Post: #5

O fajnie, nie spodziewałem się tematu o Wyacie tutaj. Co prawda, jeszcze kilka z późniejszych płyt jest mi słabo znane jeszcze, ale najsłynniejsza, Rock Bottom z 1974 roku, zasługuje na swoją sławę całkowicie; jest tam to typowe dla sceny Canterbury (której jest wybitnym przedstawicielem) przeplatanie nieoczywistego, na swój sposób pokrętnego podejścia do progrockowo-jazzującej kompozycji, ze swoistą lekkością gatunkową, ale i ujawnia się tu też znakomite piosenkopisarstwo Roberta, które jest tu atrakcją główną - bo w każdej z tych piosenek o coś tam chodzi, jest to przekazane, zaaranżowane, wyśpiewane. Myslę, że niewiele było lepszych rockowych płyt w ogóle. Późniejsze płyty, jak Old Rottenhat (zwracam uwagę, że to połowa lat 80. - dla wielu słuchaczy pewnie w ogóle nie będzie tego słychać), czy Comicopera, są już znacznie bliższe prostszego art-popowego formatu i również na swój sposób ciekawe.
No i oczywiście macierzysta formacja - Soft Machine - to jak najbardziej jest ten sam poziom co Pink Floyd i King Crimson. To, że nie jest to zespół rozpoznawalny prawie w ogóle w Polsce, to blamaż tych wszystkich Teraz Rocków i innych.