Post: #41

Jeszcze trzeci się znajdzie. Ale na tym chyba koniec.
No chyba że będzie jeszcze ten, który właśnie słucham.
Myślę, że w pierwszym przypadku wiesz, o co chodzi. W drugim być może też, chociaż tu mniej pewny jestem.

Post: #42

A to chyba wiem... myślę w takim razie, że jest spora szansa na te cztery

Post: #43

Jeżeli jedna z tych o których myślisz pojawiła się poniżej to będą cztery. Jeżeli nie to tylko trzy.
Wchodzę do pierwszej dwudziestki, a tutaj sporo zaskoczeń dla mnie samego. Oczywiście cenię te wszystkie płyty (bo inaczej nie brałbym ich pod uwagę, ale jednak tak wysoko ich się nie spodziewałem i uważałem, że awans do top 50 będzie sukcesem). To płyty, które z klucza by nie były brane pod uwagę, ale wydawało mi się, że teraz powinienem odbierać je lepiej niż osiem lat temu w przypadku polskich wyniki mojego topu były pewną sugestią.
20. Krystyna Prońko - Krystyna Prońko 1975, 37:49, 5
19. Kobranocka - Sztuka jest skarpetką kulawego 1988, 42:17, 30
18. King Crimson - Red 1974, 39:59, 22
17. King Crimson - Starless And Bible Black 1974, 46:47, 4
16. Led Zeppelin - I 1969, 44:47, 72
15. King Crimson - Lizard 1970, 42:40, 17
14. Tadeusz Woźniak - Tadeusz Woźniak 1974, 37:49, 2
13. Ewa Demarczyk - śpiewa piosenki Zygmunta Koniecznego 1967, 48:14, 20

Otwierają i zamykają tą płytę dwie najlepsze w moim odczuciu polskie wokalistki, prezentujące kompletnie różne stylistyki. Krystyna Prońko zabłysnęła debiutem (chociaż raczej można powiedzieć, że zabłysnęła już wcześniej, bo przynajmniej część z tych utworów była wcześniej znana z radia). Na płycie Ewy Demarczyk część utworów to nagrania znane wcześniej (ale tak było w Polsce z wieloma płytami).
Sztuka wydana była także pod tytułem Kobranocka. Dla mnie to zdecydowanie najlepsza płyta zespołu, przede wszystkim ze względu na kapitalną grę na saxofonie Zabora.
King Crimson pojawia się tutaj trzy razy i nie wiem czy kolejne przesłuchanie nie zmieniłoby kolejności tych płyt. Ale pierwsza dwójka, która jeszcze się pojawi jest poza konkurencją.
Najniżej notowaną w topie z 2013 płytą zagraniczną jest debiut Zeppelinów. Ale wiedziałem, że tamto miejsce nie oddawało prawdziwej siły płyty. Ale nie spodziewałem się aż miejsca 16 i po odsłuchu w pierwszej rundzie postanowiłem także sprawdzić IV.
Woźniakowi po sukcesie debiutu udało się nagrać drugą płytę nie jako składankę, lecz jako jednorodne dzieło z napisanymi na nią utworami (niestety na wydanej także kasecie ze względów oszczędnościowych zmieniono kolejność utworów).

Na wyższych miejscach będzie także sporo niespodzianek na plus w większości dotyczących wykonawców polskich. W top 12 będzie ta płyta, która była przedmiotem pytania konkursowego. Połowa płyt będzie zaprezentowana jeszcze dzisiaj.

Post: #44

I jest kolejna wspólna i to na podobnej pozycji

Post: #45

Ta ostatnia wspólna pewnie też będzie blisko Twojej.

Post: #46

12. Czesław Niemen - Niemen Vol. 1 1973, 33:39, 4
11. Ewa Demarczyk - Ewa Demarczyk 1974, 40:51, nn
10. Kate Bush - Hounds Of Love 1985, 47:22, 47
9. Anna Maria Jopek - ID 2007, 60:56, 6
8. Marek Grechuta - Szalona lokomotywa 1978, 35:06, nn
7. Voo Voo - Dobry wieczór 2014, 50:44, nn
Tutaj szóstka zdecydowanie zdominowana przez polskich wykonawców, w mniejszym stopniu przez... ale to za chwilę.
Vol. 1 to zdecydowanie moja ulubiona płyta Niemena. Najbardziej awangardowa w jego dorobku i jedna z najbardziej awangardowych tutaj (a było ich sporo). A że do tego Sariusz zabrzmiał mi wyjątkowo dobrze to nie mogło być niżej.
Miejsce 11 to odpowiedź na pytanie konkursowe. Poprzednio kompletnie nie pasowała mi do topu polskich płyt ani tym bardziej do zagranicznych. Jest to bowiem płyta nagrana w ZSRR zawierająca rosyjskie wersje największych przebojów oraz polskie utwory nie napisane przez Koniecznego (w tym dwa utwory zakazanego tam Mandelsztama). I te rosyjskie wersja brzmiały mi zdecydowanie lepiej niż polskie pierwowzory, utwory po polsku wyjątkowo dobrze się broniły (a nie wszystkie do tej pory lubiłem). I tak ku mojemu zdumieniu ta płyta wypadła jeszcze lepiej niż polska.
Kate łapała się do topu z urzędu, ale nie sądziłem, że dostanie się do top 50. Nawet w pewnym momencie wydawało mi się, że będzie jeszcze wyżej, ale dwa utwory szczególnie przy ostatnich przesłuchaniach nie do końca mi podeszły.
AMJ zawsze uwielbiałem i ceniłem, ale tą płytą przeszła samą siebie. Udało jej się zaprosić znakomitych muzyków, których z jednej strony podporządkowała swoim koncepcjom, z drugiej dała im sporą swobodę wykonawczą. Wyszło rewelacyjnie.
W polskim topie z 2013 były cztery pierwsze typy Grechuty. Tej zabrakło, ale wiedziałem, że jej notowania bardzo wzrosły i że są szansę na top 50. No ale nie na top 10. Muzycznie płyta jest rewelacyjna, a interpretacyjnie Grechuta rewelacyjny jak nigdy.
Płyta Voo Voo jest zbyt nowa, żeby znaleźć się w poprzednim topie, ale byłem pewien, że się załapie i to wysoko. To szczytowe osiągnięcie zespołu. Kompozycje są znakomite, a instrumentaliści rewelacyjnie budują klimaty.

