie na siebie i wszystko podporządkowuje swoim potrzebom. Poza tym nie potrafi znaleźć się w świecie i sensownie tworzyć relacje z innymi. Mimo to ma przyjaciela, który jest jego całkowitym przeciwieństwem i który odbiera go chyba pozytywnie. Wybierają się do domku nad morzem, żeby pracować. Niespodziewanie przebywa tam już pewna kobieta, która burzy spokój głównego bohatera. Bardzo ciekawe studium psychologiczne i filmowi daję osiem.

Post: #965

Civil War
Film o wojnie i zarazem film o dziennikarstwie wojennym. Bardziej o tym drugim, ale niesamowicie mocno atakuje wojnę jako taką, pokazując jej bezsens i okrucieństwo (najczęściej razem). W tym wszystkim dwójka dziennikarzy planuje dotrzeć do Waszyngtonu przeprowadzić wywiad z prezydentem. Towarzyszy im stary wyjadacz i młody adept dziennikarstwa. Początkowo jest nawet za spokojnie, potem wszystko się rozkręca (chociaż niektóre sceny wydają mi się przeszarżowane) i moja ocena dochodzi do ósemki. I wtedy następuje przedostatnia scena, bezsensownie patetyczna i wyglądająca mocno sztucznie. Na plus zdjęcia młodej dziennikarki robione starym aparatem na czarno-białej kliszy. Ale ostatecznie przez ową scenę daję siedem.