SYSTEM OF A DOWN - GENOCIDAL HUMANOIDZ

Z okazji premiery teledysku do „Genocidal Humanoidz” postanowiłem dodać również drugie po „Protect the Land” nagranie wypuszczone przez System of a Down na specjalnym charytatywnym singlu w listopadzie zeszłego roku. Mamy tutaj do czynienia z bardziej drapieżną, aczkolwiek klasyczną wersją zespołu, który na początku dwudziestego pierwszego wieku niejako przedefiniował scenę ciężkiego grania. Perfekcyjnie łącząc nu-metalową modę z przełomu wieków z konkretnym metalowym graniem, czerpiąc garściami inspirację z klasyków gatunku. Efektem takiego połączenie była nowa jakość, która „Genocidal Humanoidz” odżywa jakby na nowo, bo po latach pustki okazuje się, że Daron Malakian czły czas potrafi oczarowywać sowimi szalonymi i nieprzewidywalnymi riffami oraz zagrywkami gitarowymi, które potrafią ciąć z prędkości karabinu maszynowego, aby po chwili uderzyć wolniej precyzyjniej z większą siłą i dostojnością. Na tym tle raz śpiewane innym razem skandowane teksty Serja Tankiana idealnie spajają się z muzyczną wizją Darona. Chłopaki cały czas potrafią zachwycić!


FOO FIGHTERS - NO SON OF MINE

Drugi singiel Foo Fighters „No Son Of Mine” zaczyna się trochę tak jakbyśmy cofnęli się w czasie dziesięć lat do tyłu do czasów szalonego „White Limo” z albumu „Wasting Light”. To może mniej szalona piosenka i nie zabieramy na pokład Lemmy’go Kilmistera, ale niewątpliwie coś w surowości i intensywności tego nagranie jest na rzeszy. Zresztą te klimaty z pod znaku Motörhead też bez trudu możemy tu odczuć. Najprościej rzecz ujmując można rzec, że to po prostu kawał świetnego rockowego grania. Najważniejsze zaś jest to, że odczuwa się tu też wyraźnie radość jaką sprawia muzyką Foo Fighters wspólne granie. Dokładnie tak samo jest na całym „Medicine at Midnight”, który jest moim zdaniem delikatnie egoistycznym albumem, ale koniec końców ta dobra energia i uczciwość tego krążka jest odczuwalna.