Jutro top 6. O czwarte miejsce toczyła się zacięta walka, ale pierwsza trójka była poza zasięgiem. I ta pierwsza trójka raczej nie jest niespodzianką, w tej drugiej dwie płyty mogą zaskakiwać.
W top 6 będzie płyta z tego stulecia, ale nie nowsza niż Tool czyli wszystkie płyty powstały w przedziale 1967-2019. Skoro o konkursie mowa to średni czas miejsc 11-20 to 41:29, a miejsc 11-40 to 48:23.

Post: #47

Kobranocka zaskakuje w tym towarzystwie
Zupełnie nie mam pojęcia co może być w szóstce.

edit: KC, Dżamble, Anawa, Garbarek?
nie czytałem ostatnich opisów, bo się urlopujemy i jakoś mniej czasu mamy więc może już coś było albo pisałeś że czegoś nie będzie

Post: #48

Nie zdziwiłoby mnie bardzo jakby pojawił się nawet więcej niż jeden KC. Kojarzę jeszcze coś takiego jak Śpiące Goryle, a Garbarek było już zapowiedziane, że ostatni, Dżamble te które miały być to chyba też już były...
Aa, a jeszcze nie było Wolnej Grupy Bukowiny...

Post: #49

Yacy napisał(a):Kobranocka zaskakuje w tym towarzystwie

Mnie też zaskoczyła.

Yacy napisał(a):Dżamble

Już były.

Yacy napisał(a):Garbarek

Pisałem przy Dis, że już ostatnia.

Yacy napisał(a):Anawa

Skoro nie była to być musi.

Yacy napisał(a):KC

neo01 napisał(a):Nie zdziwiłoby mnie bardzo jakby pojawił się nawet więcej niż jeden KC

A pisałem nawet, że dwa będą.

neo01 napisał(a):Śpiące Goryle

Też były.

neo01 napisał(a):nie było Wolnej Grupy Bukowiny...

Pewnie bym brał pod uwagę tylko że nagrania z siedmiu lat wydano sześć lat po nagraniu ostatniego. Nie brałem jej pod uwagę.
Jeszcze jedna powinna być do zgadnięcia, bo są przesłanki. Ale i tak za niedługo wszystko się wyjaśni.

Post: #50

To jeszcze strzelę sobie w Santanę, a co mi tam

Post: #51

neo01 napisał(a):To jeszcze strzelę sobie w Santanę

Pisałem, że Zebop jest jedynym.
6. Bez Jacka - Z Chórem i Orkiestrą 2009, 42:58, 9
5. King Crimson - In The Wake Of Poseidon 1970, 41:08, 6
4. Jacek Kaczmarski & Przemysław Gintrowski & Zbigniew Łapiński - Mury 1981, 43:44, 24
3. King Crimson - Islands 1971, 44:06, 2
2. Kate Bush - The Dreaming 1982, 43:23, 1
1. Anawa - Anawa 1973, 37:52, 1
Nie wiem czy Stefański zdawał sobie z tego sprawę, ale pisał piosenki na zespół z towarzyszeniem chóru. I tutaj właśnie stało się to jasne. Znakomite utwory w tych wersjach stały się genialne.
Te dwie płyty Crimsonów wybijają się w ich fantastycznym dorobku. Utwór za utworem brzmi genialnie.
Co do Murów to wiedziałem, że będą wyżej niż poprzednio. Najsilniejszą stroną płyty są dla mnie kompozycje Gintrowskiego (Kaczmarskiego też są świetne i nigdy później tak dobrych rzeczy nie pisał) i kapitalne partie fortepianu Łapińskiego.
Jeżeli były Psy to musiało być Śnienie. Absolutnie najlepsza płyta Kate. Znakomite kompozycje i przede wszystkim niepowtarzalny klimat powoduje że płyta wciąga i powala.
Jan Kanty jest mistrzem. Napisał rewelacyjne utwory, oprawił je odpowiednio i do tego dołożył wokal Zauchy. To był lider od pierwszego przesłuchania.

Post: #52

A jednak została jeszcze jedna Kasia... Właściwie to pisałem o niej i zmieniłem komentarz, bo jakoś wydawało mi się, że poprzednią płytę stąd najbardziej cenisz.
No nic, oczywiście top kajmanowy do szpiku kości, ale jak mogłoby być inaczej
Fajnie, że były te 4 wspólne

Post: #53

Poprzednia płyta mnóstwo zyskała przez te lata, ta z drugiego nic zyskać już nie mogła, bo wtedy wygrała. Swoją drogą nie lubiłem jej dopóki nie usłyszałem na LP3 All The Love, od tej pory to zawsze jej nr 1.