Post: #21

No to rzecz jasna, nie może zabraknąć plejki do Spotifaja:

Post: #22

Moje propozycje:
Givindham
Magistrze pigularzu
Zrzuty

Post: #23

o, to już mogę:
Tu
Znajda

Post: #24

neo01 napisał(a):Givindham

Chyba "Govindam".

Post: #25

Dyfeomorfizm napisał(a):Znajda

zaproponowana już, możesz dołożyć inną propozycję jeszcze

Post: #26

to niech będzie Wiedźma

Post: #27

Sundrajta napisał(a):Chyba "Govindam".

Oczywiście. Dzięki za czujność

Post: #28

Godzina W

Post: #29

"Junak"
"Lelum polelum"

Post: #30

neo01 napisał(a):Dzięki za czujność

Do usług.

Już są pierwsze głosy! A sądzę, że jeszcze kilka fajnych piosenek dojdzie. I dlatego ja zdecydowanie wolę poczekać na komplet zgłoszeń (a i tak zapewne głosować będę pod koniec?)

Post: #31

w większości przypadków zawsze poczekałbym do ostatnich zgłoszeń, ale akurat top 10 lao che jest u mnie dość stabilne, a traf chciał, że wszystkich przedstawicieli tego zaszczytnego grona już nominowano

Post: #32

a skoro przy rihannie rozmawialiśmy o ponadczasowości, to może tu też się uda -- czy waszym zdaniem lao che ma szansę trafić do galerii sław na tej samej zasadzie co republika, perfect czy kult? wiem, że w topach trójki i 357 poszczególne piosenki radzą sobie zdumiewająco dobrze, lecz czy ta tendencja utrzyma się przez, niech będzie znów, 30 lat? i jeśli tak, to które oblicze grupy zapadnie w pamięć najbardziej - historyczne, antyreligijne czy eksperymentalne?

Post: #33

Krzywousty
Dłonie

Post: #34

Z ponadczasowością u Lao Che może być niestety trochę trudno. Ostatecznie myślę, że "Hydropiekłowstąpienie" ma szansę stać się takim evergreenem, który jeszcze przez wiele lat będzie lubiane i pamiętane. Myślę, że pamięć o "Powstaniu Warszawskim" może też za 10 czy 20 lat być jeszcze dość żywa - z racji odświeżanej co roku tematyki - więc jeśli coś, to chyba to historyczne oblicze najbardziej imo ma szansę przetrwać dłużej.
A w ogóle to jestem ciekawy, co dalej będą robić muzycy zespołu. Czy będzie ich za jakiś czas ciągnąć do siebie i znów coś razem stworzą? Bo chyba z takich relacji nie wychodzi się ot tak.

Post: #35

Chyba nie. Lao Che w moim odczuciu raczej niewiele wyszło poza hermetyczne, choć wciąż spore środowisko okołotrójkowe; wyjątkiem jest "Wojenka", którą faktycznie od swojej premiery wielokrotnie słyszałem w różnych miejscach - czy to w radiu (pamiętam, że wygrała ona plebiscyt Eski Rock z 2015 roku, choć dzisiaj już nie mogę znaleźć znów jego pełnych wyników), czy w jakichś sklepach / restauracjach, a potwierdzeniem tej popularności była pozycja w Polskim Topie Wszechczasów Radia 3/5/7. Natomiast o "Powstaniu Warszawskim" tym bardziej jakoś nie słyszałem w mediach.

Post: #36

Ja słyszałem bardzo wiele razy o "Powstaniu", ostatnio może mniej, ale myślę, że jest szansa, żeby właśnie tą płytą wyryli się w świadomości co bardziej świadomych odbiorców kultury. "Wojenka" OK, bardziej dla mas, ale myślę, że raczej dość szybko zniknie z tego mainstreamu.
I w ogóle zacznijmy od tego, że przeciętny zjadacz chleba nad Wisłą raczej nie ma pojęcia o takim zespole jak Lao Che. Można więc jedynie ich ewentualną ponadczasowość ropatrywać w kategorii właśnie tych słuchaczy okołotrójkowych, ewentualnie jeszcze miłośników historii może. Diametralnie inna sytuacja niż w przypadku Rihanny.

Post: #37

Na Poland Rocku ich ostatni koncert miał na moje oko większą frekwencję, niż nawet Judas Priest, ale fakt jest faktem, że w przekazie medialnym ta kapela praktycznie nie istnieje. Ale to i dobrze, nie po to żyjemy w czasach internetu, żeby przejmować się co media chcą nam wcisnąć jako ponadczasowe, a czego nie

Post: #38

Zależy o jakich mediach mówimy. Gazeta Wyborcza bardzo duzo pisała o płycie o powstaniu, zarówno jak wyszła, jak później z okazji różnych rocznic, zresztą pisali o nich już przy debiucie, potem były duże, na 2 strony, wywiady ze Spiętym (jakoś w okolicach jego płyty solowej, a potem ostatniej lub przedostatniej płyty zespołu).

Post: #39

Gazeta Wyborcza nie kojarzy mi się jakoś specjalnie z muzyką, więc nie sądzę, aby to był dobry przykład.

Post: #40

z drugiej stronie o "ponadczasowości" artysty często decyduje fakt, że jest co w jego twórczości odkrywać; i tu właśnie pojawia się zasadnicza kwestia, będąca w zasadzie sumą tego o czym pisaliście - czy w muzyce lao che jest coś takiego, że zafascynowany historią rodzimej estrady nastolatek w 2050 roku będzie mógł wczuć się w specyficzną poezję spiętego i ekscytować się eksperymentami tak samo jak obecnie młodzi ludzie jarają się odpowiednio kultem i republiką?